Kategoria: Ludzie

Legendy odchodzą. 4 marca w sali kina Forum odbył się wyjątkowy wieczór, który na zawsze pozostanie w pamięci miłośników muzyki bluesowej i fanów białostockiego zespołu Kasa Chorych. To nie tylko był koncert, ale również symboliczne pożegnanie po czterdziestu latach niezwykłej drogi muzycznej. Muzycy postanowili odstawić instrumenty, a na scenie towarzyszyli im wieloletni bluesowi przyjaciele, jak Cynamonowa Kaczka czy Sławek Wierzcholski. Ich obecność podkreśliła siłę więzi, jaką tworzy muzyka bluesowa.

Legendy odchodzą – historia Kasy Chorych

Historia Kasy Chorych sięga 1975 roku, gdy Ryszard “Skiba” Skibiński i Jarosław Tioskow postanowili połączyć swoje pasje i talent muzyczny. Już wtedy zespół zaczął budować swoją legendę, przynosząc rewolucję do świata bluesa. Ich muzyka szybko zyskała uznanie szerokiej publiczności, a liczne festiwale i konkursy muzyczne obrodziły w nagrody i wyróżnienia. Ostatnia płyta, która ukazała się w 2012 roku, stała się swoistym hołdem dla bogatej historii zespołu. Dofinansowanie przez władze miasta ostatniego występu było niezwykłym wyrazem uznania dla osiągnięć artystycznych Kasy Chorych. To także dowód, jak głęboko zespół związany był z lokalną społecznością i jak ważną rolę odegrał w kulturze miasta. Ich muzyka stawała się częścią lokalnego dziedzictwa, inspirując kolejne pokolenia muzyków i fanów.

Koniec pewnej epoki

Pożegnanie Kasy Chorych to nie tylko koniec pewnej epoki, ale również moment refleksji nad bogatym dziedzictwem, jakie zespół pozostawił. Ich muzyka nie tylko bawiła i wzruszała, ale także miała głębszy sens, poruszając tematy uniwersalne i aktualne przez lata. Teraz, gdy kurtyna opada na ich sceniczne występy, pozostaje nam wdzięczność za te niezapomniane chwile i nadzieja, że duch Kasy Chorych będzie nadal inspiracją dla przyszłych pokoleń muzyków. Warto także podkreślić, że ten niezwykły wieczór w sali kina Forum był momentem pełnym emocji i wzruszeń dla wszystkich obecnych. Widzowie nie tylko delektowali się muzyką, ale także przeżywali wraz z zespołem każdy dźwięk, każde słowo, jakby chcieli zatrzymać ten magiczny czas na zawsze. To zdecydowanie był koniec pewnej muzycznej epoki. Ale również ukłon w stronę tych, którzy przez lata wspierali i kochali twórczość Kasy Chorych.

Promocja partnerów

Psycholog Białystok

Strony internetowe

Wiesław Kazanecki białostocki poeta. Mało kto wie, że Białystok mógł się poszczycić poetą, który dorównywał innym znanym polskim autorom wierszy. Warto sobie przypomnieć o tym, kim był ten Pan. Debiutował już w 1959 roku, jeszcze w Opolu. W Białystoku pojawiły się kolejne tomy jego poezji. Jego wkład w kulturę miasta nie ograniczał się jednak tylko do pisania. Nasz podlaski poeta był także redaktorem naczelnym Białostockiego Informatora Kulturalnego. Pracował również jako kierownik redakcji białostockiego oddziału Krakowskiej Agencji Wydawniczej, czyniąc znaczący wkład w promocję literatury i kultury regionu.

Wiesław Kazanecki białostocki poeta – w jego poezji było bardzo wiele odniesień do Białegostoku

Fotografia – Stary Białystok

Ale nie ma już miasta
z zaułkami wśród drewnianych sztachet,
z dachówkami, które łatał śnieg,

i kocie łby w jarmułkach
kłóciły się
z obręczami wozów w dzień targowy.
I nie ma szpitala,
który słyszał mój pierwszy krzyk,
pępowina odcięta,
gruzami zarósł dach.
Nadwęglone chałaty
zbierają się o zmierzchu,
siedmioramienny świecznik otulają poświatą księżyca,
jak paciorki różańca liczą żebra synagogi spalonej.

marzec 1987

Wiesław Kazanecki “Wiersze”, Wydawnictwo “Łuk”, Białystok, 1994

—

ULICA BEMA 1987

Stary cmentarz przy Bema
złożył kości na placu targowym.
I dom jak łódź Charona
popłynął na drugi brzeg.

I kocie łby na ulicy
pod asfaltem usnęły.
Biały kogut nie mieszka na drzewie.
Ukradli go,
białe pierze
w cudzej poduszce śpi.

Marzec 1987

Wiesław Kazanecki “Wiersze”, Wydawnictwo “Łuk”, Białystok, 1994

—

CIENIOM STAREGO DOMU Z ULICY BEMA NA PIASKACH

Bądź pozdrowiony przyjacielu,
ulicznych latarń utrapieńcze.
Z lejcami wiatru w smagłych dłoniach
u moich dróg rozstajnych klęczysz.
Bądź pozdrowiony stary druhu,
zaułków miejskich włóczykiju.
W półmroku twych pożółkłych skroni
jest ślad po domu – sień niczyja.
Nie ma już domu, nie ma ścian,
latawiec – dach się zawieruszył.
W niczyim oknie czyjaś twarz –
prastara urna – śmiechem prószy.

1987, w Białymstoku

Wiesław Kazanecki “Wiersze”, Wydawnictwo “Łuk”, Białystok, 1994

Mało kto wie, że Białystok mógł się poszczycić poetą, który dorównywał innym znanym polskim autorom wierszy.  Urodzony 10 stycznia 1939 roku w Białymstoku, Kazanecki był nie tylko utalentowanym poetą, ale także aktywnym działaczem kulturalnym w swoim rodzinnym mieście. Debiutował już w 1959 roku, jeszcze w Opolu, a później jego twórczość zaczęła się coraz bardziej kojarzyć z Białymstokiem. Wiesław Kazanecki był także redaktorem naczelnym Białostockiego Informatora Kulturalnego, a potem kierował redakcją miesięcznika “Zdarzenia”. Niestety zmarł nagle 1 lutego 1989 roku w Białymstoku, zostawiając bowiem także pamięć o jego zaangażowaniu w rozwój kulturalny miasta. Dziś, na osiedlu Bacieczki w Białymstoku, znajduje się ulica nazwana od imienia tego wybitnego poety, która stanowi trwałą pamiątkę i hołd dla jego twórczości i dziedzictwa.

Więcej twórczości Wiesława Kazaneckiego znajdziecie tutaj:
http://www.wieslaw-kazanecki.pl/s,utwory,5.html

Promocja partnerów

Psycholog Białystok

Strony internetowe

Sekretne spotkania w centrum miasta. Na stole klepsydra, czaszka, sól i siarka. Nie chodzi tu jednak o czarne msze, ale o spotkania masonów. Tajemnicze praktyki miejsce również w Białymstoku. Wszystko zaczęło się około roku 1770, za sprawą  wojewody mazowieckiego, bliskiego przyjaciela Jana Klemensa Branickiego.

Początki masonerii – sekretne spotkania w centrum miasta

Początki masonerii w Białymstoku nie należały do najłatwiejszych. Pierwsza loża masońska o nazwie ”Przyjaźń” nie przetrwała nawet roku. Zastąpił ją ”Złoty Pierścień”, który zakończył żywot wraz ze śmiercią hetmana Branickiego. Minęło minąć ćwierć wieku nim ruch masoński w stolicy Podlasia mógł rozwinąć skrzydła. Nastąpiło to wraz z nadejściem zaboru pruskiego. Na czele białostockiej masonerii stanął lekarz Izabeli Branickiej – Feliks de Michelis, a w celu organizacji spotkań wzniesiono nowy budynek, który można podziwiać do dziś. Chodzi o niedawno przeniesioną Książnicę Podlaską im. L. Górnickiego, zlokalizowaną pierwotnie na ulicy J. Kilińskiego. Odpowiednie usytuowanie miało na celu odwrócenie uwagi przechodniów. Konspiracja ponad wszystko. Tworzono również legendy odstraszające potencjalnych ciekawskich. Okolice budynku ponoć roiły się od duchów, które ze względu na bandaże przypominały nieco egipskie mumie.

Wojny napoleońskie

Masonów zahamowały wkrótce wojny napoleońskie. Niemcy opuścili Białystok. Dopiero po kongresie wiedeńskim nastąpiła próba reaktywacji ruchu, tym razem już po patronatem Rosjan. Mimo początkowej przychylności cara Aleksandra II, ten obawiając się utraty władzy, zakazał zgromadzeń wolnomularskich. Powstawały bowiem mniejsze loże dążące do odzyskania niepodległości przez Królestwo Polskie. Próby odbudowania ruchu w Białymstoku miały miejsce jeszcze kilka razy, lecz spełzły na niczym, budynek zniszczono w czasie II Wojny Światowej. Odbudowany w 1952 r. pełnił rolę biblioteki. Ślad po dawnym masońskim gmachu to zarys kolumn na ścianie od strony ulicy J. Kilińskiego.

Spiskowa teoria dziejów

Tajność  rytuałów i symboli masonów, zbliżonych charakterem do religijnych, stanowiła zawsze pożywkę dla propagatorów spiskowej teorii dziejów. Już w XVIII wieku zdecydowali wystąpili przeciwko lożom dwaj papieże, Klemens XII i Benedykt XIV, wydając stosowne bulle. Za przynależność do stowarzyszeń grozili katolikom srogimi karami, zobowiązywali także świeckie władze katolickich państw do walki z wolnomularstwem. Nie pomogły inkwizycyjne zakazy i prześladowania. Do braci masonów przystępowali nawet przedstawiciele najwyższej hierarchii kościelnej.

Promocja partnerów

Psycholog Białystok

Strony internetowe