O zjawisku lykantropii ludzkość dowiedziała się za czasów świętej inkwizycji. Podejrzenia o bycie wilkołakiem oznaczały jedno – śmierć w męczarniach. Przemianę w wilka tłumaczono czarną magią i konszachtami z diabłem. Okazuje się że i na wschodzie Polski inkwizytorzy mogli mieć ręce pełne roboty.
Transformacja w bestię
Najwięcej opowieści na temat wilkołaków pochodzi z Podlasia, lecz temat znany jest też na Lubelszczyźnie. Najstarsze zapiski pochodzą z XVI w. Rzecz miała miejsce nieopodal Mielnika nad rzeką Bug. Kobieta przez okolicznych mieszkańców od zawsze była uważana przez wiedźmę. Na prostych czarach jednak się nie kończyło. Żyjąc w gniewie, postanowiła zemścić się za lata udręki. Metamorfoza odbywała się poprzez siedmiokrotne obiegnięcie magicznych leśnych drzew i odpowiednie zaklęcie. Po zatoczeniu siódmego kręgu powstawała machina do zabijania. W okolicy znajdowano zmasakrowane konie, krowy i świnie. Taka sytuacja powtarzała się podejrzanie regularnie. Kres występkom nadszedł przypadkiem. Gajowy spacerując po lesie zauważył w połowie przemienioną bestię. Z ciała człowieka została tylko głowa. Czarownica rozpoczęła ucieczkę, lecz szybko została ona zakończona wystrzałem z dubeltówki. Kobieta padła na wilgotną ziemię. W kałuży krwi z powrotem przemieniła się w człowieka.
Skazany na śmierć
Również okolice Dąbrowy Białostockiej były świadkami tajemniczych wydarzeń. Pod koniec XIX w. żył tam pewien młodzieniec, który znikał w lesie na wiele tygodni. Początkowo tlumaczono to chorobą psychiczną. Wszystko zmieniło się gdy jeden z miejscowych gospodarzy przegonił wilka, raniąc go kosą w lewą łapę. Nazajutrz zauważono, że młodzieniec również ma okaleczoną nogę i utyka. Osadnicy wiedzieli już co robić. Kilku mężczyzn pojmało chłopaka, wywiozło do lasu i utopiło w bagnie.