Uczniowie ZSOiZ w Mońkach mają swój autobus. Prosto z USA!

W 1999 roku w Polsce miały miejsce cztery reformy – administracyjna, zdrowotna, emerytalna i edukacyjna. Ta ostatnia polegała przede wszystkim na przywróceniu gimnazjów (które funkcjonowały przez wojną), tyle że w nowej formule. Teraz uczniowie po 6 latach podstawówki mieli iść na 3 lata do gimnazjum, a potem na 3 lata szkoły średniej. Dziś po tej reformie nic nie zostało – jest tak samo jak było wcześniej – 8 lat podstawówki, a potem szkoła średnia. Nie mniej jednak, gdy reforma wchodziła w życie, to uczniowie, rodzice i nauczyciele otrzymali w 1998 roku broszury informacyjne od Ministerstwa Edukacji, które wyjaśniały na czym zmiany będą polegać. Jako że byłem pierwszym rocznikiem, który do ów gimnazjum miał iść, to pamiętam wszystko dokładnie. Najbardziej pamiętam podwójne rozczarowanie.

Na okładce tej broszury informacyjnej był charakterystyczny autobus, na wzór takiego żółtego z USA w którym wesołe dzieci jechały do szkoły. Jako 12-latek uwierzyłem, że do gimnazjum wszyscy będziemy jeździć takimi samymi autobusami jakie znam z amerykańskich filmów. 1 września wszystko stało się jasne. Do szkoły miałem 450 metrów drogi i nikt tam podwozić mnie nie będzie. Kolejne rozczarowanie przyszło już w późniejszych latach. To było rozczarowanie państwem polskim, gdy zobaczyłem, jak wyglądają polskie “gimbusy”. Były to ohydne, pomarańczowe stare autosany, które wcześniej widziałem na dworcach PKS tyle że w innych barwach. Dlatego, gdy teraz widzę zakup uczniów ZSOiZ w Mońkach, to bardzo ich rozumiem i wcale się im nie dziwie. Uczniowie, którzy dojeżdżają do szkół powinni móc to robić w wygodnych i bezpiecznych warunkach. Stare, dymiące graty były zaprzeczeniem tego.

Amerykański, żółty autobus w Mońkach wykorzystywany będzie nie tylko do transportu. To prawdziwa promocja szkoły, miasta i całego powiatu. Młodzież, która dokonała zakupu samodzielnie organizując zbiórki chce, by pojazd obecny był na wszelkich wydarzeniach. Autobus, który widzicie nie był szczególnie drogi. To zaledwie 5500 dolarów. Uczniowie przez internet zebrali 30 000 zł. Należy sobie jednak zadać pytanie – czy to nie jest wstyd dla władz państwowych i samorządowych, że ludzie w kółko muszą się na coś zrzucać? Ilość pieniędzy, które wydawane są z naszych podatków poprzez budżet państwa i samorządy zupełnie by wystarczyła na te wszystkie sprawy, które przecież służą całej lokalnej społeczności. Tymczasem często topione są niczym w studniach bez dna.

Dlatego uczniom z Moniek należą się szczere gratulacje. Udało im się zrealizować marzenie, udało im się zaktywizować lokalną społeczność, udało się wspólnie osiągnąć zamierzony cel. Zrobili coś, o czym wielu samorządowych i państwowych urzędników (od podobnych spraw) mogłoby tylko pomarzyć.