Niesamowite zdjęcia Białegostoku. Co przy Pałacu Branickich robi rozbity samolot?

Rozbity samolot przy Pałacu Branickich, czarny ratusz, Hotel Ritz, postój autobusowy na dzisiejszym Rynku Kościuszki, wieża kościoła św. Rocha w budowie i wiele innych znanych miejsc w zaskakujących kadrach. To wszystko możemy podziwiać na starych zdjęciach Białegostoku, które są z czasów okupacji, ale i nie tylko. Przypomnimy, że Białystok był okupowany najpierw przez nazistowskie Niemcy, następnie po ataku z drugiej strony przez Rosję. Miasto dla tych drugich zostaje oficjalnie przekazane w Pałacu Branickich. Następnie przedstawiciele obu okupantów wybierają się na na Raut do Hotelu Ritz. To wszystko możecie zobaczyć na poniższym filmie. Natomiast zdjęcia znajdują się tuż pod nim.

 

Featured Video Play Icon

Magia Puszczy Knyszyńskiej w pełnej krasie. Zobacz wyjątkowy film.

Szczepan Skibicki niewątpliwie jest jednym z najlepszych podlaskich twórców, który potrafi pokazać piękno naszego regionu. W swoim dorobku ma przede wszystkim film “Go Podlasie”, w którym zawiera się samo piękno. Żeby to zrobić wykonał bardzo ciężką pracę poprzez stworzenie poklatkowych animacji wschodów i zachodów słońca oraz pokazania wszelkich cudów jakie oferuje nasza natura. Na bazie sukcesu tego filmu (do obejrzenia pod tekstem) zaczęły powstawać kolejne podobne filmy.

Najnowszy skupia się wyłącznie na Puszczy Knyszyńskiej. Mimo, że jest ona piękna, oferuje przeogromne bogactwo naturalne, to w świadomości bardzo wielu osób istnieje w cieniu popularnej na cały świat Puszczy Białowieskiej. Film Puszcza Knyszyńska to krótka podróż po jednym z najciekawszych leśnych terenów w Polsce. To opowieść o wybranych ciekawych miejscach, rezerwatach, źródliskach, mokradłach, terenach pagórkowatych, florze i faunie. Nie mogło też zabraknąć tematu różnych aktywności sportowych i rekreacyjnych. Film zawiera także skrótowy zarys historii, kultury oraz zjawisk na niebie jakie możemy w tym miejscu obserwować. Wszystko to pokazane w rytmie różnych pór roku, dnia i nocy za pomocą różnych technik filmowych.

Autor przyzwyczaił nas już do niesamowitej jakości swego dzieła. Niemal każdy obraz zapiera dech w piersiach, a dzikość Podlasia jest na wyciągnięcie ręki. Bardzo istotnym atutem jest także muzyka i lektorka, która przez podróż Puszczą nas prowadzi.

Film Go Podlasie:

Pierwsze bociany przyleciały na Podlasie!

Bocian, patrz, bocian! Jesteśmy uratowani, jak on żyję to znaczy, że my też możemy. – Każdy, kto oglądał kultową Seksmisję na pewno sobie ten tekst przypomina, gdy tylko po zimie pojawiają sie bociany. Dlatego możemy tak zakrzyknąć również w 2024 roku. Oto oficjalnie możemy ogłosić, że bociany wróciły z ciepłych krajów!

Nasze piękne ptaki zaobserwowano w Proniewiczach pod Bielskiem Podlaskim, Juchnowcu Kościelnym i w okolicach Łomży. Ornitolodzy zauważyli, że ptaki przyleciały około 2 tygodni wcześniej niż zwykle. Na szczęście jest już na tyle dużo pożywienia, że sobie poradzą. Szkoda tylko, że nie ma jeszcze zbyt ładnej pogody. Bociany na zimę odlatują nad jeziora afrykańskie. Niektóre lecą jeszcze dalej – wybierając dorzecze Kongo i dorzecza Zabezi i Limpopo. Niektóre dolatują nawet do RPA. Tutaj wszystko zależy od wiatru.

Dlaczego więc bociany wracają do Polski? Odpowiedź jest bardzo prosta. Bo są łasuchami. W czasie, gdy jest u nas wiosna i lato, to w Afryce rozpoczyna się pora sucha, co utrudnia zdobycie pożywienia. Zaś w Polsce w tym czasie jak w stołówce. Dlatego też to u nas bociany się rozmnażają, bo dzięki łatwemu zdobywaniu pożywienia bez problemu mogą wykarmić młode. Wbrew pozorom bociany nie jedzą samych żab (nie są przecież Francuzami tylko Polakami), tylko owady i mięso. Dlatego w menu każdego ptaka są pasikoniki, dżdżownice, ślimaki, gryzonie, małe ryby, żaby, węże, krety, łasicie, gronostaje, a nawet pisklęta ptaków i młode zające!

Co 4 bocian na świecie to Polak. Ptak w naszych warunkach przyrodniczych ma wielki wybór jeżeli chodzi o pożywienie. Tylko się cieszyć, że boćki mają się u nas dobrze.

Robi się ciepło. Uwaga na kleszcze w lasach!

Wystarczy kilka stopni na plusie, by uaktywniły się kleszcze. Szczególnie muszą o tym myśleć ci, którzy kochają chodzić po lasach. Dodatkowo czujni powinni być właściciele psów. Wspólny spacer powinien zakończyć się sprawdzeniem, czy nie ma intruza.

Najbardziej powinniśmy się obawiać kleszczowego zapalenia mózgu i opon mózgowo rdzeniowych. Tydzień po ukłuciu kleszcza może wystąpić gorączka. Jeżeli organizm sam sobie nie poradzi z wirusem, wtedy może dojść do zaburzeń neurologicznych. Cechą charakterystyczną ukłucia jest pojawienie się rozszerzającego rumienia. Podlaskie jest na pierwszym miejscu w Polsce pod względem zapadalności na kleszczowe zapalenie mózgu i boreliozę.

Jak postępować, gdy złapiemy kleszcza? Przede wszystkim niczym nie smarować. Kleszcza należy usunąć. Można zgłosić się do apteki po specjalny przyrząd do tego. Gdy w taki się zaopatrzymy możemy go wyssać albo schwytać jak najbliżej skóry i wyciągnąć. Należy jednak pamiętać – gdy kleszcz napił się już krwi, to jest ona zainfekowana. Wciśnięcie brzucha owada z krwią spowoduje, że wpuścimy do swego organizmu zainfekowaną krew. Dlatego też najlepiej wtedy zgłosić się do lekarza.

Gdy uda się pozbyć intruza, to starannie dezynfekujemy miejsce i myjemy też ręce. Warto też żeby obejrzał nas lekarz, gdy już kleszcza się pozbędziemy. Pamiętajmy jednak, żeby nie odmawiać sobie przyjemności chodzenia po lesie z powodu kleszczy. Te występują wyłącznie na roślinach niskich i liściastych. Dlatego może się zdarzyć, że kleszcze zadomowią się też na łąkach i ogrodach. Jak magnes działają na kleszcze paprocie, mszaki, wysokie trawy, leszczyny, jeżyny, czarny bez, gęste krzewy. Jeżeli chcecie mieć pewność, że kleszczy nie spotkanie to spędzajcie czas wśród takich roślin jak kocimiętka, lawenda, rozmaryn, tymianek, czosnek, eukaliptus, mięta, pelargonie, piołuny, aksamitki.

Jest nowa ścieżka dla rowerzystów. Bardzo poprawi bezpieczeństwo!

Każdy, kto z Białegostoku jechał do Supraśla przez Wasilków i Dąbrówki doskonale sobie zdaje sprawę, że problematyczny był fragment od Dąbrówek do Puszczy Knyszyńskiej. Rowerzyści mieli za plecami mijające samochody, a to niebezpieczne, bo w Polsce niestety nie istnieje kultura współistnienia kierowców różnych pojazdów na drodze.

6 marca oficjalnie otwarto ścieżkę pieszo-rowerową z Wasilkowa do Dąbrówek. Dzięki temu rowerzyści będą mogli bezpiecznie jechać trasą Białystok – Wasilków – Dąbrówki – Supraśl – Ogrodniczki – Białystok. Praktycznie cała trasa przebiega obecnie drogą dla rowerów. Mieszkańcy Dąbrówek o swój fragment zabiegali od dłuższego czasu. Koszt kilometrowej ścieżki wyniósł około 2 mln zł. Nowa droga prowadzi od ul. Piłsudskiego w Wasilkowie i prowadzi wzdłuż ulic 11 Listopada i Starowiejskiej.

Obecnie fragment trasy bez ścieżki znajduje się wyłącznie w Studziankach. Warto jednak dodać, że ruch jest tam znikomy. Dlatego to bardzo dobra wiadomość, że rowerzyści mogą zrobić ogromną pętlę bez duszy na ramieniu aż przez trzy gminy – Białystok, Wasilków i Supraśl.

Pociąg Białystok – Ostrołęka wraca na szlak! Nowy rozdział w podróżach regionalnych.

Po niemal dwóch dekadach przerwy, mieszkańcy województwa podlaskiego i mazowieckiego mogą cieszyć się ponownie uruchomieniem połączenia kolejowego między Białymstokiem a Ostrołęką. Ta znacząca zmiana w nadchodzącej korekcie rozkładu jazdy pociągów, zaplanowana na 18 marca 2024 r., stanowi odpowiedź na rosnące potrzeby komunikacyjne regionu oraz dążenie do zwiększenia mobilności jego mieszkańców. Szczególnie, że podróż samochodem na tej trasie nie jest najwygodniejsza.

Kluczowym elementem tej inicjatywy jest niewątpliwie przywrócenie codziennych połączeń na 111-kilometrowej trasie między Białymstokiem a Ostrołęką. Zostaną uruchomione dwie pary pociągów dziennie, co nie tylko ułatwi podróżowanie między tymi miastami, ale również zwiększy liczbę dostępnych połączeń na odcinkach Białystok – Łapy i Łapy – Białystok, z 10 do 12 par pociągów dziennie.

Do obsługi nowych połączeń zostaną przeznaczone szynobusy przystosowane do potrzeb osób z niepełnosprawnościami. Ważnym aspektem nowego rozkładu jazdy jest także zapewnienie dogodnych przesiadek w Ostrołęce dla osób podróżujących w kierunku Olsztyna oraz powracających do Białegostoku. Dzięki temu pasażerowie zyskują większą elastyczność w planowaniu swoich podróży, co może przyczynić się do wzrostu popularności połączeń regionalnych w tej części Polski.

Reaktywacja tej trasy kolejowej po 24 latach przerwy to bardzo dobra decyzja. Mamy świadomość, że jest ona związana z kwietniowymi wyborami samorządowymi, ale mamy nadzieję że po wyborach się utrzyma, bo jest to krok w stronę nie tylko ożywienia starych połączeń, ale również przemyślanego planowania przyszłości mobilności regionalnej, z naciskiem na trwałość i dostępność. W rezultacie, przywrócenie połączenia Białystok-Ostrołęka otwiera nowy rozdział w historii podróży kolejowych w regionie, oferując mieszkańcom oraz odwiedzającym zwiększone możliwości przemieszczania się i odkrywania uroków północno-wschodniej Polski.

Czy wielkie tuje na Plantach muszą zostać wycięte? Społecznicy chcą to zablokować.

Szczerze powiedziawszy mało przekonujący są urzędnicy, którzy uparcie dążą do wycinki 100-letnich tui na Plantach. Zabawne jest także, że mówią o tej wycince jako “rewitalizacji”. Samo to słowo oznacza ożywienie, przywrócenie do życia. Tymczasem społecznicy ze Stowarzyszenia Okolica, którzy protestują,uważają że rośliny są w dobrej formie. Dlatego zbierają podpisy, by wstrzymać wycinkę. Warto jeszcze wspomnieć o opinii dendrologicznej, na której swój upór opierają miejscy urzędnicy.

Generalnie, warto tu wyjaśnić wszystkim, którzy nie interesują dendrologią, że są dwa sposoby gospodarki leśnej – surowcowe – nastawiony na intensywną uprawę plonów, gdzie wszystkie słabe, umierające rośliny są natychmiast eliminowane. Jest też drugi rodzaj, gdzie ważna jest bioróżnorodność. Zgodnie z opinią naukowców, nie każde zamieranie drzew wskutek działania owadów czy patogenicznych grzybów jest szkodą. W lesie potrzebna jest także “zdrowa ilość” choroby. Jeżeli na etapie uprawy mamy dziesięć tysięcy drzew na hektarze, to do wieku rębności dotrwa
mniej niż 5 proc. spośród z nich. Pozostałe 95 proc. i tak musi obumrzeć. Czy padną od piły czy od czynników naturalnych zależy od tego, jak postrzegamy naszą rolę w gospodarowaniu lasami.

I teraz od nauki wracamy do zdrowego rozsądku. Po co gospodarować Plantami w sposób, jaki się to robi w gospodarce leśnej? To czysty absurd. Miejmy nadzieję, że słynących z uporu białostockich urzędników, społecznicy utemperują, a tuje pozostaną na Plantach.

Tak się prezentuje kładka Śliwno-Waniewo! Zobacz zdjęcia, albo jedź od razu!

Wystarczyło trochę słońca, by przepiękne rozlewiska Narwi pomiędzy podlaskimi Śliwnem i Waniewem nabrały dodatkowego piękna. Ta malownicza część Polski, która często kusi turystów swą dzikością i urodą, ukazała się w zupełnie nowym świetle pod wpływem promieni słońca. Kończąca się zima sprawia, że nie ma jeszcze pogody idealnej, ale, kiedy chmury rozstąpią się jak kurtyna w teatrze, widok rozlewisk staje się po prostu oczarowujący. Woda, która wcześniej wydawała się ciemna i mętna, teraz lśni, odbijając niebo niczym lustrzane lustro. Ptaki wzbiły się w powietrze, tworząc misterny taniec w przestworzach, dodając jeszcze więcej życia i ruchu temu już i tak żywemu krajobrazowi. Zabierajcie lornetki, ciepłe ubrania i spędźcie ze sobą miło czas.

Spacerujący po kładce Narwiańskiego Parku Narodowego możecie cieszyć się nie tylko pięknem przyrody, ale również dzikim życiem, które tu pulsuje. To właśnie te momenty sprawiają, że ten zakątek Podlaskiego jest tak niezwykle pociągający dla miłośników przyrody i fotografii. Każdy ruch, każdy dźwięk, każdy promień słońca uchwycony na obiektywie stanowi niepowtarzalną historię, która przemawia do serc pasjonatów przyrody.

Tak więc, choć rozlewiska Narwi między Śliwnem i Waniewem zawsze są piękne, to właśnie pod wpływem pięknej pogody, ukazują swoje najbardziej magiczne oblicze nad wymiar bujnie. Dla tych, którzy potrafią docenić urodę natury i czerpać radość z prostych przyjemności, to miejsce stanowi prawdziwy raj na ziemi.

Kładka Waniewo-Śliwno znów dostępna! Obserwuj piękne rozlewiska.

Dobre wieści dla fanów lokalnych wycieczek, przyrody i wiosennych rozlewisk. Kładka Waniewo – Śliwno jest dostępna dla zwiedzających! W trakcie wizyty pamiętajcie, że jesteście na terenie parku narodowego, a tu najważniejsza jest przyroda, szanujmy ją.

Ważne jest też zachować zasady bezpieczeństwa. Po pierwsze poziom Narwi jest wysoki, rozlewiska są ogromne, a przez to kładka może być mokra i śliska. Zachowajcie czujność, szczególnie schodząc i wchodząc na platformy do przepraw wodnych. Ponadto pamiętajcie, by podczas przeprawy ciągnąć za łańcuch, a nie za stalową linę. Zwróćcie też uwagę na limity. Jednocześnie na platformie może przebywać 5 osób dorosłych.

Szanujcie przyrodę! Śmieci zabierajcie ze sobą. Pamiętajcie też o kupieniu biletu wstępu do parku. Zrobicie to osobiście przez Ośrodek Edukacji Przyrodniczej “Młynarzówka” w pobliskim Kurowie (dojazd samochodem przez Baciuty lub Jeżewo – jeżeli jedziecie z Białegostoku). Można też zapłacić przez internet – na stronie https://npn.eparki.pl

Podlaskie to zielony raj na turystycznej mapie Polski

Województwo podlaskie, często określane jako “Zielone Płuca Polski”, staje się coraz bardziej rozpoznawalnym punktem na turystycznej mapie kraju. Z jego dziewiczymi lasami, krystalicznie czystymi rzekami i niezwykłą różnorodnością biologiczną, region ten przyciąga miłośników przyrody, poszukiwaczy spokoju oraz entuzjastów aktywnego wypoczynku. Biebrzański Park Narodowy, z największym w Polsce kompleksem torfowisk i bagien, oferuje niepowtarzalne krajobrazy i możliwości obserwacji dzikiej fauny, w tym ptaków wodno-błotnych i ssaków takich jak łoś czy bobry. Równie atrakcyjna jest Puszcza Białowieska, wpisana na listę światowego dziedzictwa UNESCO, dom dla żyjących na wolności żubrów.

Oprócz niezwykłej przyrody, Podlasie oferuje bogactwo kulturowe. Mieszanka kulturowa i religijna, widoczna w architekturze, obrzędach i festiwalach, stanowi unikatową wartość dodaną dla turystów. Szlak Tatarski, prowadzący przez miejscowości zamieszkałe przez polskich Tatarów, oferuje możliwość poznania ich kultury, kuchni i tradycji. Kruszyniany, Bohoniki, Sokółka czy Suchowola to miejscowości, które powinniśmy zdecydowanie odwiedzić.

Rozwój turystyki w województwie podlaskim jest nie tylko szansą na promocję regionu, ale również ważnym impulsem dla lokalnej gospodarki. Pensjonaty, restauracje serwujące regionalne potrawy, przewodnicy i organizatorzy aktywności na świeżym powietrzu – wszyscy oni odnoszą korzyści z rosnącej liczby turystów. Ponadto ktoś w pensjonatach, restauracjach musi sprzątać, gotować, dowozić towar, naprawiać. To całe koła zamachowe lokalnej gospodarki.

Władze regionu i lokalni przedsiębiorcy powinni wspólnie, intensywnie pracować nad rozbudową infrastruktury turystycznej, tak aby była ona przyjazna dla środowiska i zrównoważona. Jeszcze więcej nowych ścieżek rowerowych, szlaków pieszych, punktów widokowych oraz centrów edukacji przyrodniczej powinno powstawać tak szybko jak się da. Jest co zwiedzać, tylko turyści muszą wiedzieć jak to robić.

Wizyta w województwie podlaskim to nie tylko okazja do wypoczynku w otoczeniu nieskażonej przyrody, ale też do głębokiego zanurzenia się w kulturowej mozaice, jaką jest to unikatowe miejsce na mapie Polski. To zaproszenie do świata, gdzie harmonia między człowiekiem a przyrodą jest jeszcze żywa i gdzie każdy odwiedzający może znaleźć coś dla siebie.

planty-w-bialymstoku-idealne-miejsce-na-spacer

Będzie wielka wycinka na Plantach! Radni wezwali prezydenta żeby tego nie robił.

Czy kojarzycie wielkie tuje na białostockich Plantach? Niestety miasto planuje je wyciąć. Oczywiście, nie chcemy wprowadzać nikogo w błąd i od razu napiszemy, że te ogromne rośliny są spróchniałe i w środku puste. Natomiast stowarzyszenie “Okolica” zaapelowało do prezydenta, by mimo wszystko je pozostawić. Za społecznikami poszli w ślad białostoccy radni, którzy podjęli stanowisko – by odstąpić od wycinki. Miasto nie chce jednak o tym słyszeć, bo rozpoczęło “rewitalizację” na Plantach.

I tu pojawia się dylemat – czy skoro tuje wyglądają dobrze, to powinno się je zostawić, czy skoro są spróchniałe to je wyciąć. Jedno jest pewne – Planty bez tych gigantycznych roślin nie będą już takie same. Przypomnijmy, że część z nich już zniknęła jakiś czas temu na kawałku Plant między Akademicką a Podleśną.

Z naszej perspektywy największym problemem na Plantach nie są tuje, a stare asfaltowe chodniki. Można by było je zastąpić czymś bardziej eleganckim, ale pod żadnym pozorem nie powinno się całkowicie betonować płytami Plant – tak jak zrobiono to na Rynku Kościuszki. Piękny białostocki park to prawdziwa, zielona wizytówka miasta i taka ma pozostać. Im mniej tam betonu tym lepiej.

Ciekawe miejsca na Podlasiu. Oto 10 punktów obowiązkowych.

Niektóre są dobrze znane, inne niekoniecznie. Mowa o podlaskich miejscach, które można odwiedzać. Pierwsze z nich to wyjątkowy pomysł. Nad Bugiem istnieje bowiem specjalna tuba, do której możemy wejść i słuchać wszystkie dźwięki natury, które zbiera. Naprawdę świetny pomysł! Warto też odwiedzić ruiny kościoła w Jałówce. Dawno nie było o nich mowy, bo sytuacja na granicy polsko-białoruskiej nie była ciekawa. Teraz, gdy wszystko się uspokoiło można zobaczyć świątynie stojącą tuż przy pasie granicznym.

Warto też wybrać się na Świętą Górę Grabarkę. Mimo, że to miejsce religii prawosławnej, to nie powinno być aż tak jednoznacznie kojarzone ani z prawosławiem ani religią. To po prostu fantastyczne miejsce, gdzie można poczuć duchowość miejsca, niezależnie od naszych wierzeń i przekonań. Naprawdę czuć atmosferę tego miejsca.

Pozostałe pozycje to dobrze znane Kruszyniany, Białowieża czy Kraina Otwartych Okiennic. Wszystkie te pozycje są dobre do odwiedzania na każdy dzień.

źródło: biuro projektowe METEOR ARCHITECTS

Kampus uniwersytecki jest rozbudowywany

Nauki humanistyczne będą prowadzone w nowoczesnym budynku na kampusie uniwersyteckim przy ul. Ciołkowskiego. Rozpoczęła się jego budowa obok planetarium i biblioteki, z których będzie połączenie specjalnym przeszklonym mostkiem, by przejść pomiędzy budynkami bez wychodzenia na zewnątrz. Do nowego obiektu przeniosą się Wydział Filologiczny, Historii, Filozofii, Studiów Kulturowych oraz Studiom Praktycznej Nauki Języków Obcych, które teraz mieszczą się przy Placu NZS w dawnym Domu Partii oraz przy ul. Świerkowej w Białymstoku.

O ile zmiana dla studiujących na Świerkowej będzie delikatna, bo kampus znajduje się nieopodal, to dla pozostałych – studiujących na Placu NSZ oznacza to zmianę diametralną. Trzeba będzie zamienić wygodne centrum miasta na kampus, do którego ciężko jest dojechać, na którym oprócz infrastruktury uczelnianej nie ma miejsc na rozrywkę, kulturę. Inaczej mówiąc – po zajęciach nie ma sensu zostawać na kampusie, bo ani tam nie ma akademików ani niczego, by miło spędzić czas. To największy minus lokalizacji na Ciołkowskiego.

Plusem jest to, że studenci będą mogli pobierać nauk w komfortowych warunkach, bo nie oszukujmy się “Dom Partii” to komunistyczny moloch, który niepotrzebnie został wpisany na listę zabytków. Lepiej by było tego potworka rozebrać i zbudować coś bardziej nowoczesnego i eleganckiego. Oczywiście nie mamy tu na myśli pseudoapartamentów od patodeweloperki, która w Białymstoku ma się wyśmienicie. Otóż dobrym pomysłem byłoby wybudowanie nowoczesnego budynku instytucji użyteczności publicznej. Mamy na myśli takie centrum aktywności społecznej z dużą widownią, gdzie można by było organizować konferencje, wykłady. Obecnie tego typu “imprezy” mają miejsce najczęściej w dawnym Kinie Ton, które jest w stanie pomieścić wiele osób. Natomiast warunki tam panujące nie są najlepsze. Jedno jest pewne, nic takiego tam nie powstanie, bo obecny budynek jest już w rękach prywatnych. Co tam urządzi? Czas pokaże, gdy studenci przeniosą się na kampus.

Featured Video Play Icon

Niesamowite rozlewiska w Ploskach! Czegoś takiego dawno tam nie było.

Każdy, kto regularnie jeździ krajową 19 z Białegostoku do Bielska Podlaskiego (lub odwrotnie) mija przepiękny, zabytkowy most w Ploskach. W tym roku, pierwszy raz od wielu lat z jego okolicy można podziwiać nie tylko małe koryto rzeki Narew, ale także ogromne rozlewiska. Nasza podlaska rzeka jest obecnie szeroka niczym Wisła! To wszystko jest możliwe dzięki obfitej w deszcz i śnieg zimie. Jeżeli pogoda dopisze, to lato będzie naprawdę przepiękne!

Najpierw wiosna delikatnie wprowadzi nas w kolory, bo zaroi się od pęków kwiatów, a także żółtych mleczy. Lato, gdy nie ma suszy prezentuje się także bajkowo. Wszędzie jest zielono, kwiaty są w pełnym rozkwicie, a słońce oświetla wszystko dokładnie. Zatem nawet jak po wiośnie znikną rozlewiska, miejsce, które widzicie na powyższym filmie będzie nadal przepiękne. To, co jest obecnie żółte i suche ustąpi na rzecz świeżych i zielonych pędów. Będzie można godzinami spędzać czas wpatrując się w spokojnie płynącą rzekę.

Teraz, gdy są rozlewiska – warto zwiedzać rzekę w różnych miejscach – od powiatu hajnowskiego po łomżyński. Nie brakuje rozlewisk nigdzie. Oprócz Plosek, najciekawiej prezentują się obecnie w Tykocinie, Strękowej Górze czy Grądach-Woniecko. Warto też odwiedzić Narwiański Park Narodowy z jego miejscowościami – Waniewo, Śliwno, Kurowo i Kruszewo.

Featured Video Play Icon

Tak wyglądał zniszczony Białystok w czasie okupacji. Zobacz film.

Zniszczone miasto, budująca się wieża kościoła św. Rocha, uśmiechnięci chłopcy na Rynku Kościuszki, a nawet cerkiew w Wasilkowie. Tyle udało się rozpoznać na długim, bo aż 11 minutowym filmie dokumentującym zniszczony Białystok oraz żołnierzy niemieckich. Nagrywającym prawdopodobnie był żołnierz okupanta. Można tak sądzić po tym co znajduje się na ujęciach. Przypuszczamy, że nie wszystkie jednak ujęcia pochodzą ze stolicy Podlaskiego.

Na pewno jednak widać, że zostały ujęte czasy Getta, gdyż Żydzi mieli charakterystyczne żółte gwiazdy przypięte do ubrań. Chciałoby się powiedzieć, że bez ich noszenia groziła im śmierć. Tyle, że przecież i tak wszystko skończyło się holocaustem niezależnie od tych przypiętych gwiazd.

Niezależnie ile w tym filmie jest z Białegostoku i okolic, na pewno jest to świetny film, by zobaczyć jak wyglądała niemiecka okupacja w czasie II wojny światowej. Widać, że w niektórych ujęciach Żydzi byli zmuszani do określonych poz. I tu właśnie wychodzi wspomniane zainteresowanie nagrywającego. Mniej go interesowały budynki, a bardziej ludzie.

Featured Video Play Icon

Białystok 1943 – wyjątkowy film z czasów okupacji

W ostatnim czasie natrafiliśmy na ciekawy film nagrany w Białymstoku – prawdopodobnie pod koniec lata w 1943 roku. Nie mamy tu pewności, ponieważ widać na nim wejście do Getta przy ul. Kupieckiej (dziś Malmeda) przy słynnym sklepie z  tekstyliami Willy Benson. Jednak zauważalnie brakuje wysokiej bramy wjazdowej. Z historycznych zdjęć wynika, że film został nagrany pomiędzy 1942 – 1944. W nocy z 15 na 16 sierpnia 1943 roku Niemcy przystąpili do drugiej, ostatecznej akcji likwidacyjnej getta w Białymstoku. Na nagraniu jest lato, nie ma bramy, nie ma też chodzących po ulicy niemieckich żołnierzy – okupantów. Zatem można przypuszczać, że film nagrano po akcji likwidacyjnej. Ale jeszcze przed 1944 rokiem, gdy uciekający przed radziecką armią Niemcy totalnie zniszczyli, spalili prawie cały Białystok.

W ogóle ten film to zręczna propaganda. Gdyby spojrzeć na zdjęcia miasta, to można by było zobaczyć jak bardzo jest zniszczone. Tymczasem na filmie wygląda tak jakby nikt w nim nic nie zbombardował i nie spalił. Najpierw widzimy hotel Ritz, który to rzeczywiście był przydatnym, luksusowym obiektem noclegowym dla niemieckich dowódców. Następnie widzimy Pałac Branickich, gdzie urzędowali urzędnicy okupanta zarządzający Okręgiem Białystok – włączonym do Rzeszy w 1941 roku.

Kolejne ujęcie to wspomniane Getto (prawdopodobnie po likwidacji). Na ujęciu obok sklepu z tekstyliami Willy Benson widzimy brak bramy wjazdowej, natomiast na zdjęciach archiwalnym ona jeszcze jest. Kolejne ujęcie to widok na cerkiew św. Mikołaja.

Następnie widzimy zręczne ujęcie. Oto idzie uśmiechnięta kobieta, która mija gigantyczną mapę okupacji niemieckiej w Europie. W tle jest katedra. Gdyby tak kamerą ruszyć w prawo to zobaczylibyśmy zniszczone budynki. Dlatego w filmie nie ma szerokich planów. Autor nagrania skupił się wyłącznie na detalach, by nie pokazywać nędzy jaką spowodowali niemieccy okupanci. Ponadto warto zaznaczyć, że na filmie nie widzimy też żołnierzy. Na zdjęciach historycznych ich nie brakuje.

W dalszej części filmu zobaczymy ujęcia na katedrę oraz kościół Św. Rocha. Do tego widzimy też “Capitol”, który prawdopodobnie jest kinem lub teatrem. Trudno jednak ustalić jego lokalizację.

Featured Video Play Icon

Białystok w 1968 roku. Zobacz film o tym jak wyglądała “rzeczywistość” w PRL.

PRL to okres, o którym wiele osób wolałoby zapomnieć. Szczególnie tych, które mają coś za uszami. Jednak warto wspomnieć, że zdecydowana większość ludzi starała się wówczas po prostu przeżyć. Rzeczywistość w Polsce po II wojnie światowej nie była kolorowa. Zapóźnienia rozwojowe wszak odczuwamy niekiedy do dziś. Chociaż nie są one tak odczuwalne jak dawniej. Bardziej objawiają się w wysokich rachunkach. Wtedy ludzie pieniądze mieli, ale nie mogli za nie kupować czego chcieli.

Dla jednych rzeczywistością był zwykły dzień, poświęcony na zajmowanie się domem i opiekę nad dzieckiem, inni natomiast radzili na kolejnych zebraniach PZPR. Pomiędzy nimi byli jeszcze zwykli ludzie pracujący w zakładach pracy, które coś produkowały. Inni byli rolnikami i produkowali sami – żywność, by nie było głodu. Na filmie widać coś jeszcze – spokój ducha wśród ludzi. Socjalistyczne państwo nie obarczało ich problemami ze świata ani kraju. I ludzie nieświadomie żyli sobie tak aż spadła wielka bomba w postaci pustych półek w sklepach i bolesnej transformacji gospodarczej.

Film pokazuje życie Białegostoku w roku 1968. To schyłek czasów Gomułki, który pozostawił po sobie bardzo czarną historię walki aparatu władzy z Polakami. Cenzura, inwigilacja, walka z kościołem, areszty polityczne, brutalne pacyfikacje, ucieczka Żydów z Polski i odebranie im obywatelstwa. Ogólnie mówiąc jeden, wielki kryzys. Jak widać powyższy film był jednym z tych, które słodko uspakajały obywateli, że jest pięknie. Na tym polega właśnie propaganda.

Featured Video Play Icon

Jak się zwiedza Podlasie podczas śnieżnej zimy? Ten film to pokazuje.

Podlasie to wielokulturowa i wielowymiarowa kraina, dlatego zwiedzanie jej za każdym razem daje zupełnie inny rezultat. Zupełnie, gdy potrząśniemy kalejdoskopem. Dlatego jak spojrzymy na powyższy film to będziemy mogli zobaczyć jak się zwiedza ten wspaniały region zimą. I to taką pełnokrwistą – z ogromem śniegu. Jak się wtedy prezentują największe atrakcje? Czy da się to wszystko zobaczyć w 2 dni? Ten film na te pytania odpowiada.

Warto dodać, że to co widzicie jest tylko pierwszą częścią, podczas której jednego dnia autor zwiedził zaledwie Tykocin, Supraśl i Białystok. Nie zabrakło spaceru po miastach, zwiedzania zabytków. W Tykocinie niewątpliwie warto jest odwiedzić kościół, który stoi przy głównym rynku. Warto też przejść się wzdłuż rzeki Narew, do której nie dawno dobudowano wygodny chodnik. Nie ma wątpliwości, że miasteczko słynie też z dziedzictwa żydowskiego. Piękna różowo-zielona synagoga i inne budynki wokół stanowią wspaniałe miejsce. Na osobną uwagę zasługuje też klasztor, który często jest pomijany przez wiele osób. A to błąd, bo jest naprawdę ciekawym miejscem.

Jeżeli chodzi o Supraśl, to tu atrakcji nie brakuje nawet na wiele dni. W końcu to uzdrowisko, które swoim kuracjuszom oferuje mnóstwo miejsc do spacerów, zabytki i inne atrakcje. Głównym i najważniejszym miejscem jest Monaster, w którym jest także Muzeum Ikon. Do tego są bulwary, ścieżki do spacerów wokół systemu wodnego rzeki Supraśl, jest też Puszcza Knyszyńska i jej rezerwaty przyrody oraz atrakcje w nich. Jedną z najnowszych jest zagroda z Żubrami w Kopnej Górze obok Arboretum. Jest też Poczopek ze swoim Silvarium i Krynki z rondem jak w Paryżu i ogromnym cmentarzem żydowskim.

Na koniec zostawiamy Białystok. To miasto, o którym można się rozpisywać na wiele stron. Dlatego przypomnijmy najważniejsze atrakcje w centrum miasta: Pałac Branickich z ogrodem, katedra, Rynek Kościuszki, Planty, Opera, Kościół Św. Rocha, dawne fabryki, a nawet drewniane domy.

Featured Video Play Icon

Zenon Martyniuk – Będę zawsze tam gdzie Ty

Zenon Martyniuk nie marnuje czasu. Po premierze świetnego kawałka “Dziki zachód” wypuścił kolejną nowość. Tym razem na teledysku możemy zobaczyć jak wspólnie z żoną Danutą spędza miło czas w pięknej, wielka rezydencji. Po architekturze sądząc akcja dzieje się w USA – podobnie jak poprzednia piosenka. Tyle, że teraz nie mamy już dzikiego zachodu, a klimat niczym z hitowego serialu lat 90. Dynastia. Zenon to Blake, a Danuta to Alexis? Oj chyba nie. Na osobną uwagę zasługuje też piesek państwa Martyniuk, który doskonale sprawdza się w roli małego figlarza.

Cała piosenka to w zasadzie jedno wielkie wyznanie miłosne. I tu pozytywna zmiana. Pokazanie własnej żony i wyznanie jej miłości przed milionami widzów to niezwykły gest. To miło patrzeć jak miłość pomiędzy Zenonem a Danutą rozkwita. Niech to daje innym  przykład. Już niedługo walentynki, zatem wiele osób może sobie dzięki tej piosence przypomni jak powiedzieć drugiej osobie – kocham Cię. Warto też robić to na co dzień, a nie tylko od święta.

Można też śpiewać za refrenem piosenki – będę zawsze tam gdzie Ty, to wiem na pewno. Świat jest piękny wtedy gdy, gdy jesteś ze mną. Z Tobą chcę na jawie śnić, bez Ciebie nie ma nic. Tylko z Tobą pragnę być. Autorem tego tekstu jest Marzanna Zrajkowska, muzykę skomponował Marek Zrajkowski. Te nazwiska być może nie mówią niektórym nic. Warto wspomnieć, że Pani Marzanna to autorka wielu tekstów, które stały się hitami, gdy zaśpiewał je Zenon Martyniuk. Pani Marzanna z Panem Markiem tworzą natomiast zespół Kolor. Także warto posłuchać.

 

Podlaskie będzie połączone kolejowo ze wszystkimi krajami bałtyckimi!

Tory istnieją od bardzo dawna, ale pociągów łączących Polskę, Litwę, Łotwę i Estonię nie było. To wszystko zaczyna się powoli zmieniać. Już na wiosnę 2024 będziemy mogli dojechać z Białegostoku pociągami do Tallina – stolicy Estonii, a dalej promem dopłynąć aż do Helsinek.

Od 2022 roku możemy jeździć z Białegostoku (konkretnie to z Krakowa przez Warszawę) do Wilna. Pod koniec 2023 roku ruszył pociąg łączący ze sobą stolicę Litwy ze stolicą Łotwy. Z Wilna do Rygi dojedziemy w 4 godziny nowoczesnymi, klimatyzowanymi pociągami. Naładujemy w nich urządzenia elektryczne, skorzystamy ze strefy ciszy, przewieziemy rowery, kupimy jedzenie. To jednak nie koniec Łotysze przymierzają się do połączenia swojej stolicy z miastem Tartu w Estonii. Te natomiast jest skomunikowane już z Tallinem. A stolica Estonii z Helsinkami w Finlandii (promem). I tak dobrze planując – możemy w tym roku (prawdopodobnie wiosną) bez samochodu, wyjeżdżając z Białegostoku zwiedzić Litwę, Łotwę, Estonię i Finlandię. Możemy też zabrać ze sobą rower, by objechać atrakcje we wszystkich stolicach.

Szacunkowe ceny biletów to:
Białystok – Wilno – 85 zł
Wilno – Ryga – 100 zł
Ryga – Tartu – przypuszczalnie 100 zł
Tartu – Tallin – 50 zł
Tallin – Helsinki – 100 zł

Zatem cała wycieczka wyniesie nas około 900 zł w obie strony. Nie obejdzie się bez noclegów, bo póki co nie da się dojechać. Dlatego póki co, to raczej “zabawa” dla pasjonatów. Warto jednak wiedzieć, że możliwości są.

Featured Video Play Icon

Piękne widoki na rzekach! Gdzie są najlepsze rozlewiska?

Obfita zima spowodowała, że rzeki wypełnione są wodą. To dobra informacja dla wszystkich, którzy chcą obserwować piękne widoki. W Podlaskiem utworzyły się rozlewiska. Szczególnie niesamowicie wygląda to tak, gdzie Biebrza łączy się z Narwią. Ale nie tylko tam jest pięknie. Warto zobaczyć też rozlewiska Narwi na południu województwa. Podobnie sprawa ma się z Bugiem – tam również jest na co popatrzeć.

Strękowa Góra, Ruś, Wizna, Grądy-Woniecko – to miejscowości, które warto odwiedzić – by spoglądać na pięknie widoki. Samo ujście Biebrzy do Narwi znajduje się w Kalinówce. W samej Wiźnie jest natomiast taras widokowy. Ciekawym miejscem jest też Osada Wydmowa. Jednak wszystkie z nich bije na głowę Grądy-Woniecko, gdzie będziemy mogli podziwiać rozlewiska z wąskiej drogi szutrowej – zalanej po obu stronach. Należy jednak pamiętać, by nie próbować wszędzie dojeżdżać samochodem, bo może o się skończyć zatopieniem go w grząskim gruncie. Zdecydowanie lepiej dojechać do jednego punktu (na przykład do miejscowości Ruś – która jest bezpośrednio przy drodze Łomża – Białystok), a dalej zwiedzać pieszo.

Rozlewiska przyciągają nie tylko ludzi, ale też ptaki. To doskonałe dla nich warunki. Rozlewiska są dla nich jak jedna, wielka stołówka. Toteż na Biebrzy, Narwi, ale też innych rozlewiskach będziemy mogli obserwować gatunki, które są tylko przelotem.

Będzie pociąg z Białegostoku do Ostrołęki! Rusza już w marcu.

To wielka szansa nie tylko dla mieszkańców powiatu łomżyńskiego, ale też dla samej Łomży i Zambrowa. W marcu 2024 samorząd województwa zamierza uruchomić regularne połączenie kolejowe z Białegostoku do Ostrołęki.

Szynobus ma wyjeżdżać z rana ze stolicy Podlaskiego, a następnie po dotarciu do Ostrołęki powrócić. Później ma się odbyć jeszcze kurs popołudniowy. Będzie to działać podobnie jak połączenie Białystok – Waliły. Tyle, że nie w weekendy, ale cały tydzień. Ma to być połączenie testowe, które pozwoli ocenić zainteresowanie transportem kolejowym na tej trasie. I tak naprawdę to wielka szansa dla mieszkańców. Jeżeli szynobus nie będzie wozić powietrza, to połączenie zapewne się utrzyma.

Pociąg z Białegostoku pojedzie do miejscowości Sokoły, następnie zatrzyma się w Kuleszach Kościelnych, Kołakach Kościelnych, Śniadowie i Kurpiach Dworskich. Ostatnią stacją będzie Ostrołęka. Czy połączenie utrzyma się na dłużej? Dowiemy się na koniec roku. Decyzję o tym będzie podejmować już nowy marszałek województwa.

Warto jednak podkreślić, że to ogromna szansa dla mieszkańców regionu, którzy dotychczas od kolei byli odcięci. Otóż wszystkie wymienione stacje kolejowe znajdują się w małych miejscowościach, dlatego do sukcesu linii mogą przyczynić się mieszkańcy Łomży, Kolna, Zambrowa i Ostrołęki. Żeby jednak chcieli pojechać, godziny odjazdów autobusów muszą być skomunikowane z godziną przyjazdu pociągu.

Podróż z Białegostoku do Ostrołęki potrwa około 2 godzin.

 

Featured Video Play Icon

Nowa zagroda z żubrami robi furorę. Odwiedzają ją tłumy!

Dopiero co została otwarta, a już z miejsca stała się hitem. Mowa tu o zagrodzie z żubrami w Kopnej Górze koło Supraśla. Na rozległym terenie możemy spotkać cztery żubry i przyjrzeć się im naprawdę z bliska! Co ciekawe – zwierzęta chętnie pozują do zdjęć. Widać, że obecność człowieka nie drażni ich. Czują się bezpiecznie – i o to chodzi. Dodatkowo mają sporo miejsca. Jeżeli porównamy to chociażby z białostockim zoo, gdzie wybiegi – nawet dla dużych zwierząt są małe. Tu – w Kopnej Górze – żubr ma wystarczająco miejsca, by królować. Tak jak wspomnieliśmy, obecnie są tu 4 sztuki. Docelowo będzie 10 osobników. Natomiast miejsca jest tyle, że pomieści ich jeszcze więcej – gdy będą się rozmnażać.

Na terenie znajduje się też 2-pietrowa wieża widokowa, z której doskonale widać cały teren. Można wejść schodami, a można też wjechać windą. Warto jednak pamiętać, że to teren leśny. Teraz zimą – potrzeba solidnych butów, by tam się poruszać – o czym przekonali się niektórzy zwiedzający – w sportowym, jasnym obuwiu.

Wycieczka do zagrody powinna być częścią większego zwiedzania. Najlepiej odwiedzić Supraśl, pobliskie rezerwaty przyrody, Kopną Górę – gdzie oprócz zagrody jest jeszcze przepiękne arboretum. A także warto zobaczyć Poczopek i tamtejsze Silvarium. Zwieńczeniem całej wycieczki powinny być Krynki. Warto wiedzieć, że w przyszłości te tereny będą jeszcze bardziej dostępne dla turystów, Obecnie najlepszy środek transportu to samochód, jednak nie brakuje też na szlaku rowerzystów. Dodatkowo za jakiś czas będą mogli oni po tej trasie poruszać się ścieżką rowerową – a nie jak dotychczas miksem leśnych dróg i ruchliwej drogi wojewódzkiej. Ponadto w planach jest reaktywacja kolejki, leśnej – wąskotorowej. Ale to już melodia przyszłości.

Do tego czasu – koniecznie odwiedzajcie żubry. To wyjątkowa okazja, by zobaczyć je naprawdę z bardzo bliska!

Featured Video Play Icon

Kultowy “ksiądz” z U Pana Boga zaprosił do siebie. Jak mieszka?

Może to być dla Was zaskoczeniem, ale znany z roli księdza z serii filmów “U Pana Boga…” Krzysztof Dzierma… nie jest zawodowym aktorem. W Białostockim Teatrze Lalek był kompozytorem. Jak pamiętamy z filmów – jako ksiądz – trenował organistę. Jak widać – nie musiał specjalnie tego grać. Krzysztof Dzierma jest twórcą muzyki ponad dwustu spektakli teatralnych w całej Polsce oraz filmów. Jak jednak widać z dzieł Jacka Bromskiego, umiejętności aktorskich mu nie brakuje. Legendarny proboszcz, to także wykładowca w Akademii Teatralnej.

Tym razem Krzysztof Dzierma zaprosił ekipę “Zasilanych” do swojego domu, gdzie mieszka ponad 30 lat. To miejscowość Podjałówka. Opowiedział jak to “u starego pierdziela wiecznie jest niedziela”. Inaczej mówiąc beztrosko spędza czas w Puszczy Knyszyńskiej. Nie będziemy opowiadać całości, zachęcamy do obejrzenia w filmie powyżej.

 

Featured Video Play Icon

Co za film! Białystok w latach 90. Kompletnie nie do poznania.

Ktoś, kto nie żył w Białymstoku w latach 90. mógłby pomyśleć, że na powyższym filmie to zupełnie inne miasto. Tymczasem autor nagrania – Mirek Italia – nagrał stolicę ówczesnego województwa białostockiego podczas jazdy fiatem 126p. Po drodze jadąc przez Rynek Kościuszki i Lipową nagrał świat, który już dziś nie istnieje.

Wycieczkę zaczynamy od ronda przy ul. Pałacowej. Na jezdni takie pojazdy jak fiat 126p, żuk, star – zdecydowanie takie, które dziś trudno napotkać. Później wjeżdżamy ul. Kilińskiego – gdzie zamiast hotelu mamy odrapaną i wymagającą remontu kamienicę. To dawna siedziba Gazety Białostockiej. Nawet do remontu uchowały się resztki napisu na fasadzie. Później mijamy nieistniejący już przystanek pod Kinem Ton, którego nie ma, na jezdni, której też już nie ma. W tle szary budynek, który dziś wygląda zdecydowanie inaczej. To obecnie siedziba Nie Teatru. Warto jeszcze wspomnieć o czerwonym jelczu, który zabierał z przystanku pasażerów. Akurat KZK to firma, która nadal istnieje i jest to pokłosie strajków kierowców z lat 90. Białystok wówczas przez pewien czas był bez komunikacji miejskiej. Dlatego do dziś – istnieją trzy firmy: KZK, KPK i KPKM. Takie rozwiązanie ma pozwolić uniknąć paraliżu w razie ponownego strajku.

Dalej mijamy Rynek Kościuszki i budynki, które zdecydowanie inaczej się już prezentują. Samochód jedzie jezdnią, która służy dziś za deptak. Na witrynach sklepowych takie nazwy jak Kodak czy Big Star. Inaczej mówiąc – prawie nie było knajp, restauracji czy dyskotek. Mieliśmy za to sklepy z odzieżą czy usługami. W dalszej części można zobaczyć też przystanek pod ratuszem, który również już nie istnieje. W oddali zielony skwerek, który zlikwidowano. Pozostało kilka drzew, bo protestowali mieszkańcy. Docelowo miało ich nie być.

Najmniej zmieniła się sama ul. Lipowa. Odświeżono tam fasady budynków, wymieniono nawierzchnię, ale generalnie dziś jest tam bardzo podobnie. W ostatnich ujęciach widzimy dworzec PKS – bez galerii i bez węzła intermodalnego. To akurat też zmieniło się dopiero w ostatnich latach.

Patrząc jednak na wszystko – widać jak na dłoni, że Białystok przeszedł gigantyczną przemianę. Oczywiście – najwięcej dała przebudowa Rynku Kościuszki w 2010 roku i remonty fasad. Warto jednak zauważyć, że nie ma już takich samochód jak dawniej. Jako społeczeństwo jesteśmy bogatsi niż w latach 90. Może tylko zastanawiać – czy nadal obawa przed strajkami jest tak duża, by trzymać rozwiązanie z lat 90. dot. komunikacji miejskiej. Ale to już temat na inną dyskusje. Tymczasem upajajmy się klimatem lat 90.

Featured Video Play Icon

Biebrzański i Narwiański. Parki Narodowe rowerem to wspaniała przygoda!

Za oknem jeszcze leży śnieg, a już wiele osób myśli o rozpoczynaniu sezonu na rower. Wbrew pozorom wystarczy ciepłe ubranie i można jeździć cały rok. W Podlaskiem jednak to jeszcze nie ten etap. W samym Białymstoku dróg rowerowych zimą się nie odśnieża, a jazda ulicami rowerem jest bardzo niebezpieczna, bo kierowcy samochodów nadal są święcie przekonani, że tylko oni mają prawo poruszać się jezdnią, przez co dochodzi do bardzo wielu wypadków i potrąceń – nawet ze skutkiem śmiertelnym. To wszystko pokazuje jak wiele jeszcze musimy zmienić, by rower był przyjemnością całoroczną, bo pogoda to akurat problem najmniejszy.

Wracając do tytułu – dziś mowa będzie o Biebrzańskim i Narwiańskim Parku Narodowym. Oba są cudownym miejscem dla rowerzystów. Szczególnie bezpiecznym, ze względu na drogi rowerowe i praktyczny brak ruchu samochodowego na wiejskich drogach w okolicy. I tak jadąc z Białegostoku możemy drogą rowerową i ogólnie bezpiecznie – drogami wiejskimi dojechać do Narwiańskiego Parku Narodowego. W sezonie – do Śliwna, w którym przeprawimy się pływającymi platformami poprzez kilometrową kładkę do Waniewa. Tu o sukcesie decyduje fakt – czy akurat jest wystarczająco wody w Narwi, by móc tą platformą się przeprawiać. Jeśli nie ma, to w miejscowości Bokiny jest most. Po drodze koniecznie powinniśmy odwiedzić Waniewo (albo od razu z Kładki, albo jadąc z Bokin), a następnie Kurowo – gdzie znajduje się siedziba Narwiańskiego Parku Narodowego i kolejna kładka do zwiedzania. Jest też ośrodek edukacji.

Dalej powinniśmy udać się przez Jeżewo do Tykocina. Tu też czeka nas dogodny dla rowerów dojazd. Następnie trzeba się kierować na miejscowość Tatary, by spokojną wiejską drogą dojechać aż do Strękowej Góry, gdzie podziwiać można wspaniałe widoki. Wiosną będą tam niesamowite rozlewiska. Szczególnie, że zima była mocno śnieżna. Następnie możemy wjeżdżać do Biebrzańskiego Parku Narodowego. Przed nami podróż Carskim Traktem aż do miejscowości Osowiec-Twierdza, gdzie zwiedzać możemy wspomnianą Twierdzę (z przewodnikiem) oraz kładki i bunkry. Kolejne odcinki drogi to Goniądz – gdzie nie powinniśmy sobie odmawiać wspinaczki na okoliczną górę. Możemy też obejrzeć stary młyn. Potem w Dolistowie Starym przejedziemy po moście nad Biebrzą.

W ostatnim etapie tej wspaniałej podróży pojedziemy wzdłuż rzeki aż do miejscowości Jaminy. Ostatnia prosta to kierunek Białobrzegi i Augustów, z którego można wrócić razem z rowerem – pociągiem do Białegostoku. Wycieczkę można rozbić na 2 dni, bo cała trasa to 160 km. Jeżeli chcecie na spokojnie pozwiedzać i nie spędzić w siodełku całego dnia.

Featured Video Play Icon

Planetarium UwB cieszy się ogromną popularnością

Niepozorny budynek na terenie kampusu uniwersyteckiego przyjął w ubiegłym roku 14 i pół tysiąca widzów na ponad 640 seansów. Mowa o Planetarium Uniwersytetu w Białymstoku. Trzeba przyznać, że to dość duża popularność, bo placówka zaczęła działalność w czerwcu 2022 roku i od samego początku budziła ogromne zainteresowanie.

Najchętniej wybieranym filmem w Planetarium była produkcja 3D „Na skrzydłach marzeń”, która to była wyświetlana podczas 180 seansów. Dużą popularnością cieszyły się też filmy „Myszki i księżyc” (prawie 150 seansów) oraz „Wszechświat i cała reszta” (ponad 130 projekcji). Planetarium najchętniej odwiedzali uczniowie szkół podstawowych i średnich oraz przedszkolaki. Specjalne wyjścia na seanse do planetarium organizują także różne organizacje oraz firmy. Coraz częściej to także pomysł na urodzinowe atrakcje dla dzieci.

Obecnie w ofercie Planetarium znajduje się 6 filmów. Więcej informacji o wolnych terminach na stronie: www.bilety.uwb.edu.pl. W budynku Planetarium i Obserwatorium na terenie uniwersyteckiego kampusu przy ul. Ciołkowskiego 1P oglądać można także wystawę astrofotografii członków białostockiego oddziału Polskiego Towarzystwa Miłośników Astronomii – „Niebo na końcu świata”.

fot. A. Tarasiuk

Będzie można oglądać żubry pod Supraślem. W sobotę otwarcie zagrody pokazowej.

Obecnie na terenie zagrody w Kopnej Górze mieszkają cztery żubry, ale będzie ich jeszcze więcej. Nowi mieszkańcy są z Białowieskiego Parku Narodowego, ale też jeden jest z zoo w Warszawie. Pozostałe dwa pochodzą z nadleśnictw – Borki i Niepołomice. Zwierzęta trafiły do zagrody już w grudniu i powoli się aklimatyzowały z nowym miejscem. Nadszedł teraz czas, by udostępnić miejsce zwiedzającym, którzy będą mogli podpatrywać te piękne zwierzęta.

Warto jednak pamiętać, że to dzikie zwierzęta, więc odwiedzając zagrodę należy unikać hałasu. Absolutnie wykluczone jest też dokarmianie żubrów. Sama inwestycja kosztowała 15 milionów złotych. W jej ramach wybudowano specjalne kładki, którymi bę mogli poruszać się zwiedzający. Są też wieże widokowe. Dla samych żubrów stworzono obszerne wybiegi. Miejsce znajduje się na przeciwko Arboretum w Kopnej Górze niedaleko Supraśla. Dlatego planując wycieczkę – warto będzie odwiedzić zarówno jedną jak i drugą atrakcję. Zagroda czynna będzie w styczniu od 10 do 15.

 

Featured Video Play Icon

Nadchodzi Szczodry Wieczór – na Podlasiu znów można świętować Nowy Rok!

Bielsk Podlaski, Hajnówka, Sokółka, Siemiatycze czy Białystok – to miejsca w województwie podlaskim, gdzie w nocy z 13 na 14 stycznia będzie można zobaczyć na niebie fajerwerki, bo bardzo wiele osób świętować będzie nadejście Nowego Roku. To prawosławni obchodzą święto według kalendarza juliańskiego. Szykuje się wiele małych imprez w regionie.

Warto nieco wspomnieć o samym kalendarzu juliańskim. Powstał on już w 45 r. p.n.e. jako odpowiedź na rozregulowany kalendarz księżycowy. Niestety i z nowym był problem, który wyszedł dopiero za jakiś czas. Rok w kalendarzu juliańskim trwał 365 dni, podzielonych na 12 miesięcy, z dodatkowym dniem co cztery lata, znanym jako rok przestępny. To wprowadzenie roku przestępnego było kluczowe dla utrzymania kalendarza w zgodności z rocznym cyklem słonecznym.

Mimo swojej innowacyjności, kalendarz juliański nie był doskonały. Miał niewielkie, ale kumulujące się błędy, ponieważ rok słoneczny jest nieco krótszy niż 365,25 dnia. Ponadto urzędnicy odpowiedzialni za pilnowanie lat przestępnych swoje obowiązki wykonywali na tyle niechlujnie, że w pewnym momencie i kalendarz juliański się rozregulował, przez co w przeciągu 36 lat zamiast 9 wtrącano do kalendarza 12 dni. Doszło też do zmian w liczbach dni w poszczególnych miesiącach. Pierwotnie piąty, szósty i siódmy miesiąc (dzisiaj ten same miesiące to siódmy, ósmy i dziewiąty) miały po 31 dni. Później doszło do zmian – na część cesarza Augusta zmieniono Sextilis na Augustus. W Polsce znany jako Sierpień. Wbrew powszechnym legendom – zarówno w poprzedniej nazwie jak i w nowej – ten miesiąc miał 31 dni, więc nie został wydłużony kosztem lutego, który od samego początku miał 28 dni, a w lata przestępne 29.

Problemem kalendarza juliańskiego było spóźnianie się o 1 dzień na 128 lat w stosunku co o słońca. Dlatego też powstał kalendarz gregoriański. Pomimo tej zmiany, kalendarz juliański nadal jest stosowany przez niektóre kościoły wschodnie oraz w różnych celach kulturowych i historycznych. Na Podlasiu nie ma problemu by stosować oba kalendarze – najpierw świętują Boże Narodzenie i Sylwestra katolicy (i wszyscy chętni), następnie te same święta obchodzą prawosławni. Boże Narodzenie już było, teraz czas na sylwester juliański czyli popularny Szczodry Wieczór lub Małanka.

W głośnikach będą królować takie zespoły jak Zorka, Prymaki, Time, Viesna, Czeremszyna, Kalinka, Pozytyw, Vieroza czy Ruch. Playlista do słuchania poniżej:

Featured Video Play Icon

Zimowa magia przyrody. Piękna aura jeszcze się utrzyma.

Za oknem panuje typowa zimowa sceneria i nic nie wskazuje na to, by w ciągu najbliższych dwóch miesięcy coś się zmieniło. Przymrozek skutecznie maluje drzewa na biało, a śnieg przykrywa ziemię miękką, cichą kołderką. Według prognoz, ta urokliwa aura zimy będzie trwać do końca lutego. Ale czy zastanawialiśmy się kiedyś, jak przyroda radzi sobie w tych mroźnych warunkach? Dlaczego zima jest tak istotna dla prawidłowego funkcjonowania kolejnych pór roku?

Lasy, które latem były pełne życia, w okresie zimy przekształcają się w miejsce spokoju i ciszy. Drzewa, które wiosną i latem dostarczały cieni i schronienia dla dzikiego życia, teraz odpoczywają. Liście opadły, a gałęzie pokryły się warstwą śniegu, co pomaga w ochronie przed mrozem. Drzewa ograniczają także utratę wody przez transpirację, co jest istotne w sezonie zimowym, kiedy dostęp do wody z deszczu jest ograniczony. Zima jest kluczowym okresem dla lasów, ponieważ pozwala na ich regenerację. Śnieg działa jako naturalna izolacja, chroniąc korzenie drzew i rośliny przed ekstremalnymi temperaturami. Głębszy pokład śniegu to także zasobnik wody, który zasili strumienie i rzeki w okresie wiosennego topnienia.

Rzeki, które płynęły dynamicznie latem, teraz w zimie ulegają przemianie. Przymrozek sprawia, że powierzchnia wód zamarza, tworząc magiczne krajobrazy lodowych formacji. To stanowi wyzwanie dla ryb i innych organizmów wodnych, ale także wpływa na ekosystem rzeczny. W okresie zimy ryby dostosowują się do warunków, zmniejszając swoją aktywność i obniżając metabolizm. Niektóre gatunki, takie jak pstrągi, szukają schronienia w głębszych i mniej zamrożonych miejscach rzeki. W miarę topnienia lodu wiosną, życie w rzekach budzi się do życia, a ryby wracają do aktywności.

Zima to dla dzikich zwierząt czas wyzwań i walki o przetrwanie. Niska temperatura i ograniczone źródła pożywienia sprawiają, że zwierzęta muszą być sprytne i oszczędne w zużyciu energii. Niektóre gatunki hibernują, co pozwala im przetrwać okresy, kiedy pożywienia jest niewiele. Ptaki migrują na cieplejsze tereny, gdzie mogą znaleźć dostęp do pożywienia. Inne zwierzęta, takie jak wilki czy jelenie, zmieniają swoje zwyczaje żerowania, przemieszczając się w poszukiwaniu młodych pędów drzew i innych roślin. Żubry można napotkać na polach rolników.

Featured Video Play Icon

Podlasie zimą. Zamarznięte piękno i dzikie zwierzęta na wyciągnięcie reki.

Zimowy krajobraz Podlasia to spektakularne połączenie surowego mrozu i niepowtarzalnego piękna. Kiedy termometry pokazują 20 stopni poniżej zera, natura przybiera zupełnie nową postać. Wszystko wokół zamienia się w krystaliczny świat, gdzie drzewa pokryte szronem tworzą bajkowe sceny, a pola i łąki zamieniają się w lśniące połacie śniegu.

Warunki zmuszają dzikie zwierzęta do zmiany swoich zachowań. Z lasów na otwarte przestrzenie wyłaniają się liczne gatunki zwierząt w poszukiwaniu pożywienia. Nie brakuje króla podlaskiej kniei – żubra. To idealny czas dla miłośników natury i fotografów, aby podziwiać te dzikie stworzenia w ich naturalnym środowisku. Rano, gdy słońce wschodzi, rozświetlając mroźne krajobrazy, można też zaobserwować sarny, jelenie czy dziki, które ostrożnie przemierzają śnieżne pola. Jeżeli będziemy mieli trochę szczęścia to napotkamy również wilki.

Jeżeli zdecydujemy się na wycieczkę, warto bardzo ciepło się ubrać. Podczas wyprawy w teren odpowiedni strój jest kluczowy. Blisko pól wieje wiatr, a gdy jesteśmy niedaleko rzeki, to zimno będzie spotęgowane od wilgoci. Aby cieszyć się pięknem zimowej przyrody bez ryzyka przemarznięcia, należy pamiętać o kilku warstwach ubioru. Przyda się bielizna termoaktywna, która odprowadzi wilgoć z ciała. Do tego izolująca swetrem czy polarem, a na na to jeszcze wodoodporna kurtka. Ważne jest też mieć czapkę, rękawicę, ciepłe zimowe i wodoodporne buty. Nie ma co też wzgardzać termosem z herbatą i czymś słodkim. Taka wyprawa energię i ciepło będzie z nas wysysać powoli, ale skutecznie. Mimo wszystko dla takich widoków jakie mamy – warto.

Featured Video Play Icon

Ależ się działo! Zobacz co robiła młodzież i się zainspiruj.

Czasy mamy takie, że jak nie komputer i komórka to telewizor są tymi “umilaczami” czasu. Dlatego powyższy film pokazuje, że nie tylko warto wyjść poza ekran i zrobić coś konkretnego, namacalnego, ale także można się zainspirować działaniem innych i odnaleźć w sobie nową pasję.

Tworzenie odzieży czy fotografowanie – “jak dawniej”, nagrywanie muzyki, taniec czy bycie DJ-em, robienie graffiti – to propozycje, z których mogli skorzystać młodzi ludzie w podlaskich instytucjach kulturalnych w swoich gminach – Goniądzu, Sokółce, Hajnówce czy Białymstoku. Warto zauważyć, że były tu propozycje związane z nowoczesnością jak i dawnymi czasami. Warto było się dowiedzieć jak dawniej przy pomocy nici i innych narzędzi – tworzono odzież. Tak samo można było się nauczyć robić fotografię tak, gdy czyniono to przed erą aparatów cyfrowych.

Z nowocześniejszych zainteresowań – uczestnicy poznawali tajniki studia nagraniowego, w którym można było nagrać na przykład utwór hip-hopowy, a następnie go zmiksować z muzyką. Młodzież mogła też się wcielić w ulicznych artystów – malując graffiti. Inna grupa natomiast nauczyła się jak umilać czas – grając profesjonalnie muzykę na imprezach. W Hajnówce natomiast z racji koegzystowania ze sobą Polaków i Białorusinów – uczono się wielokulturowości między innymi poprzez taniec.

Wspaniałe inicjatywy zasługują na promowanie ich. Niech też będą inspiracją dla Was i dla Waszych pociech – co można robić w czasie wolnym, by nie ślęczeć przez ekranem.

Dane GUS mogą zaboleć. Białystok się wyludnia. Oto dlaczego.

Nie takiej końcówki kolejnej kadencji spodziewał się Tadeusz Truskolaski. Najnowsze dane GUS są zapewne dla niego bardzo bolesne. Tyle naszych pieniędzy wpompował w miasto, w te wszystkie inwestycje, a wredni mieszkańcy się wyprowadzają. Dane Głównego Urzędu Statystycznego mówią, że stolica Podlaskiego jest trzecim z polskich miast, które najbardziej się wyludnia. Na pierwszym jest Bydgoszcz, której saldo migracji ma minus 763 mieszkańców. Drugą lokatę zajmuje Łódź, która ma ujemne saldo mieszkańców minus 708. A Białystok na trzecim miejscu zamyka podium z wynikiem minus 577 mieszkańców.

Pomyślmy, skoro tyle Prezydent Tadeusz Truskolaski tych inwestycji przeprowadził przez te lata trzymania stołka, to dlaczego mieszkańcy się wyprowadzają? Jeżeli ktoś pamięta miasto sprzed ery ówczesnego włodarza, to doskonale zdaje sobie sprawę, że dziś Białystok wygląda zupełnie inaczej. Jest dużo ładniej, estetyczniej, nowocześniej. Jak widać, za tą fasadą nie kryje się nic więcej, bo jedno to cieszyć oko, drugie to żyć w tych pięknościach na co dzień. Okazuje się, że więcej osób woli stąd wyjechać. A to dlatego, że Tadeusz Truskolaski oprócz remontu fasady, nie rozwiązał żadnego problemu, który trapił miasto.

Nie mamy lotniska (tu uczciwie trzeba przyznać, że chociaż rzeczywiście coś robił), zarobki w porównaniu z innymi miastami nadal bardzo słabe, komunikacja miejska fatalnie zorganizowana, brak sensownej przestrzeni biznesowej, niska renoma białostockich uczelni. Teraz zobaczmy, co się za tymi hasłami kryje.

O białostockim lotnisku i tym jak powstaje można napisać całą książkę. Skupmy się jednak na tym, że w stolicy podlaskiego o lotnisku się dyskutuje. Tadeusz Truskolaski, gdy nie miał większości w Radzie – dał radę wybudować pas startowy. Gdy tą większość ma – jest zablokowany brakiem stosownych pozwoleń i decyzji. Gdyby tak jednak potrafił dostrzegać, że jego silny elektorat negatywny twardo protestuje przeciwko lotnisku to albo powinien sobie odpuścić albo przed budową pasa zająć się likwidacją przeszkód lotniczych. Włodarz Białegostoku postanowił najpierw przeforsować pas, który od lat stoi bez możliwości używania w całej długości.

Kolejny problem to zarobki. Przez te wszystkie lata Tadeusz Truskolaski nie zrobił absolutnie nic realnego, co by doprowadziło do wyższych zarobków w mieście. Co bardziej kuriozalne, prezydent jest przecież ekonomistą, więc na “robieniu pieniędzy” powinien znać się jak mało kto. Gdy spojrzymy na największe firmy w mieście – to są one własnością kilku biznesmenów. Wygląda to tak, że kilka osób w mieście trzyma potężny kawał białostockiej gospodarki. Tymczasem żaden przedsiębiorca sam z siebie nie podnosi pensji ludziom. Potrzebuje do tego konkurencji. Liczba lokali do wynajęcia w mieście jest gigantyczna. Małe i średnie biznesy kompletnie nie są zainteresowane Białymstokiem. Tym bardziej tej duże – gdy miasto trzyma kilku biznesmenów.

Kolejny problem to fatalna komunikacja miejska. Nocna nie istnieje, bo jak to powiedział jeden wiceprezydentów – można wynająć Bolta. Dobrze, że nie każe jeździć taksówkami w dzień. Drogie bilety, słaba siatka połączeń, brak szybkich linii – to tylko wierzchołek góry lodowej. Jeszcze do nie dawna – nie można było jeździć kilkoma autobusami na jednym bilecie. Generalnie lata beznadziejnego zarządzania komunikacją spowodowało, że ludzie wybrali samochody i wolą nimi stać w korkach na zwężonych buspasami i zatłoczonych ulicach niż jeździć tym co proponuje Tadeusz Truskolaski. Bo to pod żadnym kątem się nie opłaca.

Ostatni temat to renoma białostockich uczelni. Mimo, że prezydent Truskolaski pochodzi ze środowiska naukowego, to bezpośrednio nie ma wpływu na uczelnie. Są to bowiem twory autonomiczne. Natomiast warto przytoczyć tu pewne liczby. Był moment, gdy w mieście było 50 tys. studentów. Teraz studiuje w mieście około 20. tys. osób. I tu pytanie czy prezydent mógł zatrzymać ten gigantyczny spadek. Oczywiście – wystarczyło wykreować Białystok jako świetne miejsce do spędzenia kilku lat na studiach. Tymczasem taki Olsztyn od lat słynie z “Kortowa” – czyli miasteczka studenckiego. Warszawa, Kraków czy Gdańsk – przyciągają jak magnes nie tym, że są ogromne, ale możliwościami jakie dają studentom. Bogate życie kulturalne, mnóstwo miejsc do realizacji pasji, a także świetna komunikacja. Czyli wszystko to – czego w Białymstoku nie ma.

Jak to jest w Białymstoku? Stoi sobie kampus Uniwersytetu w lesie, z dala od centrum, bez porządnej możliwości dojazdu autobusem. Studenci zgodnie przyznają, że zajęcia tam to udręka – bo nic tam nie ma – nawet dobrego zasięgu w telefonie. Do tego jest jeszcze kampus Politechniki. Tu jest dużo lepiej – bo bliżej centrum, z bardzo dobrymi połączeniami, akademikami. Zadaniem Prezydenta Białegostoku powinno być nie tylko tworzenie dobrej atmosfery wokół miasta, ale także tworzenie dogodnych połączeń i innych warunków towarzyszących studiowaniu. Skoro jakość nauki w Polsce jest fatalna, to można chociaż umilić ludziom to co jest. Po co studiować w Białymstoku skoro ciekawej jest w Olsztynie, Warszawie, Krakowie, Gdańsku? Prezydentowi konkurencja zdaje się w ogóle nie przeszkadza. Jemu przeszkadzają tylko tacy jak my – co ciągle się czepiają i wymagają.

Jedno jest pewne. Jeżeli w Białymstoku będzie kolejna kadencja Truskolaskiego i jego świty, to saldo ujemne mieszkańców może być jeszcze wyższe.

Featured Video Play Icon

Powstał raport Straży Granicznej. W pełni potwierdza to co pisaliśmy o zaporze.

W maju 2023 roku w jednej z publikacji pytaliśmy czy wszyscy zostaliśmy oszukani, bo zapora na granicy nie działa. Na potwierdzenie tej tezy podaliśmy liczby. Okazało się, że Straż Graniczna stworzyła wewnętrzny raport, który potwierdza to co pisaliśmy. O dokumencie poinformowała Gazeta Wyborcza.

Jak podawaliśmy w maju: 60 proc. średniej osób odnotowanych na polskiej i niemieckiej granicy – zostaje zatrzymana w Niemczech. To więcej niż połowa! Tymczasem raport Straży Granicznej, a konkretnie Biura Analityczno-Sytuacyjnego Komendy Głównej Straży Granicznej pod tytułem: “Presja migracyjna z Białorusi do Polski, Litwy i Łotwy na granicy zielonej w okresie od 1 stycznia do 17 września 2023 r.” mówi, że zapora była skuteczna w ponad 60 proc. (złapano ponad 17 tys. migrantów, przeszło prawie 13 tys.). Jednak należy zauważyć, że większość migrantów podejmowała więcej niż jedną próbę nielegalnego przejścia.

W maju pytaliśmy “Czy wszyscy zostaliśmy oszukani”. Dziś odpowiedź jest już znana i oficjalnie potwierdzona. Tak, poprzedni rząd wszystkich nas oszukał. Zapora na granicy polsko-białoruskiej nie spełnia swojego zadania. Stalowy, 5,5 metrowy płot z elektroniką, dzięki której można monitorować granicę w czasie rzeczywistym kosztowała 1,6 miliarda złotych. Samorządy oszacowały też zniszczenia w związku z budową tej zapory na dodatkowe 400 milionów złotych. W czasie budowy Polacy nie mieli możliwości zbliżania się do granicy. Na przygranicznych ternach zwiększono kontrole pojazdów – zaglądając do bagażników. W lasach ludzie zaczęli odnajdywać pierwsze zwłoki, wycieńczonych migrantów, którzy złapani na granicy zostawali wypychani z powrotem na Białoruś. “Szczęściarze” wypełniali szpital w Hajnówce, czy ośrodek dla cudzoziemców.

Cały nasz artykuł z maja tutaj:

Czy wszyscy zostaliśmy oszukani? Zapora na granicy nie działa. Liczby nie kłamią.

 

 

fot. UM Białystok

Pierwszy białostoczanin w 2024 roku to Jan. Przyszedł na świat o 5.55.

Nowy Rok to także okazja, by przywitać pierwsze narodzone dziecko. W 2024 roku o 5.55 przyszedł na świat Jan, syn Agnieszki i Sebastiana. Nowego mieszkańca przywitał prezydent Tadeusz Truskolaski. Szczęśliwi rodzice otrzymali wyprawkę i bon o wartości 3 tysięcy złotych na potrzeby dziecka. Rok 2024 rozpoczął się w Białymstoku od wydarzenia pełnego ciepła i nadziei. Narodziny Jana są nie tylko radosnym momentem dla jego rodziny, ale także symbolizują początek nowego rozdziału w życiu naszego miasta. Trzymamy kciuki, by składał się on tylko z dobrych wieści.

Przy okazji warto wspomnieć o demografii Białegostoku. Na stronie Urzędu Miasta ostatnie dane pochodzą z października 2023 roku. Białystok liczy sobie 292 100 mieszkańców, zajmując 10. miejsce w rankingach pod względem populacji. Na awans jeszcze wyżej nie mamy żadnych szans. Dziewiąta Bydgoszcz wyprzedza nas o prawie 40 tys. osób. Najliczniejsza jest Warszawa. Stolica Polski liczy sobie 1,8 mln mieszkańców.

Warto przy okazji wspomnieć o najpopularniejszych imionach nadawanych dzieciom w Białymstoku. Jan zajmuje dopiero czwartą lokatę. Palmę pierwszeństwa dzierży Aleksander. Następnie Antoni i Franciszek. Za Janem jest jeszcze Jakub. Wśród kobiet – na podium są Julia, Laura, Zofia, Zuzanna, Marcelina, Hanna. Warto podkreślić, że to dane z 2022 roku, więc przez ostatni rok dane mogły nieco się zmienić.

Featured Video Play Icon

Branicki ściągnął siostry z Francji, by opiekowały się chorymi w Białymstoku

Białystok, miasto o bogatej historii, od dawna stanowi ważny punkt na mapie medycyny polskiej. W 1987 roku Marian Szamatowicz – ginekolog, położnik, profesor nauk medycznych, dokonał pierwszego w Polsce udanego zabiegu zapłodnienia człowieka metodą in vitro. Miało to miejsce w naszym mieście. Wcześniej dr Irena Białówna – wybitna lekarz pediatra, społeczniczka, żołnierz Armii Krajowej oraz więźniarka niemieckich obozów koncentracyjnych w historii Białegostoku i medycyny zapisała się jako wybitna postać.

Po wkroczeniu Armii Czerwonej prowadziła szpital dziecięcy przy ul. Fabrycznej. Po zajęciu miasta przez Niemców, latem 1941 r., szpital ten znalazł się na terenie getta. Chore dzieci ewakuowano na ul. Warszawską. Irena Białówna wraz z Anną Ellert starały się zapewnić tam opiekę i pomoc medyczną zarówno dzieciom polskim, jak też żydowskim i zagubionym podczas działań wojennych dzieciom obywateli ZSRR. Irena Białówna prowadziła również zakazany przez okupanta zakład opiekuńczy dla maluchów przy szpitalu, a dla dzieci powyżej 3 lat – drugi, przy ulicy Sitarskiej.

W czasach epoki oświecenia, gdy Białystok był miastem prywatnym Jana Klemensa Branickiego, dzięki fundacjom jego rodu, Białystok zyskał swoje pierwsze szpitale. Parafialny i żydowski były kamieniem milowym w historii opieki zdrowotnej miasta, zapewniając wsparcie dla potrzebujących. W tym okresie miasto stało się również domem dla zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia. Te specjalnie przeszkolone w opiece nad chorymi siostry odegrały kluczową rolę w rozwoju lokalnej służby zdrowia.

To dzięki staraniom Branickich, na dworze pojawili się także wybitni medycy, wśród których prym wiedzie Jakub Feliks de Michelis. Ten znakomity chirurg i położnik założył w Pałacu Branickich Instytut Akuszerii, jeden z nielicznych w ówczesnej Rzeczpospolitej.

Featured Video Play Icon

Nowe Centrum Przesiadkowe w Białymstoku działa tak, że można się pogubić!

Niektórzy mogą pojechać w złym kierunku, gdy będą korzystać z nowego Centrum Przesiadkowego w Białymstoku przy dworcach kolejowym i autobusowym. Wszystko dlatego, że te same linie autobusów odjeżdżają z przystanków obok siebie. Zatem ktoś, kto dopiero przyjechał do miasta po raz pierwszy może się pomylić. Podobnie jak ci wszyscy, którzy z komunikacji nie korzystają regularnie.

Zwykle, gdy czekamy na autobus, to upewniamy się przede wszystkim, że numer linii się zgadza. Chcemy jechać dwudziestką? Wypatrujemy świecącego numeru 20. Tymczasem w Centrum Przesiadkowym, które funkcjonuje od niedawna przy dworcach kolejowym i autobusowym – te same linie zatrzymują się przy dwóch różnych przystankach. Mowa tu o 19, 20, 23, 27, 29. Na wiacie jest na czerwono ostrzeżenie, ale nie oszukujmy się, w świecie zapchanym szyldami, reklamami, znakami, nie każdy czyta wszystko co go otacza. Dlatego też można postawić hipotezę, że ten system jest mylący. Szczególnie, że nigdzie indziej w mieście nie funkcjonuje. Z drugiej strony odjazd tych samych linii – w różnych kierunkach – z tej samej wiaty byłby jeszcze bardziej mylący.

Dlatego rozwiązaniem może być przesunięcie jednego przystanku. Chociaż to wygodne, że teraz dwa przystanki są obok siebie, to jednak oddalenie ich na taką odległość, by ta sama linia nie była dostępna w zasięgu wzroku powinno pomóc. Oczywiście to jest detal, który by ułatwił życie. Natomiast zdajemy sobie sprawę, że nasz apel może trafić w próżnie, bo w Białymstoku tylko urzędnicy wszystko wiedzą najlepiej i skoro tak wymyślili, to tak ma być, a mieszkańcy nie powinni się mieszać. Warto jednak o tym wspominać, bo żadna władza nie jest wieczna, więc katalog tego typu spraw może kiedyś trafić do nowych rządzących, którzy być może zmienią filozofię rządzenia i uporządkują infrastrukturę w Białymstoku. A jest co robić, bo nie tylko komunikacja miejska jest do poprawy w mieście, ale też drogi rowerowe, znaki drogowe i wiele innych.

Co za patologia! Deweloperzy sami sobie uchwalają prawo w Białymstoku.

Zwykła, ludzka przyzwoitość nakazuje nie podejmować decyzji we własnej sprawie. Na wypadek, gdyby ktoś takiej nie posiadał – jest jeszcze prawo, które mówi, że Radny nie może brać udziału w głosowaniu w radzie ani w komisji, jeżeli dotyczy ono jego interesu prawnego (art. 25a – Ustawy o Samorządzie gminnym). Ani jedno, ani drugie nie przeszkadzało Mateuszowi Sawickiemu z PiS – radnemu Rady Miasta Białegostoku, by głosować za uchwałą pozwalającą budować blokowiska tam, gdzie do tej pory nie można było tego robić. Ten sam Sawicki na co dzień jest deweloperem.

Z ojcem i bratem prowadzą firmę Jaz-Bud. Czerwone wielkie napisy świecą na ich blokowiskach. Między innymi na Młynowej, Świętokrzyskiej, Wierzbowej, Nowowarszawskiej czy Ryskiej i Łąkowej.

I co? I nic. Wygląda to tak, że praktycznie nikogo to nie obchodzi. Żaden z radnych publicznie nie wyraża dezaprobaty, nie słychać by przeszkadzało to Prezydentowi Miasta. Lokalne media? Wspomina o tym tylko Gazeta Wyborcza, którą czyta garstka – bo jest na abonament. Dlatego o takiej sytuacji śmiało można powiedzieć, że to wielka patologia. Bantustańskie standardy w Białymstoku to niestety “norma”. Gdyby o takiej patologicznej sytuacji wspomnieli dziennikarze innych lokalnych mediów to wylecieliby w moment, bo to media głównie kontrolowane jeszcze przez PiS. Niech ktoś jednak nie myśli, że teraz – gdy doszło do zmiany na PO + reszta – będzie lepiej.

Wymieniany w plotkach jako przyszły nowy szef TVP Białystok, jeden z wiceprezydentów – Rafał Rudnicki, chwalił się na swoim koncie Facebook, że w ciągu ostatnich pięciu latach w Białymstoku najbardziej spośród kilkudziesięciu miast Europy wzrosła jakość życia. Tak ma wynikać z raportu na zlecenie Komisji Europejskiej. Okazuje się, że oceniali to sami mieszkańcy, a nie jakieś obiektywne przesłanki. Gdy w komentarzach na jego koncie społecznościowym zostało mu wypomniane, że w niezależnych badaniach Białystok wypada kiepsko oraz że miasto wyludnia się, to ten komentarz przez Rudnickiego został ocenzurowany, który musiał ukryć opcji “ukryj post”, gdyż tylko on oraz autor komentarza go widzą – reszta nie.

To też standardy Białegostoku. Wystarczy odpowiadać “nieprawomyślnie” (nawet jeżeli kulturalnie) na propagandę, a oficjalny profil miasta na Facebooku zablokuje dostęp. Tak też się stało w naszym przypadku.

Żyjemy obok Białorusi i tą totalitarną Białorusią zaczynamy przesiąkać. Jeszcze trochę i Tadeusz Truskolaski dogoni Łukaszenkę w długości rządzenia. Chyba, że w końcu zdecyduje się wystartować do Europarlamentu i zostanie wybrany. Tu jednak nie jest to pewne. Prezydent chciałby pierwsze miejsce, a na drodze stoją mu dwa problemy. Pierwszy jest taki, że w wyborach europejskich startuje się w połączonym okręgu z Olsztynem. Tam lobby polityczne jest silniejsze niż na Podlasiu. Ponadto zarówno Truskolaski senior jak i Truskolaski junior (poseł) podobno nie cieszą się uznaniem Donalda Tuska, który teraz rozdaje karty. Zatem bardzo możliwe jest, że posiadający coraz większy, negatywny elektorat Tadeusz Truskolaski wystartuje i dalej będzie gonić Łukaszenkę i dalej będzie firmować nazwiskiem całą tą patologię.

Featured Video Play Icon

Monaster w Supraślu to wyjątkowe miejsce. Zobacz jak się prezentuje w środku.

Zasilani to seria ukazująca Podlaskie województwo pod względem swoich najważniejszych walorów. W najnowszym odcinku autorzy programu zanurzają się w atmosferę pokoju, modlitwy i historii. Monaster Zwiastowania Przenajświętszej Bogurodzicy i św. Apostoła Jana Teologa w Supraślu to jeden z pięciu prawosławnych klasztorów męskich w Polsce, a historycznie najstarszy i najważniejszy w tej części świata. Został uznany również za Pomnik Historii – to elitarne grono najważniejszych zabytków w Polsce.

Przewodnikiem prowadzących program będzie Brat Jan Grygoruk – ikonograf i przewodnik Monasteru Supraskiego, podzielił się dziejami Monasteru, ukazując zarówno jego długą tradycję, jak i współczesne znaczenie dla społeczności. Z programu dowiemy się też więcej o życiu zakonników, ich codziennych obowiązkach, a także o dziełach sztuki sakralnej.

W 1508 roku gródeccy mnisi postanowili przenieść się ze zbyt głośnego miasteczka na uroczysko Suchy Hrud, między rzeczkami Berezówka i Grabówka, dając dużo później początek miasteczku Supraśl. Zamek Supraśl, drewniany, był otoczony z każdej strony wodą – rzeką lub fosą. Na jego dziedzińcu Aleksander Chodkiewicz zbudował cerkiew św. Jana Teologa. Uczcił w ten sposób pamięć swojego ojca Iwana. Gdzie mieszkali mnisi? Tradycja mówi, że w skitach porozrzucanych w lesie, oddalonych od zamku. Tylko w niedziele i święta zbierali się na nabożeństwa w cerkwi. To były początku pięknej historii supraskiego Monasteru. A co było dalej? O tym w filmie.

Featured Video Play Icon

Powstał nowy dokument historyczny. Śladami Powstania Styczniowego.

To gratka dla fanów lokalnej historii. Powstał film dokumentalny Śladami Powstania Styczniowego. W Polsce niestety dyskusje o historii są zdominowane przez wydarzenia II wojny światowej i w ostatnich latach też trochę mówi się o odzyskaniu przez nasz kraj niepodległości. Tymczasem jest wiele ważnych wydarzeń poprzedzających wybuch I i II wojny światowej, dzięki której nasz znów ma swoje miejsce na mapie i jest podmiotem. Jednych z takich wydarzeń jest Powstanie Styczniowe. Szczególnie upamiętnianie w województwie podlaskim.

Powstanie Styczniowe z 1863 roku było przeciwko Imperium Rosyjskiemu, ogłoszone Manifestem 22 stycznia wydanym w Warszawie przez Tymczasowy Rząd Narodowy. Wybuchło 22 stycznia 1863 w Królestwie Polskim i 1 lutego 1863 na Litwie, trwało do jesieni 1864, zasięgiem objęło ziemie zaboru rosyjskiego, tj. Królestwo Polskie i ziemie zabrane, zyskując także szerokie poparcie wśród ludności litewskiej i częściowe pośród białoruskiej. Było największym i najdłużej trwającym polskim powstaniem narodowym, spotkało się z poparciem międzynarodowej opinii publicznej. Miało charakter wojny partyzanckiej, w której stoczono ok. 1200 bitew i potyczek. Przez oddziały powstania styczniowego przewinęło się około 200 tys. osób, zarówno z rodzin szlacheckich, jak też w mniejszym stopniu z chłopstwa i mieszczaństwa.

Pomimo klęski militarnej powstanie styczniowe osiągnęło część celów politycznych, zwłaszcza długofalowych, jakie stawiali sobie jego organizatorzy. Powstanie przyczyniło się do korzystniejszego niż w dwóch pozostałych zaborach i w etnicznej Rosji uwłaszczenia chłopów, zarówno w Królestwie, jak i na ziemiach zabranych. Konsekwencją był w końcowych trzech dekadach XIX wieku gwałtowny skok demograficzny, niemniej potężny wzrost produkcji przemysłowej, wzrost urbanizacji, podniesienie się stopy życiowej. Tym gospodarczym procesom towarzyszył bujny rozwój czasopiśmiennictwa, literatury pięknej, teatru, malarstwa. Na wsi zaczęło się szerzyć czytelnictwo polskie. W Królestwie Polskim nastąpił progres na drodze kapitalistycznego rozwoju. Zaś podstawową przesłanką tego rozwoju był radykalny charakter reformy uwłaszczeniowej ogłoszonej w 1864 roku.

Po upadku powstania znaczna część patriotów, w tym uczestników powstania zwróciła się ku pracy organicznej, zaś pamięć o powstańcach stała się ważnym motywem w literaturze (np. Bolesław Prus, Eliza Orzeszkowa, Stefan Żeromski) i malarstwie (min. Artur Grottger, Jan Matejko, Maksymilian Gierymski) oraz motywacją dla nowego pokolenia działaczy niepodległościowych (np. skupionych wokół Józefa Piłsudskiego).

fot. bialystok.pl

W Dojlidach nad zalewem powstała sauna. Znajduje się na końcu plaży.

Ośrodek Sportów Wodnych “Dojlidy” słynie ze swojej plaży, którą tłumnie odwiedzają mieszkańcy każdego lata. Ostatnie lata czyni także starania, by być atrakcyjną propozycją zimą. I tak odbywają się tam regularne kąpiele morsów, gdy śnieg chrupie pod nogami – tworzone są trasy dla nart biegówek. Teraz do tego zestawu dołączyła największa w regionie sucha sauna. Powstały też pomosty prowadzące do wody oraz dwie altany.

Z sauny może korzystać jednocześnie nawet 25 osób. Nowoczesny piec elektryczny utrzymuje temperaturę w zakresie 80-110 stopni Celsjusza przy wilgotności 10-20 proc. W budynku znajdują się również szatnia z przebieralniami, toaleta, prysznice oraz ławy do wypoczynku między seansami. Po wygrzaniu się w saunie, użytkownicy mają możliwość ochłodzenia się pod prysznicem, a także skorzystania ze śniegolodu produkowanego przez specjalny generator. Drewniane pomosty o powierzchni 243 m2 z balustradami w formie tarasów umożliwiają łatwy dostęp do wody. Ponadto na pomostach znajdują się dwie altanki. W ramach inwestycji wykonano także betonowy slip, czyli pochylnię do wodowania i wyciągania na ląd sprzętu pływającego.

Sauna w Dojlidach jest już otwarta. Można z niej korzystać od środy do piątku w godz. 17.00-21.30, a w soboty i niedziele w godz. 12.00-21.30. Godzina korzystania z tej atrakcji kosztuje 18 zł (bilet ulgowy – 15 zł). Przy wejściu honorowana będzie Białostocka Karta Dużej Rodziny, Karta Aktywnego Seniora, Karta Sportu BOSiR. W saunie działa Elektroniczny System Obsługi Klienta, dzięki któremu każdy z gości samodzielnie decyduje o czasie korzystania z obiektu. Saunę będzie można też wynająć na wyłączność. Terminy należy rezerwować w OSW „Dojlidy”.

Zalane Dojlidy po deszczu

Wojewoda pogrąży Koalicję Deweloperską? Może skasować plan na blokowisko w Dojlidach.

Konflikt interesów, groźby, niewłaściwy sposób procedowania, 10-krotne przekroczenie terminu, nieprawdziwe informacje w dokumentach, inna treść miejscowego prawa konsultowana z obywatelami, a inna przedłożona radzie miasta do głosowania. Te wszystkie ciężkie zarzuty stawiają Prezydentowi Miasta Tadeuszowi Truskolaskiemu i Radzie Miasta Białegostoku społecznicy z Ręce precz od Dojlid. Jeżeli Wojewoda Podlaski uzna je za faktyczne, będzie musiał anulować uchwalone plany na blokowisko w Dojlidach.

Dziwna sprawa

Powiedzieć o sprawie Dojlid “dziwna” to jak nic nie powiedzieć. Urzędnicy niczym konie z klapkami na oczach pędzili do przodu nie patrząc na żadne przeszkody, byleby tylko dogodzić jednemu z białostockich biznesmenów. Mowa o Wojciechu Strzałkowskim, który jest powiązany ze Sportową Spółką Akcyjną Jagiellonia Białystok, a także z Biaform SA (fabryka Sklejek na terenie której ma powstać blokowisko), ma też powiązania z Apartamentami Jagiellońskimi, Hotelem Branicki. To także prezes Podlaskiego Klubu Biznesu i konsul honorowy Chorwacji. O ile żadnych zarzutów do Wojciecha Strzałkowskiego nie mamy – w końcu to biznesmen, więc interesuje go robienie biznesu – o tyle zachowanie urzędników Urzędu Miejskiego w Białymstoku pod wodzą Tadeusza Truskolaskiego jest rażąco poddańcze wobec planów tegoż biznesmena.

Można to porównać trochę do sytuacji, w której przedsiębiorca na swoim terenie chce zbudować kurzą fermę, postawić farmę paneli fotowoltaicznych w Puszczy Białowieskiej czy też zbudować obwodnicę kolejową. Wszystkie te sytuacje w Podlaskiem miały miejsce i wszystkie jak jeden mąż wywołały ogromne protesty. Ich konsekwencją było wycofanie się lub zmiana planów. W przypadku Dojlid jest zupełnie odwrotnie. Niezliczona liczba protestów, pism, posiedzeń radnych. Nic to nie pomogło by choć trochę przytemperować plany biznesmena, który chce budować blokowisko tam, gdzie wywoła to wiele problemów.

Wolą fabrykę niż powodzie

To nie jest tak, że mieszkańcy Dojlid nie chcą mieć widoku na bloki. Ich istnienie w tym miejscu spowoduje ogromne problemy po ulewach. Już teraz dochodzi do potopień posesji. Tak wielki nacisk ciężkich, betonowych bloków na podłoże w okolicy spowoduje jeszcze większą powódź. I tu żadna kanalizacja nie pomoże – co możecie zobaczyć na wyremontowanej ul. Wierzbowej, gdzie jest nowoczesna kanalizacja i powodzie po ulewach. Dzieje się tak dlatego, że rzeka nie płynie tylko w korycie, ale też rozległymi kanalikami pod ziemią – niewidoczna. Ujawnia się właśnie wtedy, gdy spadnie dużo deszczu. Zatem zabudowa Wierzbowej i Jurowieckiej blokowiskami przy samej rzece potęguje powodzie w tych miejscach. Czy na Dojlidach będzie inaczej? No chyba raczej nie.

To jeszcze nie wszystko. Wyobraźcie sobie jak zdesperowani są mieszkańcy, którzy wolą istnienie fabryki niż blokowisk. A to dlatego, że powiększenie się osiedla o tak wielu mieszkańców spowoduje gigantyczne korki, zapełnienie miejsc w okolicznych żłobkach, przedszkolach, szkołach. Spotęguje kolejki do lekarzy. A trzeba wiedzieć, że po wybudowaniu blokowiska – wprowadzi się tam kilka tysięcy nowych osób! Obecnie zamieszkuje osiedle 3 tysiące. Liczba mieszkańców znacząco urośnie!

Warto też spojrzeć na Dojlidy jako miejsce historyczne. Są tak piękne zabytki, wspaniały park. Istnienie blokowiska zmieni charakter osiedla na zawsze z pięknego, kameralnego, będącego świadectwem dawnych czasów. To wszystko tylko dlatego, że obecnie jest popyt na mieszkania. Nie liczy się nic innego jak pieniądze. Tylko, że kosztem innych mieszkańców one trafią do kieszeni biznesmena. Ci będą tylko stratni. A co mają do tego urzędnicy, że tak ochoczo na wszystko co chciał biznesmen się zgodzili? A Radni Miejscy Białegostoku – tworząc Koalicję Deweloperską (Platofrma + PiS) to zatwierdzając?

Warto też dodać, że nowy plan oznaczać będzie przymus likwidacji fabryki. O ile jest to zbieżne z planami biznesmena, o tyle co innego mieć plan, a co innego być do tego przymuszonym prawnie. Zatem nic nie stoi na przeszkodzie, by teraz właściciel Sklejek – czyli Biaform SA zażądało od miasta pieniędzy. Potem za te pieniądze można będzie zbudować blokowisko i sprzedać ludziom. Czysty zysk. Czy o tym wszystkim nie wie Prezydent Truskolaski? Trudno kogoś, kto tyle lat zajmuje stołek, podejrzewać że nie zna prawa. Zatem nie ma tutaj mowy, by działo się to poza jego świadomością.

Dlaczego Wojewoda powinien unieważnić plany Truskolaskiego?

Mimo, że Koalicja Deweloperska to politycy Platformy i PiS, a Wojewoda Podlaski jest związany z PiS (a jego następca, który zmieni się zaraz z rządem będzie zapewne z PO), to będzie musiał podjąć decyzję zgodną z prawem. A ta może być tylko jedna – weto – dla planów uchwalonych z tak wieloma rażącymi naruszeniami. My tu nie mówimy o jakichś kruczkach prawnych. Ustawy i dotychczasowe wyroki sądów mówią wprost – że tego typy działania są po prostu bezprawne.

Jeden z radnych – Rafał Grzyb – nie powinien w ogóle brać udziału w głosowaniu. To asystent trenera Jagiellonii. Tej samej, której radzie nadzorczej przewodniczy Wojciech Strzałkowski. Rafał Grzyb zgodnie z Kodeksem Postępowania Administracyjnego jako radny jest pracownikiem Organu. Głosując w sprawie Wojciecha Strzałkowskiego, podejmował decyzję dotyczącą swojego przełożonego. A to mówi art. 24 KPA: Pracownik organu administracji publicznej podlega wyłączeniu od udziału w postępowaniu w sprawie – w której jest stroną albo pozostaje z jedną ze stron w takim stosunku prawnym, że wynik sprawy może mieć wpływ na jego prawa lub obowiązki.

Do tego warto przytoczyć też jedno z posiedzeń komisji radnych, gdy jeszcze debatowano o planach. Wówczas prezes Biaformu (Fabryki sklejek) Bartosz Bezubik stwierdził, że spółka może uniemożliwić miastu odprowadzanie wód opadowych i gruntowych, które swój naturalny bieg mają przez teren Sklejek. Zadeklarował też gotowość do porozumienia z miastem, by docelowo rozwiązać problem zrzutu wód i w ramach kompromisu pozwolić wykorzystywać urządzenia kanalizacyjne na terenie nieruchomości. W kontekście wydania pozytywnej decyzji na blokowiska można uznać takie stwierdzenia jako niedopuszczalne.

Warto też przypomnieć, że społecznicy broniący Dojlid zgłosili uwagi do planu. Do nich Tadeusz Truskolaski odniósł się poprzez nieuwzględnienie żadnej z uwag, a do tego przekroczył ustawowy termin 10-krotnie. Mało tego, Radni powinni debatować nad każdą z uwag osobno. Takie coś nie miało miejsca. Po prostu je zupełnie zignorowano. Wszystkie je odrzucono w jednym głosowaniu bez debaty. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi (sygn. II SA/Łd 704/18) orzekł, co następuje: Z przepisów u.p.z.p. wynika, że uwzględniając indywidualny charakter uwag, oczekiwać i wymagać należy indywidualnych rozstrzygnięć w stosunku do poszczególnych uwag. Rozstrzygnięcie rady ma charakter merytoryczny i towarzyszy mu ocena zasadności uwagi, w której wyniku konkretna uwaga może zostać uwzględniona lub odrzucona.

Te i inne argumenty społeczników bez żadnej wątpliwości powinny zostać uwzględnione przez Wojewodę. Uchwała radnych, przygotowana przez urzędników Tadeusza Truskolaskiego pozwalająca na blokowisko została przyjęta z rażącymi naruszeniami prawa i nie powinna wejść w życie.

17 lat prezydenta Truskolaskiego na stołku. Czy Białystok coś osiągnął?

Patrząc na stare zdjęcia Białegostoku (lub go po prostu pamiętając miasto z epoki Ryszarda Tura – poprzednika Tadeusza Truskolaskiego) widać radykalną zmianę. Ryszard Tur był prezydent tak wielowymiarowo złym, że bycie od niego lepszym nie jest żadnym wyczynem. Warto jednak zauważyć, że ta radykalna zmiana miasta kosztowała nas – mieszkańców – gigantyczne pieniądze. Nawet jeżeli inwestowano dzięki dofinansowaniom z Unii Europejskiej, to przy każdym przedsięwzięciu był wymagany też wkład własny. Dziś po tych 17 latach rządzenia miastem Tadeusza Truskolaskiego – możemy zauważyć czy to – ile wydaliśmy – było warte tych pieniędzy z Unii Europejskiej.

Zapewne nie raz słyszeliście o krótkowzroczności wielu osób, które przy niskich stopach procentowych zakredytowały się maksymalnie, a gdy stopy w wyniku inflacji podwyższono, raty wzrosły i zrobił się wielki problem. Aż dziw bierze, że ekonomista z wykształcenia – Tadeusz Truskolaski – też wpadł w tą samą pułapkę. Otóż sądził, że zaciągnie długi, będzie pożyczać w nieskończoność, a inflacja powolutku będzie zjadać dług, zaś wpływy z podatków i zarobki miasta będą dorzucać do budżetu potrzebne kwoty, by wszystko zbilansować. Ot takie wieczne życie na kredycie.

A wystarczyło obejrzeć pierwszy z brzegu program telewizyjny, posłuchać pierwszy z brzegu podcast (czy tez audycje radiową) lub po prostu przeczytać pierwszy z brzegu artykuł w gazecie lub internecie na temat gospodarowania budżetem domowym. W każdym z nich jest uniwersalna zasada mówiąca o tym, że trzeba mieć poduszkę finansową. Bo jeżeli wydarzy się nieoczekiwane zdarzenie, to ta poduszka się mocno wtedy przyda. Jak się okazało, ta zasada dotyczy nie tylko budżetów domowych, ale również budżetu gminy.

Pandemia COVID wstrząsnęła polską gospodarką na tyle, że wpływy z podatków musiały drastycznie spaść. Swoje zrobił też odchodzący rząd PiS – wprowadzając korzystne rozwiązania podatkowe dla obywateli – kosztem samorządów. I nikt nie oczekiwał od Tadeusza Truskolaskiego, że on pandemie i obniżkę podatków przewidzi. Natomiast na obojętnie jakie zdarzenie powinna być przygotowana poduszka finansowa. A co mamy w Białymstoku? Hasła o budżetach przetrwania i utyskiwanie na rząd, że obniżył ludziom podatki – uszczuplając z kieszeni samorządów.

Zatem wniosek jest taki, że Tadeusz Truskolaski jest prezydentem krótkowzrocznym. Można go porównać do osoby, która wygrała w totolotka i zamiast zapewnić sobie dostanie życie, postanowiła wszystko przepuścić w krótkim czasie. Podobnie było w Polsce za panowania Edwarda Gierka – najpierw wielkie inwestycje, a potem gigantyczne rachunki do opłacenia. Tak wielkie, że zobaczyliśmy na półkach sklepów puste półki oraz wprowadzono reglamentację (kartki). Oczywiście teraz świat rządzi się innymi prawami i pustych półek i kartek (raczej) nie będzie (a na pewno nie przez Truskolaskiego).

Jednak już teraz widać – że jeżeli obecny prezydent zdecyduje się w końcu wystartować w najbliższych wyborach do Europarlamentu i daj Boże się dostanie, to pozostawi po sobie następcy budżetowe bagno oraz oczekiwania społeczne – by politykę wielkich, w stylu gierkowskim inwestycji kontynuować.

O tym, że w Białymstoku nie jest tak cudownie – mimo tych wszystkich inwestycji – świadczyć może masowa ucieczka białostoczan do gmin ościennych. A to kwestia czasu, gdy zaczną tam płacić podatki. Taki Wasilków już kusi loteriami, co działa. Supraśl to uzdrowisko – nie musi specjalnie dodatkowo kusić. Nie bez powodu wspomniane przez nas gminy – w ostatnich rankingach zajęły 1 i 2 miejsce jako gminy najlepsze do życia w Podlaskiem. Białystok był dopiero trzeci.

To tylko jeden z aspektów podsumowujący Tadeusza Truskolaskiego ostatnie 17 lat. A jakże ważny, bo pokazujący, że Białystok nie tylko wypada blado przy innych, największych polskich miastach. Teraz wypada blado także przy własnych sąsiadach.

Featured Video Play Icon

Fascynujący film, który łączy dawny i współczesny Białystok. Zaczęło się od odkrycia dwóch chłopców.

Teledysk do utworu „Center” promującego album „Spacer” to prawie 4 minutowy kolaż archiwalnych zdjęć oraz współczesnych nagrań video. Przez kilka miesięcy, tysiące zdjęć zostało poddane selekcji, tak aby powstała spójna opowieść spaceru po istniejącym i nieistniejącym mieście. Scenariusz, szczęśliwym trafem kojarzy się z historią Bolesława Augustisa, przypadkowego odkrycia przez dwóch nastoletnich chłopców w czerwcu 2004 kilku tysięcy jego zdjęć w opuszczonej posesji przy ul. Bema w Białymstoku.

A było to tak. W 2004 roku ul. Bema, Młynowa i całe okolice nie składały się z blokowisk jak teraz, lecz z drewnianych domów (które ktoś podpalał jeden za drugim przy bierności władz. Następnie ustąpiły blokowiskom).  Przed II wojną światową była to dzielnica Chanajki, w której mieszkała najbiedniejsza część społeczności żydowskiej. I tak – w jednym z domów przy ul. Bema – na obrzeżach tychże Chanajek do 2004 roku przeleżały stare klisze. Dwaj chłopcy odkryli je i przekazali jednej z białostockiej redakcji. Następnie okazało się, że zdjęcia wykonywał Bolesław Augustis – przedwojenny fotograf, który prowadził swój zakład przy ul. Kilińskiego.

To odkrycie dało życie wielu inicjatywom. Jedną z nich jest stworzenie strony http://albom.pl/, gdzie można obejrzeć wywołane zdjęcia. Ponadto na wielu fotografiach przejawiało się pozowanie przy rzeźbie brzydkiego psa. Okazało się, że to carski pułkownik, bardzo ceniony przez społeczność Białostocką – Mikołaj Kawelin. Ten okropny pies to jego podobizna – jako dowód sympatii do pułkownika.

Mikołaj Kawelin w 1905 zorganizował w Białymstoku pierwszy wyścig kolarski, kolarzy wspierał też w okresie międzywojennym. Wielokrotnie przekazywał drewno ze swoich lasów na budowę obiektów sportowych. Dotował też samych sportowców. Po powstaniu w 1932 klubu piłkarskiego Jagiellonia został jednym z jego pierwszych prezesów. Funkcję tę pełnił do 1935. Wspierał też należącą do jego majątku wieś Kamionka. Wybudował w niej Dom Ludowy a tamtejszym strażakom remizę.

Rzeźba psa stała tam, gdzie dziś stoi pomnik ks. Jerzego Popiełuszko. W czasie wojny Niemcy ukradli rzeźbę. I tak po odkryciu zdjęć Augustisa powstała inicjatywa, by odtworzyć psa Kawelina. Tak też się stało. Pupil wita teraz wszystkich, którzy od ul. Legionowej wchodzą na Planty.

 

fot. LTG Link

Marzysz o przejażdżce świątecznym pociągiem? Teraz jest okazja!

Zapewne kojarzycie takie miniaturowe zabawki ze świątecznymi pociągami, które krążą po torach jako ozdoba choinkowa lub jako element dekoracji świątecznej? A gdyby tak wsiąść do środka i przejechać się pięknym świątecznym pociągiem? Otóż tak się składa, że teraz jest doskonała okazja. Dzięki temu, że jesteśmy kolejowo połączeni z Wilnem.

W tegorocznej odsłonie świątecznych pociągów LTG Link (kolejowy przewoźnik litewski), pasażerowie będą mogli poczuć atmosferę świąt, korzystając z trzech różnych tras pociągów: popularnych połączeń między Wilnem a Kownem oraz Wilnem a Kłajpedą, a także wspólnej trasy do Warszawy (przez Białystok) na trasie z Wilna do Mockavy, oferowanej przez Go Vilnius. Świąteczne pociągi kursują od 1 grudnia do 7 stycznia, kontynuując zimową tradycję użycia dekoracji inspirowanych starymi pociągami, antykwariatem i innymi elementami opowiadającymi historie. W ciągu ostatnich dwóch lat na festiwalowych pociągach podróżowało ponad 74 470 tysięcy osób, z czego prawie 14 543 tysiące osób zdecydowało się przesiąść z podróży własnym pojazdem na podróż pociągiem​.

Bilety na popularne połączenia świąteczne na trasach Wilno–Kowno i Wilno–Mockava można kupować wyłącznie z wyprzedzeniem, aby zapewnić płynne i przyjemne podróże, zwłaszcza w najpopularniejsze dni podróży, jak piątki, soboty i święta. Kontrolerzy będą sprawdzać bilety przed wejściem na pokład pociągu świątecznego​.

Żeby skorzystać z połączenia – należy wykupić bilet kolejowy z Białystok – Mockava/Kowno/Wilno, a następnie kupić bilet na wybrane połączenie z rozkładu jazdy poniżej. Niezależnie od kupionego biletu – pierwsza przesiadka czeka nas w Mockavie na koleje litewskie, którymi dojedziemy albo do Kowna albo do Wilna. Jeżeli uda nam się zarezerwować połączenie na świąteczny pociąg z Mockavy, to tu rozpoczniemy swoją magiczną podróż świątecznym pociągiem.

Rezerwować bilety na świąteczny pociąg można tutaj:

https://ltglink.lt/en

Wiadomo już do kiedy powstanie Podlaska część Krajowej 19! Wyłoniono wykonawców.

Chińska firma Stecol, Unibep z Bielska Podlaskiego, a także Budimex z Warszawy – te firmy do 2028 roku (jeżeli nie będzie niespodzianek i trudności) stworzą ekspresową dziewiętnastkę w województwie podlaskim. O tej drodze mówiło się od bardzo dawna. Droga prowadzi z Kuźnicy (granica Polska-Białoruś) do granicy z województwem mazowieckim w miejscowości Turna Mała, a dalej przez Lublin, Rzeszów do granicy ze Słowacją. Jej stan – delikatnie mówiąc – nie jest zbyt dobry. Wąska, przepełniona  TIR-ami, niebezpieczna to zdecydowanie miejsce, które trzeba omijać – gdy tylko można. Nawet jadąc do Lublina – lepiej wybrać inną, dłuższą i bezpieczniejszą trasę.

Obecnie w budowie jest już odcinek Kuźnica – Sokółka. Jako, że granica jest zamknięta, to nie jest to zbyt kluczowa inwestycja, ale od czegoś trzeba było zacząć. Kolejny odcinek Sokółka – Czarna Białostocka stworzy chińska firma Stecol. Następnie 2 fragmenty trasy od Czarnej Białostockiej po Białystok, a dalej z Białegostoku do Dobrzyniewa wybuduje Unibep. Nie wiadomo jeszcze nic co z fragmentem Dobrzyniewo – Ploski. To najtrudniejszy fragment do realizacji, ze względu na cenne przyrodniczo obszary.

Realizacja wszystkich trzech odcinków – od Sokółki po Dobrzyniewo planowana jest na lata 2025-28. To oznacza, że kierowcy powinni móc z nich skorzystać jeszcze w 2028 r. Fragment drogi z Sokółki do Czarnej Białostockiej poprowadzony będzie w przybliżeniu śladem istniejącej DK19. Dodatkowo na istniejącej obwodnicy Wasilkowa dobudowana zostanie druga jezdnia, a dotychczasowa zostanie przystosowana do parametrów drogi ekspresowej. Na całym odcinku przewidziano 18 obiektów inżynierskich.

Na odcinkach, które wybuduje – czyli prowadzące przez Białystok zaplanowano 14 obiektów inżynierskich – mosty, wiadukty, przejścia dla zwierząt. Powstanie też węzeł drogowy w Dobryzniewie, który będzie łączyć drogi 19 i 16. To tam także w przyszłości będzie nowy wylot na Augustów.

Na odcinku Haćki – Bielsk Podlaski – budowa także już postępuje, obecnie rozpoczęto realizację obiektów ‎mostowych. Za ten fragment odpowiedzialny jest Budimex. Na odcinku ‎wykonano już m.in. pierwsze fundamenty oraz podpory obiektów mostowych. W ramach zadania poza zaprojektowaniem i budową drogi ekspresowej S19 o długości 9 km oraz drogi krajowej ‎nr 66 o długości 2,16 km wykonane będzie połączenie istniejącej drogi krajowej nr 19 poprzez wybudowanie ‎łącznic oraz ronda, które zostanie zlokalizowane przed wjazdem do Bielska Podlaskiego od strony Białegostoku. W ‎zakres robót drogowych wchodzi również budowa Węzła ‎„Bielsk Podlaski Północ” z łącznicami, ‎ Węzła „Bielsk ‎Podlaski Zachód” ‎z dwoma średnimi rondami stanowiącymi ‎elementy węzła‎ oraz skrzyżowania typu czterowlotowe ‎rondo średnie ‎łączące projektowane ‎przełożenie DK66 z ‎istniejącą drogą krajową 66.‎ Łącznie w ramach inwestycji ‎ma także powstać siedem wiaduktów, siedem przepustów ekologicznych i dwa przejścia dla zwierząt.‎ Oprócz ‎wymienionych prac, inwestycja będzie obejmowała wykonanie‎ ‎Obwodu Drogowego na Węźle „Bielsk Podlaski ‎Zachód”‎ wraz z m.in. budynkami, parkingiem i magazynem soli.‎

5 najlepszych podlaskich miejscówek do zwiedzania w śnieżną zimę

Podlaskie, kraina pełna naturalnego piękna i historycznej głębi, odkrywa swoje prawdziwe oblicze zimą, gdy pada intensywny śnieg. Wtedy to region zamienia się w baśniową krainę, gdzie zarówno miłośnicy przyrody, jak i entuzjaści historii oraz aktywnego wypoczynku znajdą coś dla siebie. Oto pięć najlepszych miejsc, które trzeba odwiedzić, aby poczuć magię tej wyjątkowej zimy.

1. Białowieski Park Narodowy

Jest to park narodowy w województwie podlaskim, znany z ochrony najlepiej zachowanej części Puszczy Białowieskiej, ostatniego fragmentu pierwotnego lasu, który kiedyś rozciągał się na całą Nizinę Europejską. Park jest domem dla największej populacji żubrów w Europie i został uznany przez UNESCO za Światowe Dziedzictwo. Warto jednak też pamiętać, że jest on przepełniony wspaniałymi atrakcjami. Mamy tu rezerwat ścisły – dostępny tylko z przewodnikiem, mamy też piękny park do spacerów, drewniane zabytki, wspaniałą kuchnię regionalną oraz mnóstwo miejsca do zimowych spacerów.

2. Narty na Suwalszczyźnie (w Szelmencie) i w okolicach Łomży (w Rybnie)

To propozycja dla tych, którzy lubią narty lub chcą je polubić. Podlaskie oferuje aż dwa miejsca, w których możemy szusować. Jeżeli chcemy zatrzymać się na kilka dni, to warto też zwiedzić okolicę Szelmentu oraz Rybna. Na Suwalszczyźnie czekają na nas zapierające dech w piersiach górzyste krajobrazy. Rybno położone jest w otulinie Łomżyńskiego Parku Krajobrazowego Doliny Narwi. Dlatego warto zwiedzić cała okolicę. Przyrodniczo jest to przepiękne miejsce.

Szelment

Fantastyczny ośrodek na Suwalszczyźnie, który działa cały rok. Latem – wyciąg nart wodnych i plaża, zimą wyciąg narciarski i możliwość zjeżdżania różnymi trasami. Do tego baza hotelowa i restauracja z bardzo dobrym jedzeniem. Od razu należy zaznaczyć, chętnych jest tak wielu, że jeżeli chcecie nocować na miejscu, to nie planujcie wyjazdu spontanicznie tylko z wyprzedzeniem. Z dojazdem łatwo się pomylić, gdyż jest miejscowość Szelment oraz Jezioro Szelment. Wpisywanie w nawigację pokaże nam miejscowość. Dlatego należy wpisać “WOSIR SZELMENT”. Tak czy inaczej na miejsce dojedziemy kierując się z Suwałk na granicę z Litwą. Gdy miniemy Żubryn, to 2 km dalej będzie skrzyżowanie. Wtedy jedziemy w lewo i już nie powinniśmy się dalej zgubić. Gdy pogoda będzie kapryśna w Szelmencie dośnieżają stok. Oczywiści na miejscu wypożyczymy sprzęt, a także będziemy mogli skorzystać z serwisu – gdy mamy własny. Atrakcje jakie oferuje WOSiR Szelment to Narty, snowboard, snowtubing (zjeżdżanie na dmuchanych kołach), a także sauna.

Rybno:

Podłomżyńska miejscowość oferuje warunki do uprawiania białego szaleństwa dla całej rodziny. Tak jak w powyższych przypadkach w razie kiepskiej pogody dośnieżane jest wszystko sztucznie. Trasy narciarskie mają łączną długość 2300 metrów. Wszystkie są łatwe i sprzyjają narciarstwu rodzinnemu. Na miejscu dostępne są trzy wyciągi, wypożyczalnia sprzętu, a także instruktorzy jazdy na nartach. Nie brakuje oczywiście baru i… pięknych widoków na dolinę Narwi. Zimą jest tak jak w bajce!

fot. WOSiR Szelment
fot. WOSiR Szelment

3. Supraśl i Puszcza Knyszyńska

Puszcza Knyszyńska, druga co do wielkości po Puszczy Białowieskiej w Nizinie Podlaskiej, zajmuje obszar około 1050 km². Znajduje się tu wiele gatunków drzew, takich jak sosna, świerk, brzoza, olcha i dąb. W puszczy żyją żubry, jelenie, wilki, łosie i wiele innych dzikich zwierząt, które można napotkać przy zwiedzaniu. A jest gdzie chodzić. Zwiedzenie samego Supraśla i okolicznych lasów może nam zająć nawet cały dzień. Do tego są jeszcze okoliczne miejscowości takie jak Podsokołda z przepięknym Arboretum. Do tego jest Poczopek. Te obie miejscowości razem ze śniegiem tworzą prawdziwie magiczną krainę.

W Puszczy Knyszyńskiej pod Supraślem znajduje się także wspaniały szlak leśny, a w nim Góry Krzemienne. Trasa jest przede wszystkim ciekawa krajobrazowo. Szlak rozpoczyna się w Grabówce i wiedzie przez najciekawsze fragmenty Puszczy Knyszyńskiej, przez Supraśl – centrum turystyczne Puszczy Knyszyńskiej i skupisko zabytków XVII-XIX- wiecznych, a kończy się w Kopnej Górze, gdzie dodatkową atrakcją jest możliwość obejrzenia arboretum. Z uwagi na fakt, że jest on stosunkowo łatwy do przebycia (więcej trudności może sprawić jedynie pokonanie Krzemiennych Gór) mogą go przemierzać turyści zarówno zaawansowani jak i początkujący. Piękne bory w dorzeczu Supraśli oraz mocno pofałdowany teren w okolicach Krzemiennego to największe atuty tego szlaku.

W małej, zapomnianej wsi Kołodno (gdzie kończy się droga) można wspiąć się na najwyższy szczyt w województwie podlaskim. Mówimy tutaj dokładnie o Wzgórzach Świętojańskich składających się z Góry Kopnej, Góry Św. Jana oraz Góry Św. Anny. Ta druga jest najwyższa, bo znajduje się 209 metrów n.p.m. Ostatnia góra jest 7 metrów niższa. Trafić na górę jest bardzo łatwo. Można to zrobić aż trzema drogami. Pierwsza znajduje się jeszcze w Królowym Moście, a w zasadzie na jego granicy. Idziemy szeroką drogą, a w pewnym momencie w lewo wydeptaną ścieżką zaczynamy się wspinać w górę. Druga droga znajduje się w Kołodnie i prowadzi prosto na górę Św. Anny, do mogiły Powstańców. Stamtąd już blisko do wieży widokowej. Trzecie wejście jest lepsze jako zejście – gdyż prowadzi leśną drogą do asfaltowej ulicy. Niestety jest ona kręta i idąc pod górę łatwiej się zgubić. Na pierwszy raz warto wybrać wejście w Kołodnie. Widoki z dwupiętrowej wieży są piękne przez cały rok.

4. Podglądanie żubrów (Sokółka, Szudziałowo, Krynki, Kruszyniany, Bobrowniki)

Jesienno-zimowy okres jest najlepszym czasem na obserwację żubrów, ponieważ wtedy opuszczają lasy w poszukiwaniu pożywienia na polach i łąkach. Nie jest to jednak łatwe, by napotkać dziko żyjące żubry. Musi być dobra pora dnia oraz sprawdzona miejscówka. Tych w regionie jest sporo, ale najpopularniejsze to trasa wiodąca z Sokółki do Szudziałowa i Krynek, a dalej Kruszynian i Bobrownik. Szansa na sukces jest największa, gdy wstaniemy przed świtem i w okolicach wschodu słońca wyruszymy z Sokółki w trasę. Nawet jak żubrów nie spotkamy, to przy pięknej słonecznej pogodzie i tak widoki będą nieziemskie.

Miejscowości nad Bugiem (Niemirów, Drohiczyn, Mielnik, Siemiatycze)

  • Drohiczyn: Miasteczko powstało na początku XI wieku. Oprócz odpoczynku nad Bugiem, można zwiedzać tam zespoły poklasztorne i kościoły. Interesującym miejscem jest Góra Zamkowa z widokiem na dolinę Bugu.
  • Niemirów: Mała wioska, granica między Polską a Białorusią, oferuje wyjątkowe widoki na rzekę.
  • Mielnik i Sutno: Mielnik znany jest z kopalni kredy, tarasów widokowych oraz góry zamkowej. Sutno oferuje piękne widoki wyspy na Bugu, zwłaszcza o wschodzie słońca.

Jest także dobra propozycja na wędrówkę trasą Siemiatycze – Grabarka – Mielnik. Po drodze miniemy górzyste tereny, będziemy mogli podziwiać przepiękne widoki na Bug z góry zamkowej, klasztor przyciągający pielgrzymów z całej Polski, a także inne osobliwe miejsca jak miejscowość Końskie Góry. Cała trasa to lekko ponad 30 km – czeka nas cały dzień drogi, ale dla tych widoków warto!

Województwo podlaskie to prawdziwa perła zimowego zwiedzania, oferująca nie tylko wspaniałe krajobrazy, ale także bogate dziedzictwo kulturowe i historyczne. Od narciarskich szaleństw na malowniczych stokach, poprzez spacery po puszczy i obserwacje żubrów, aż po zabytkowe miasteczka pełne historii – każdy odwiedzający znajdzie tu coś dla siebie. Podlasie zimą to nie tylko miejsce na mapie, to przede wszystkim niezapomniane przeżycia i odkrycia, które pozostaną w sercu na długo po powrocie do domu.

Featured Video Play Icon

Byliśmy na Białostockim Jarmarku Świątecznym! Zobaczcie film.

W sobotę, 2 grudnia o godz. 17 oficjalnie rozpoczął się Białostocki Jarmark Świąteczny. Towarzyszy mu wiele atrakcji dla dzieci i dorosłych – karuzele, miejsca do robienia pamiątkowych zdjęć czy lodowisko. Oczywiście główną atrakcją są stoiska handlowe, na których możemy kupić wyjątkowe towary na świąteczny stół. Miody, sery, nalewki, ciepłe ubrania, ozdoby świąteczne – to tylko niektóre przedmioty.

Zobaczcie sami jak wypadł pierwszy dzień. Jedno jest pewne – dopisały tłumy, dopisała pogoda. Warto też wiedzieć, że dekoracje świąteczne znajdują się na Lipowej, Rynku Kościuszki, Kilińskiego i tuż za bramą wjazdową do Pałacu Branickich. Zatem jeżeli chcielibyście zrobić sobie spacer – to najlepiej tą właśnie trasą.

Featured Video Play Icon

Podlaskie zasilane naturą. Ten filmik pokazuje piękno regionu

Czy rozpoznajecie te miejsca z filmu? Są bardzo znane i charakterystyczne i mają przyciągnąć turystów w nasze skromne progi. W wielu krajach wpływy z turystyki to ogromny zastrzyk pieniędzy, bez którego mogłoby dojść nawet do bankructwa. W Polsce turystyka (jako źródło dochodów państwa) to taki kwiatek do kożucha. Widać to szczególnie po działaniach promocyjnych. Powyższy film został zrealizowany w ramach projektu pn. „O przyrodzie dla każdego – mozaikowe działania edukacyjne w województwie podlaskim”, dofinansowanego ze środków NFOŚiGW i WFOŚiGW w Białymstoku. I tu jest główny problem.

Gdyby nie te dotacje, to prawdopodobnie nigdy ten film by nie powstał. Można odnieść wrażenie, że tak jest ze wszystkim w Polsce. Nie powstają ciekawe inicjatywy, płynące prosto z serca, tudzież sensowne biznesowo. Wszystko jest wyznaczane przez dotacje. Ktoś tam na górze wymyślił na co będzie dawać pieniądze, a ci na dole mogą brać albo nie. To zabija jakiekolwiek samodzielne myślenie. Dlatego te wszystkie filmy promocyjne są do siebie podobne i mogą nużyć odbiorcę. Nie ma potrzeby by powstało coś bardziej oryginalnego, z większym rozmachem. Liczy się że film powstał, a nie co zawiera.

Dlatego te piękne obrazki, które możemy oglądać na tym filmie powyżej są jedynie fasadą, która przykrywa wielki problem. Turystyka w Podlaskiem ma gigantyczny potencjał biznesowy. Natomiast nikogo to nie obchodzi, by osoby z kapitałem tu przyjechały i w tą turystykę zainwestowały. A te osoby nie przyjadą tu jak zobaczą filmik. One tu przyjadą jak zobaczą, że w Podlaskiem przyjeżdżają tłumy turystów i można na tym zarobić. Dlatego skoro już urzędnicy ciągną te dotacje na filmiki, to powinni robić to w ramach większych kampanii reklamowych. Jeżeli takowe w ogóle są, to pozostają niezauważalne.

Sekrety wschodniej Polski. Fascynujące dziedzictwo unitów.

Kiedy myślimy o wielokulturowości Podlasia, pierwszym co przychodzi do głowy jest wiara bądź narodowość. Rzeczpospolita Obojga Narodów – potęga w Europie składała się bowiem głównie z Polaków, Litwinów i Rusinów. Dziś powiedzielibyśmy, że chodzi o Polskę, Litwę, Białoruś i Ukrainę. Pod względem religijnym dominującą wiarą był katolicyzm rzymski, jednak nikt tu nie prześladował wierzących ludzi z innych obrządków chrześcijaństwa, a nawet osób nie będących chrześcijanami. Zatem dobrze się mieli prawosławni, protestanci, kalwini. Nie mieli też problemu Żydzi i Tatarzy (Islam). Choć o nich mówi się w kontekście historii Polski najmniej. A już zupełnie nie mówi się o Unitach. A to dosyć ciekawy obrządek, który przetrwał do dzisiejszych czasów i szczególnie jest powiązany z Podlasiem.

Unici mają własną tradycję, bizantyjsko-słowiańską w kościele katolickim. Mówiąc w największym skrócie są to prawosławni, którzy uznają zwierzchnictwo katolickiego papieża. Czy nie ma lepszego połączenia wiary w miejscu, gdzie zdarzały się antagonizmy pomiędzy katolikami i prawosławnymi?

Zaczęło się od Unii

W 1596 roku, na synodzie w Brześciu, niecałe 30 lat po powstaniu Rzeczpospolitej Obojga Narodów, grupa biskupów prawosławnych z terenów Rzeczpospolitej postanowiła nawiązać bliskie związki z Kościołem Katolickim, przy jednoczesnym zachowaniu swoich tradycyjnych obrzędów, języka liturgicznego, prawa kościelnego i wyglądu swoich cerkwi. To wydarzenie doprowadziło do powstania Kościoła Katolickiego wschodniego obrządku, znanego jako Kościół unicki. Rosja, która wówczas traktowała Kościół prawosławny jako część swojej tożsamości narodowej, była przeciwna tej unii. Gdy Rosja zdobywała kontrolę nad częścią ziem polskich, zaczęła eliminować Kościół unicki. W Rosji, proces ten został zakończony w 1839 roku, a w Kongresowym Królestwie Polskim (pod władzą Rosji) – w 1875 roku, kiedy to ostatnia diecezja unicka w Chełmie została zlikwidowana. Mieszkańcy tych terenów, wcześniej katolicy, zostali zmuszeni do przejścia na prawosławie, co stało się obowiązkową religią państwową w Rosji. Unici, broniąc swojej wiary, doświadczyli prześladowań i represji, a niektórzy z nich nawet oddali życie za swoje przekonania. Pomimo późniejszej możliwości powrotu do katolicyzmu (ale tylko w obrządku rzymskim), wiele osób i miejscowości przeszło na prawosławie i pozostało przy tej wierze.

Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę, wiele osób, wcześniej zmuszonych do przejścia na prawosławie, zaczęło wyrażać chęć powrotu do katolicyzmu, ale w obrządku wschodnim. W odpowiedzi na te aspiracje, w 1924 roku, został utworzony Kościół Katolicki obrządku bizantyjsko-słowiańskiego, zatwierdzony przez papieża Piusa XI, który nazwał go „neounią”. Ten nowy Kościół miał zachować obrzędy i liturgię prawosławną, jednocześnie uznając papieża. Mimo początkowego zainteresowania, brakowało księży znających ten obrządek, a władze polskie miały mieszane uczucia co do tego projektu, obawiając się napięć na tle wyznaniowym i narodowościowym. Kościół ten przetrwał do końca II wojny światowej, ale po wysiedleniu Ukraińców i zmianach granic państwowych, jego obecność znacznie się zmniejszyła.

Piękne drewniane cerkwie i kościoły

Co dziś pozostało po Unitach? Piękne drewniane cerkwie i kościoły. Zwiedzający zwykle skupiają się na ich kolorach, a nie stylach architektonicznych (co zrozumiałe). Jednak cerkwie unickie różnią się od tych, budowanych w stylu moskiewskim.

Pod wpływem obrządku łacińskiego w cerkwiach unickich zaczęły występować elementy wyposażenia, które były nie do pomyślenia w świątyniach ortodoksyjnych: architektoniczne ołtarze (przy braku niekiedy ikonostasu) z figuralną dekoracją rzeźbiarską, ołtarze boczne, ambony, organy, ławki, bardzo zlatynizowane malarstwo. Po 1839 r. często przebudowywano świątynie w duchu moskiewskim, w związku z czym zatraciły one pierwotny charakter. Nowi właściciele podjęli działania zmierzające do oczyszczenia dawnych cerkwi unickich z łacińskiego nalotu, jaki w ciągu dwóch stuleci zdołał się na nich nawarstwić.

Na terenie województwa podlaskiego zachowało się całkiem sporo obiektów powstałych jako cerkwie unickie, a dziś pełniących funkcje świątyń prawosławnych lub katolickich (parafialnych i cmentarnych). Są to np. świątynie w Bielsku Podlaskim, Czeremsze, Czyżach, Folwarkach Tylwickich, Grodzisku, Jurowlanach, Koźlikach, Kuraszewie, Lewkowie Starym, Łosince, Mielniku, Nowej Woli, Nowoberezowie, Orli, Parcewie, Pasynkach, Pawłach, Ploskach, Rudawce, Sokołach, Zawykach, Żurobicach itd.

Występują one dziś jako kościoły rzymskokatolickie lub cerkwie prawosławne. Jednak są i takie, które nadal są unickie: Cerkiew Unicka Bazylianów w Sokołach oraz Cerkiew Unicka w Wysokiem Mazowieckiem. Ten drugi to murowany budynek w stylu późnobarokowym. Ten pierwszy w Sokołach to piękna drewniana budowla w stylu barokowym. Sokoły znajdują się na pograniczu Mazowsza i Podlasia, wzdłuż dolnego biegu rzeki Narwi. Tamtejsza drewniana cerkiew, jest częścią grupy barokowych świątyń zbudowanych około połowy XVIII wieku. Te wyjątkowe konstrukcje, prawdopodobnie dzieło jednego warsztatu ciesielskiego, wyróżniają się prostokątnym korpusem nawowym, połączonym z ryzalitem frontowym oraz wydłużonym prezbiterium. Całość pokryta jest wspólnym dachem z charakterystyczną sygnaturką. Charakterystyczne dla tych świątyń są elewacje z szerokimi, drobno profilowanymi gzymsami oraz okna o dekoracyjnych kształtach. Cerkiew w Sokołach wyróżnia się tym, że jest jedyną cerkwią w tej grupie.

Historia cerkwi sięga 1778 roku, kiedy to została zbudowana w Tykocinie jako cerkiew unicka pod wezwaniem św. Mikołaja, należąca do bazylianów supraskich. Po utracie przez nich majątku w 1805 roku, cerkiew została przekształcona w kościół rzymskokatolicki. Następnie, w 1833 roku, została przeniesiona do Sokołów, gdzie zastąpiła spaloną kaplicę cmentarną. Przez lata cerkiew była wielokrotnie remontowana, z czego najważniejsze prace miały miejsce w latach 1984-1986. Remont ten obejmował naprawę fundamentów, wymianę szalunku i pokrycie dachu blachą. Ostatni remont odbył się w latach 2010-2011 i wiązał się z wymianą stolarki okiennej, pokrycia dachu na miedziane oraz obiciem blachą sygnaturki. Dzisiaj cerkiew w Sokołach stanowi nie tylko cenny zabytek architektoniczny, ale także ważne świadectwo historii regionu, łącząc elementy unickie i katolickie, odzwierciedlając wielowarstwowość kulturową i religijną tego obszaru Polski.

Elita dawnego Podlasia – Suprascy Bazylianie

W kontekście religii unickiej trzeba jeszcze wspomnieć o Bazylianach Supraskich. To właśnie od nich zaczęła się historia monasteru. To jedyna w Polsce świątynia obronna, która łączy ze sobą cechy gotyku i architektury bizantyjskiej. Klasztor prowadził tu silną działalność wydawniczą i drukarnię. To dzięki nim w nasz zakątek dotarło oświecenie. Produkowaliśmy bowiem księgi religijne, czasopisma, kalendarze. To w końcu u nas wydrukowano słynne do dziś dzieła Franciszka Karpińskiego. Jedno z nich czasie świąt Bożego Narodzenia. Mowa tu oczywiście o kolędzie “Bóg się rodzi – moc truchleje”.

W 1498 r. Aleksander Chodkiewicz sprowadził z Ławry Pieczerskiej do Gródka mnichów reguły Bazylego Wielkiego, którzy w 1500 r. przenieśli się do uroczyska Suchy Grąd nad rzeką Supraśl. Pierwszą budowlą klasztorną była niewielka drewniana cerkiew pw. św. Jana Ewangelisty w 1501 roku. Budowę murowanej cerkwi pw. Zwiastowania NMP ukończono w 1511 r. W połowie XVI wieku ściany pokryto bizantyńskimi freskami autorstwa serbskiego malarza Nektarija. W 1603 r. klasztor supraski przystąpił do obrządku unickiego.

Od przyjęcia unii brzeskiej między 1601 r. a 1603 r. aż do 1839 r. konwent supraski był jedynym w Polsce klasztorem autonomicznym. Nie podlegał zwierzchnictwu centralnie zarządzanym kongregacjom bazyliańskim. Zależny był jedynie od swojego metropolity i Stolicy Apostolskiej. Opatami supraskimi byli najwyżsi dostojnicy Cerkwi unickiej w Polsce, w tym metropolici tego Kościoła.

W latach 1695-1803 istniała w Supraślu typografia klasztorna. Prasy drukarskie w ciągu 108 lat działalności wytłoczyły 452 zarejestrowanych współcześnie pozycji, spośród których aż 73 proc. wydrukowano czcionką łacińską, zaś 27 proc. cyrylicą.

Unici to dziedzictwo naszego regionu

Wielokulturowość Podlasia ujawnia się w pełnej krasie, gdy przyjrzymy się historii i teraźniejszości cerkwi unickich, które stanowią nie tylko architektoniczne, ale i kulturowe dziedzictwo regionu. Kościół unicki, będący połączeniem tradycji prawosławnej i katolickiej, a zapoczątkowany na synodzie w Brześciu w 1596 roku, wskazuje na historię tolerancji i integracji różnych kultur i wyznań na Podlasiu. W XIX wieku, pod wpływem polityki rosyjskiej, Kościół unicki został zmuszony do zaniku, a jego wierni przeszli na prawosławie. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, próbowano ożywić tradycję unicką poprzez utworzenie Kościoła Katolickiego obrządku bizantyjsko-słowiańskiego, jednak z czasem jego rola znacząco zmalała.

Dziedzictwo Unii Brzeskiej żyje dziś w postaci zabytkowych cerkwi, jak ta w Wysokiem Mazowieckiem, Sokołach, Supraślu i wielu innych miejscach, które są świadectwem bogatej historii religijnej regionu. Wiele z tych cerkwi, niegdyś unickich, obecnie służy jako kościoły rzymskokatolickie lub prawosławne, co odzwierciedla skomplikowaną historię wyznaniową tych ziem. Bazylianie Suprascy, jako ważny element tej historii, przyczynili się do rozwoju kulturalnego i religijnego regionu, a ich dziedzictwo jest nadal widoczne w regionie. Ich wpływ na oświecenie i działalność wydawnicza miały kluczowe znaczenie dla kultury Podlasia.

Jeżeli chcielibyście poznać lepiej obrządek unicki, możecie wybrać się na drugą stronę Bugu do miejscowości Kostomłoty. Jest to miejscowość, która w końcu XVIII wieku znajdowała się w powiecie brzeskolitewskim województwa brzeskolitewskiego Wielkiego Księstwa Litewskiego. Teraz to województwo lubelskie. Przy samej granicy z województwem podlaskim.