Azan. Czym jest dla Tatarów?

Azan to ważna część kultury tatarskiej. Tatarzy to grupa ludów tureckich z Europy wschodniej oraz północnej Azji. Wywodzą się z terenów północno-wschodniej Mongolii i rejonu Bajkału. Weszli w skład imperium Czyngis-chana i jako element wieloetnicznej armii mongolskiej brali udział w wyprawach na Europę, przez co słowo „Tatarzy” stało się na Zachodzie synonimem Mongołów. Po rozpadzie imperium mongolskiego utworzyli szereg państw w jego zachodniej części. Oznacza to, że przekazali wiele swoich tradycji także na tereny dzisiejszej wschodniej Europy.

Azan – czym jest?

Pod słowem azan skrywa się obrzęd nadania imienia nowo narodzonemu dziecku. Ceremonia ma zazwyczaj miejsce w domu rodziców w godzinach popołudniowych. Na czele ceremonii stoi imam, który kieruje obrzędem i modlitwami. Przewodniczy on też nad nadaniem imienia dziecku oraz odmawia błogosławieństwa. Towarzyszą mu dwaj świadkowie, którzy mają szczególne znaczenie w kontekście islamskiej tradycji. Ich obecność potwierdza legalność i ważność ceremonii. Goście, zaproszeni na tę uroczystość, również odgrywają istotną rolę. Są oni także świadkami pierwszego kroku dziecka w społeczność i życie religijne. Ich obecność dodaje uroku wydarzeniu i sprawia, że jest ono jeszcze bardziej wyjątkowe dla rodziny.

Zwyczaje związane z obrzędem

Noworodka zwykle ubiera się w białe szaty. Układany jest on na poduszce w taki sposób, aby głowa była skierowana w kierunku dwóch świętych dla muzułmanów miast – Mekki i Medyny. Na stole oprócz Koranu, nie może zabraknąć takich przedmiotów jak płonąca świeca, chleb i woda. Imam wprost do ucha dziecka wypowiada wersy kolejnych modlitw.

Wierzenia na temat azanu

W tradycji tatarskiej istnieje przekonanie, że dziecko odziedziczy cechy charakteru od osoby, która pierwsza je poczęstuje słodyczami. To fascynujące przekonanie, które odzwierciedla głębokie kulturowe wartości i wiarę w moc oddziaływania pierwszych doświadczeń na jednostkę. Dodatkowo, w tej społeczności praktyka obrzezania, znana jako siunniet, została całkowicie porzucona. To oznacza istotną zmianę kulturową i interpretuje się to też jako wyraz ewolucji poglądów oraz przyjęcia nowych norm i wartości w społeczności tatarskiej.