Mówią o nich “Biebrznięci”. Postanowili swoje życie związać z dzikim Podlasiem.

Dawniej rzucano wszystko, by wyjechać w Bieszczady. Dziś te przeludnione turystami góry, ludzie zamieniają na ciche i spokojne województwo Podlaskie. Wykupują siedliska i spędzają tam resztę życia. Biebrza i jej okolice to nie tylko sielanka. Potrafi dawać w kość. Biebrza i jej okolice potrafią rozkochać w sobie wszystkich o świcie. Wystarczy wstać o wschodzie, by obserwować jak słońce wstaje a poranne mgły zanikają. Wtedy też można posłuchać jak swe okrzyki wydają żurawie, gęsi i inne ptaki. Przy odrobinie szczęścia można też spotkać łosia, który akurat chlupie się dla ochłody w Biebrzy. To wszystko ma jednak swoją cenę. Zimą mrozy potrafią tutaj dawać naprawdę w kość. Wszędobylskie mokradła potęgują uczucie zimna. Dla kogoś z Dolnego Śląska czy Podkarpacia, gdzie większość czasu jest bardzo ciepło – życie zimą u wrót Biebrzańskiego Parku Narodowego mogłoby być koszmarem.

Mówią na nią “Wiedźma”

Wieś Kulesze jest jedną z wielu, gdzie życie toczy się bardzo powoli. Większe zakupy robi się w Mońkach, zaś na co dzień w obitym sidingiem sklepiku. W wiosce znajduje się również Stodoła snów, gdzie jest “fajnie zorganizowany bałagan”. Niezwykle klimatyczne miejsce, gdzie spotykają się różnorodni artyści. Przyciąga ich między innymi Biebrzańska Jesień z Piosenką. Ale nie tylko ich. Ludzie mogą na miejscu zrobić własną imprezę, skorzystać z projektora, instrumentów muzycznych. Można też zwiedzić muzeum etnograficzne. Oczywiście nie brakuje też czasu na biesiady, ogniska i inne zabawy.

 

Przybytek prowadzi Agnieszka Zach, na którą wołają “Wiedźma”. Jej prababka była “szeptuchą”. Swoją wiedzę zielarską oraz sposób obserwacji świata i przyrody przekazała dalej. “Wiedźmę” odwiedzają ludzie, którzy pragną poczuć podlaskie “slow life” jako alternatywę do tego co mają na co dzień – czyli wielkie korporacje, dużo stresu oraz zaprzeczenie spokoju i wyciszenia.

“Król Biebrzy”

Krzysztof Kawenczyński to jedyna osoba jaka mieszka w Dobarzu. Nic dziwnego – dookoła jest tylko i wyłącznie las oraz bagna. Do wioski prowadzi jedna droga, która powstała tylko po to by się stamtąd wydostać. To właśnie Dolina Biebrzy w swojej całej okazałości. “Król Biebrzy” dawniej mieszkał w Warszawie. Prowadził tam antykwariat prowadząc zwykłe życie. Koleje losu sprawiły, że Kawenczyński postanowił rzucić wszystko i wyruszyć na Podlasie. Za swój obecny dom zapłacił jedną książką. Nie byle jaką – była to Biblia Brzeska z 1563 roku.

 

Kawenczyński ma dobrotliwe serce. Na podwórku jest u niego mnóstwo psów, krowy czy koniki. Porzucone przez innych, azyl znalazły u “Króla”.

Leśna Polana

Prywatna plaża, przepiękne koniki oraz szkockie krówki z wielkimi grzywami. Do tego kompletna cisza. To jest właściwe oaza spokoju z dala od cywilizacji. Jeżeli ktoś potrzebuje “slow life” to kilka dni właśnie tam ukoi zszargane nerwy. Tam czyli niedaleko Olszowej Drogi. Na miejscu znajduje się gospodarstwo agroturystyczne prowadzone przez Huberta Komendę. Pięknie jest tam wiosną – gdy są rozlewiska, cudownie czas spędza się również latem. Zimą gospodarstwo nie jest czynne.

Wspaniałych miejsc wokół Biebrzańskiego Parku Narodowego jest dużo więcej. Osowiec-Twierdza, Carski Trakt, Ruś, Grądy-Woniecko, Radziłów, Strękowa Góra, Goniądz czy Dolistowo Stare – to miejsca które warto odwiedzić. Każde z nich ma coś ciekawego do zaoferowania.

Kolej wąskotorowa wróci do Puszczy Knyszyńskiej? Czarna Białostocka i Supraśl się dogadały.

Jedna wozi po Puszczy Białowieskiej, druga po Puszczy Augustowskiej, a teraz trzecia może przemierzać kompleks Puszczy Knyszyńskiej. Mowa tu o reaktywacji kolei wąskotorowej z Czarnej Białostockiej do Kopnej Góry pod Supraślem. Żeby pomysł wypalił potrzeba pieniędzy. Pomysł ma być realizowany przez gminy Czarna Białostocka oraz Supraśl. Pierwszym etapem jest złożenie wniosku na dofinansowanie unijne. Na realizacje z projektu potrzeba 1 miliona euro.

 

Trasa kolei wąskotorowej miałaby 20 km długości i prowadziłaby z Czarnej Białostockiej do Kopnej Góry. Po drodze znajdowałyby się tez miejsca biwakowe oraz związane z rekreacją. Nie zabrakłoby peronów i przystanków. Kolejka wąskotorowa w Puszczy istniała na początku XX wieku po to by transportować nią drewno. Podobnie jak w Puszczy Białowieskiej i Augustowskiej. Tam dziś kolej wąskotorowa funkcjonuje jako atrakcja turystyczna. Podobnie może być i w gminach Czarna Białostocka oraz Supraśl.

 

Tory kolejki wąskotorowej wiodą z Czarnej Białostockiej prosto do Puszczy. Przebiegają przez miejscowość Zacisze obok Jałówki. Mijają też okolice Podsokołdy, Sokołdy kończąc się w Kopnej Górze.

Via Carpatia ominie Białystok. Jest decyzja.

Południowa obwodnica Białegostoku S19 będąca jednocześnie fragmentem Via Carpatia uzyskała już decyzję środowiskową. Oznacza to, że można ogłaszać przetarg na budowę tej drogi. Będzie ona mocno oddalona od miasta. Oczywiście to bardzo dobry ruch, bo przecież nie ma żadnego sensu budować obwodnic w mieście – o czym się przekonaliśmy za sprawą rządzących miastem, którzy chyba nie wyobrażali sobie, że Białystok tak się rozrośnie, że budowane przez nich obwodnice będą znajdować się w mieście.

 

W ogóle w Białymstoku drogi się buduje bez większego celu. Mamy obwodnicę, którą lada moment można będzie jeździć dookoła miasta. Tymczasem w godzinach szczytu to ciasna ul. Lipowa jest zatkana. Podobnie jak biegnąca przez centrum Al. Piłsudskiego (o której pisaliśmy też w kontekście ostatnich powodzi w mieście). Te dwie drogi służyły nam właśnie wtedy, gdy nie było jeszcze obwodnic. Teraz warto sobie zadać pytanie – czy nie czas na poważne zmiany w centrum?

 

Warto też sobie zadać pytanie o dwa główne trakty w środku miasta. Jeden biegnący od Wiejskiej – Kaczorowskiego – Legionową – Sienkiewicza – Wasilkowa oraz drugi Al. Jana Pawła II – Al. Solidarności – Al. Piłsudskiego – Branickiego – Nowowarszawska. Czy skoro mamy obwodnicę, to chyba po to by ograniczać ruch w centrum miasta.

 

Pierwszą drogą, która powinna zostać zamknięta dla ruchu jest tymczasowo zamykany przy okazji koncertów fragment Sienkiewicza. Samochody powinny jechać Legionową prosto do ronda. Następnie zamknąć należy ul. Lipową aż do Kościoła Św. Rocha. To zupełnie niezrozumiałe, że do gęsto zabudowanego i zabetonowanego centrum wpuszcza się samochody, które spalinami nie tylko je zanieczyszczają, ale przede wszystkim nagrzewają.

 

Wracając do S19. Ta będzie biegła przez Choroszcz, Księżyno, Zabłudów i Ploski. Z osiedla Piasta w końcu znikną TIR-y, których setki przejeżdża każdego dnia. Całość inwestycji będzie zrealizowana do 2025 roku. Wtedy od Granicy Polski i Białorusi w Kuźnicy, gdzie się zaczyna pojedziemy ekspresową drogą aż do granicy państwa ze Słowacją w Barwinku. Do tego czasu warto wprowadzić na ulicach Białegostoku zmiany w organizacji ruchu. Kierowcy muszą się przyzwyczajać, że tak jak we wszystkich rozwiniętych miastach – do centrum można przybyć tylko komunikacją miejską, rowerem lub pieszo, a samochód to zwykły środek lokomocji, które zapycha ulice i zatruwa środowisko. Tymczasem u nas samochód to wciąż “dobro luksusowe”, którym mamy potrzebę dojechać wszędzie gdzie się da bez względu na konsekwencje. Czas postawić krok do przodu.

Grzyby na Podlasiu grzybów

Grzyby na Podlasiu. Oto miejscówki, gdzie je można zbierać.

Grzyby na Podlasiu już się pojawiły! To bardzo dobra informacja dla miłośników tych owoców leśnych. Szczególnie bogate w grzyby tereny Puszczy Knyszyńskiej stają się teraz prawdziwym rajem dla miłośników grzybobrania. Zanim jednak wyruszymy na poszukiwania, ważne jest zabezpieczenie się przed kleszczami, które również aktywują się po deszczach. Ale gdy już mamy odpowiednią ochronę, możemy śmiało wyruszyć w drogę! Każdy grzybiarz ma swoje ukochane “miejscówki”, których tajemnic nie zdradzi nawet w najbardziej intymnych sytuacjach.

Odkrywanie grzybowych tajemnic

Jednakże dzielenie się informacjami na temat miejsc, gdzie można znaleźć pyszne okazy grzybów, to prawdziwa przyjemność – zwłaszcza gdy możemy zarazić kogoś pasją do zbierania grzybów. Dlatego też, z radością “podpowiemy”, gdzie warto szukać grzybów w Puszczy Knyszyńskiej, zaczynając od mapy terenu, a następnie opisując konkretne miejsca, które są znane ze swojej obfitości w grzyby. Niezależnie od tego, czy jesteśmy doświadczonymi grzybiarzami czy też dopiero zaczynamy swoją przygodę z tym fascynującym hobby, poszukiwanie grzybów w Puszczy Knyszyńskiej obiecuje niezapomniane doznania i niezliczone odkrycia przyrody.

Do lasu jednak wjeżdżać samochodem nie można. Oto miejsca, gdzie można zaparkować:

Grzyby na Podlasiu – Żednia (Kozi Las)

To miejsce, w którym napotkać można sporo innych grzybiarzy, więc tutaj obowiązuje zasada – kto pierwszy ten ma kurki. Wjazd jest przy samej miejscowości Żednia. Wystarczy wejść do lasu i zbierać. Przy odrobinie szczęścia możemy napotkać Rysia. Nie przestraszmy się tego dużego kota.

Grzyby na Podlasiu – Ruda (Waliły Stacja)

To mały lasek, ale sporo w nim grzybów. Wystarczy dobrze się rozejrzeć. Dojeżdżamy do Walił, a następnie skręcamy na Waliły-Stacja. Kilkaset metrów dalej po prawej stronie szukamy wejścia do lasu i można zaczynać zbiory.

Zubry

Miejsce najbardziej odległe, ale najlepsze bo mało tam grzybiarzy, więc sporo możemy zebrać tylko dla siebie. Zubry znajdują się niedaleko granicy z Białorusią. Dojeżdżamy do wsi i po prostu wchodzimy do lasu.

Grzyby na Podlasiu – Krzemienne

Tutaj miejsce dla osób z dobrą kondycją, gdyż znajdziemy się w górach Krzemiennych. Dlatego nasza przechadzka zajmie nam dużo więcej czasu. Ale dla grzybków warto, prawda?

Wyżary

Najmniej dostępne miejsce. Trzeba iść kładką przez bagna. Dopiero za nimi w lesie możemy zacząć spokojnie zbierać grzybki.

Kleszcze – wrogowie grzybobrania

Pamiętajmy jeszcze, by odpowiednio się ubrać. Kleszcze w lasach tylko czyhają na różnych krzakach, by wskoczyć właśnie na nas. Ukąszenie tego owada może być bardzo ciężkie w skutkach. Nie wychodźmy do kompleksu leśnego w krótkich ubraniach. Załóżmy długie, lecz przewiewne okrycie. Pamiętajmy też by nakryć głowę. Można też się spryskać preparatami odstraszającymi owady.

Featured Video Play Icon

Ile jeszcze razy musi być zalane miasto, by ktoś zaczął coś z tym robić?

W ostatnim czasie znów była ulewa, po której Białystok zamienił się w Wenecję. Gdy mniej więcej 10 lat temu takie coś zdarzyło się po raz pierwszy, to był tylko szok i niedowierzanie. Potem kolejne ulewy i kolejne powodzie powtarzały się zalewając główne ulice w mieście. Trzeba zadać pytanie prezydentowi Truskolaskiemu. Ile jeszcze razy ma dojść do zalania miasta, by ten zaczął realnie temu przeciwdziałać. Usuwanie skutków przez służby to nie jest żadne działanie. Potrzebujemy realnych działań prowadzących do usunięcia przyczyn.

 

Po każdej ulewie, gdy woda zalewa ludziom piwnice, główne drogi, parki i wiele innych miejsc. Biorąc pod uwagę, że powodzie nadal będą występować, nie można stać z założonymi rękami. Powodzie występują cały czas w tych samych miejscach – na Jurowieckiej, Wierzbowej czy Branickiego. Czyli wszędzie tam gdzie przepływa rzeka Biała. Teoretycznie woda z ulewy powinna wsiąkać w ziemię oraz spływać właśnie do rzeki. W praktyce jest tak dużo betonu, że ulewa stoi w miejscu, bo studzienki kanalizacyjne zatykają się od nadmiaru wody. Co więc robić, kruszyć beton? Przerabiać kanalizację? Warto przytoczyć przykład Al. Jana Pawła II. Jak można zobaczyć na poniższym filmie z 2017 roku jeżeli po dwóch stronach istnieją tereny zalewowe, droga jest przejezdna. To właśnie utrzymywanie tak zwanej “strefy przewietrzenia miasta” w okolicach Słonecznego Stoku i Wysokiego Stoczku powoduje, że nic złego tam się nie dzieje. Chociaż na te tereny ostrzy sobie pazurki nie jeden developer, by stawiać kolejne “apartamentowce”.

W przypadku ul. Jurowieckiej sprawa jest beznadziejna. Rzekę tam zabudowano tak mocno, że trzeba by było zlikwidować galerię, apartamentowce oraz Al. Pisłudskiego. Oczywiście wiemy, że to mnie wchodzi w grę. Tutaj potrzebna by była gigantyczna inwestycja – zmieniająca dotychczasowy układ drogowy, kanalizacyjny oraz rzeczny. Coś w rodzaju wielkiego kanału kosztem węższej drogi. Raczej nie ma nikogo na tyle odważnego, kto powie białostoczanom – “Słuchajcie musimy zwęzić Al. Piłsudskiego, by rzeka miała więcej miejsca”.

 

W przypadku Wierzbowej problemem jest jak to powiedział kiedyś były już wiceprezydent miasta Adam Poliński “wzrost ilości powierzchni szczelnych”. Czyli jednym słowem – Wierzbowa jest pod wodą za każdym razem po ulewie od czasów jej przebudowy. Podobnie jest przy ul. Branickiego, która za każdym razem jest pod wodą, gdy tylko spadnie większy deszcz. Tutaj również niewiele można zrobić bez burzenia obecnych układów komunikacyjnych. W obu przypadkach należałoby również zrobić więcej miejsca rzece. To wszystko to tylko początek, bo pod wodą znajdują się też drogi, które do rzeki mają daleko – na przykład Kaczorowskiego (na filmie głównym). Tu też mamy za dużo “powierzchni szczelnych”.

 

Tak jak Tadeusz Truskolaski masowo zaczął rozbudowywać drogi, za co wszyscy go chwalili, tak teraz trzeba będzie niektóre ulice zacząć zwężać i wypychać ruch na obwodnice. Alternatywnie trzeba drogi budować dużo wyżej. Niestety to raczej rozwiązania ze sfery science fiction. Politycy dwiema rękami panicznie trzymają się stołków, więc brakuje im trzeciej by podpisać stosowne dokumenty z odważnymi decyzjami. Jako przykład można podać Plac NZS, na którym “demokratycznie” zadecydowano, by ruch samochodowy nie został ograniczany. Na otarcie łez posadzono na środku placu łąkę.

Szlakiem podlaskich cerkwi. Zielone, niebieskie, pomarańczowe. Drewniane i murowane.

Województwo podlaskie obfituje nie tylko w kościoły katolickie ale też cerkwie prawosławne. Warto wiedzieć, że świątynie te warto zwiedzać nie tylko ze względu na to by na własne oczy zobaczyć istne cuda architektoniczne, ale też ze względu na wystrój w środku. Bowiem ten znacząco się rożni od wystroju kościołów.

 

Moglibyśmy napisać, że warto wszystkie cerkwie obejrzeć z osobna i byście nie żałowali, jednak na pewno trudno wygospodarować tak dużo czasu (objechanie wszystkich świątyń zajęłoby z tydzień). Dlatego też postanowiliśmy zaproponować tylko niektóre budynki, murowane ze względu na ich historię oraz drewniane bo to ważny element kulturowy Podlasia. Architektura z drewna była u nas dominująca. Nawet, gdy wzorowano się na budynkach z cegły, to budowano je właśnie z drewna. Jest to unikat na całą Polskę. Warto więc wybrać się szczególnie w rejon na południe od Białegostoku.

Kraina Otwartych Okiennic i okolice

Oprócz wspaniale przyozdobionych i pomalowanych drewnianych domów w Ploskach, Trześciance, Puchłach warto także zajechać do Narwi. Najbardziej charakterystyczne będzie to, że świątynie będą miały różne i niespotykane jak na budownictwo kolory – niebieskie, zielone czy pomarańczowe. Dla przykładu w Puchłach będzie niebieska z ciemnym dachem i kopułami, w Trześciance zielona z zielonym dachem i złotą kopułą, a w Narwi niebieska ale z niebieskim dachem i niebieską kopułą. Czy był jakiś klucz? Nie jest to co prawda wiedza oficjalna, ale “miejscowa”. Zieleń ma symbolizować opiekę Ducha Świętego, niebieski to kolor Matki Boskiej a pomarańczowy to kolor zwiastujący opiekę któregoś ze świętych.

Białystok i Supraśl

Warto również zajrzeć do murowanych cerkwi. Koniecznie trzeba obejrzeć Katedralną cerkiew pw. św. Mikołaja Cudotwórcy stojącą w samym centrum Białegostoku przy ul. Lipowej. Obiekt został wzniesiony już w 1846 roku. Warto wiedzieć, że w 1897 roku świątynię odwiedził ówczesny car Rosji Mikołaj II (nasza część Polski była pod zaborem rosyjskim). Sama cerkiew jest typowa dla architektury Imperium Rosyjskiego. W centrum znajduje się także Cerkiew pw. Świętej Marii Magdaleny. Warto zaznaczyć iż znajdujący się na wzgórzu budynek na bardzo ciekawą historię. Przede wszystkim na początku (czyli w 1758 roku) była ona kościołem katolickim. Dopiero 100 lat później w niejasnych okolicznościach budynek został przejęty przez cerkiew i tak pozostało do dnia dzisiejszego.

 

Powinniśmy też zajechać do Cerkwi pw. Świętego Ducha na Antoniuku. Chociaż nie ma ona zbyt długiej przeszłości, to jest to jedna z największych cerkwi w Polsce! Kolejną świątynią wartą odwiedzenia jest Haga Sophia przy ul. Trawiastej. Została zbudowana na wzór bizantyjskiej świątyni w Stambule o takiej samej nazwie. Z taką różnicą, że białostocka jest 3 razy mniejsza od oryginału.

 

Na sam koniec Supraśl i Cerkiew Św. Jana Teologa. Jej wystrój jest naprawdę niezwykły. Monaster supraski i cały obszar wokół wzbudza zainteresowanie wszystkich zwiedzających. Świątynia powstała w 1889 roku. Jest zbudowana z czerwonych cegieł. W środku przepięknie wypełniona freskami. Warto też odwiedzić znajdujące się na jej terenie Muzeum Ikon, bo robi niesamowite wrażenie na każdym.

Dawna gorzelnia dworska na sprzedaż. Można kupić w cenie kawalerki.

Mało kto wie, że na pograniczu polsko-litewskim, w powiecie sejneńskim znajduje się wieś o bardzo sympatycznej nazwie Hołny Wolmera. Jeżeli będziecie kiedyś w tamtych rejonach to warto zwiedzić wspaniały zabytek tam się znajdujący. Jest to dawna gorzelnia dworska przerobiona później na strażnicę Korpusu Ochrony Pogranicza. Bardzo piękny murowany budynek, zdobiony w sposób charakterystyczny. Przeważają żółte cegły, ale są też fragmenty budowane cegłą czerwoną. To charakterystyczne budownictwo występujące na Suwalszczyźnie.

 

Co ciekawe zabytek ten jest na sprzedaż. Niestety obiekt niszczeje a powiat sejneński ma pusto w kasie. Cena nie jest zbyt wygórowana, to tylko 150 tys. złotych. Jak za kawalerkę w Białymstoku! Budynek ma piętro oraz poddasze, a także parterowe skrzydło. Można tam ciekawie się urządzić lub stworzyć miejsce turystyczne. Hołny Wolmera znajdują się w pobliżu miejscowości Ogrodniki na samym początku Drogi Krajowej nr 16. Nieopodal znajduje się Jezioro Hołny.

fot główne: Kaszcze

Lotnisko w Suwałkach wystartuje szybciej niż te w Białymstoku?

Lotnisko w Suwałkach jest już gotowe i prawdopodobnie wyruszy jeszcze szybciej niż w Białymstoku. Tam certyfikacja nie potrwa zbyt długo bo nie ma żadnych przeszkód lotniczych tak jak w Białymstoku. Jest to wstyd, że w tak wielkim mieście jakim jest stolica województwa podlaskiego – najpierw dyskutowano o lotnisku od kilkudziesięciu lat, by na koniec zbudować tylko skromny pas startowy, którego nie można jeszcze zagospodarować tylko dlatego, że Tadeusz Truskolaski zaczął przeciągać sprawę.

 

Warto dodać, że zanim w Białymstoku powstał w ogóle pas startowy z opcją rozbudowy do czegoś większego, to na Podlasiu pojawiło się prywatne lotnisko w Narwi. Teraz dochodzi pas startowy w Suwałkach a u nas nadal cisza. Warto też wiedzieć, że nawet jak już Truskolaski się zdecyduje działać i wyda decyzje określającą ile drzew trzeba wyciąć, to i tak trzeba będzie to zrobić wtedy, gdy nie będzie okresów lęgowych ptaków. A to też czas.

 

A jeżeli lotnisko nie będzie gotowe, to nikt z nami na poważnie nie będzie rozmawiać o tym czy regularnie tu lądować i startować. Nie będzie też możliwości wybudowania cargo oraz nigdy nie zorganizujemy żadnej wielkiej imprezy, bo największe gwiazdy nie będą chciały jechać do nas pociągiem czy autobusem. Jak tak dalej pójdzie to może szybciej na Białorusi zmieni się władza, która otworzy się na zachód i wtedy lotnisko w Grodnie będzie służyło także nam. Bo póki co mamy duży, bezużyteczny betonowy pasek bez żadnej konkretnej daty certyfikacji.

Tiepłuszka jako brama do muzeum. Wagon przypomina co Rosjanie zrobili z Polakami.

Dawniej stał przy ul. Kilińskiego w Białymstoku, teraz będzie zdobić Muzeum Pamięci Sybiru. Mowa tu o wagonie rosyjskiej konstrukcji typu 1892. Właśnie w takich warunkach wywożono Polaków w głąb ZSRR. Wagon ten zwany jest “tiepłuszką”. Zanim trafił do nowego Muzeum Pamięci Sybiru na Węglówce, to był eksponatem w centrum miasta przy Muzeum Wojska. Wagon został stamtąd zabrany i przeszedł renowację. Wagon składa się z paki transportowej z drzwiami przesuwnymi z obu stron. W środku znajdują się także prycze oraz replika “kozy” czyli małego piecyka.

 

Muzeum Pamięci Sybiru jeszcze powstaje. Placówka zajmować się będzie podtrzymywaniem pamięci o deportacji Polaków do ZSRR. Wszystko ma być gotowe do końca 2021 roku. Obecnie muzeum jest na etapie zbierania pamiątek, które będą stanowić ekspozycję. Dlatego też wszystkie osoby posiadające w rodzinie “Sybiraków” mogą dołożyć własną cegiełkę w budowie placówki. Wystarczy przekazać im dokumenty, fotografie lub zgłosić się jako świadek tamtych wydarzeń.

 

10 lutego 1940 roku rozpoczęła się pierwsza masowa deportacja Polaków na Sybir, przeprowadzona przez NKWD. W głąb Związku Sowieckiego wywieziono około 140 tys. obywateli polskich. Wielu umarło już w drodze, tysiące nie wróciły do kraju. Wśród deportowanych były głównie rodziny wojskowych, urzędników, pracowników służby leśnej i kolei ze wschodnich obszarów przedwojennej Polski.

fot główne: IPN

Jak dojechać do Supraśla? Jest kilka sposobów.

W ostatnim czasie były spore problemy z dostaniem się do Supraśla. Wszystko dlatego, że gminy Supraśl i Białystok nie potrafią (lub nie chcą) się dogadać w sprawie linii autobusowej. Dodatkowo z trasy wycofał się także prywatny przewoźnik. W tej sytuacji na ratunek poszedł Urząd Marszałkowski, który ma wpływ na spółkę PKS Nova. Dzięki czemu na trasie jest aż 19 połączeń. Pierwsze po 4 rano, ostatnie po 22.

 

Dodatkowo od początku sierpnia funkcjonować zaczęły Supraskie Rowery Uzdrowiskowe, które funkcjonują tak samo jak białostockie BiKeRy. Ponadto zarówno białostockie jak i supraskie rowery obsługuje ta sama firma. Oznacza to, żę można jechać z Białegostoku i zostawić tam rower i odwrotnie. Pierwsze 20 minut jest darmowe. Później kolejne 40 minut kosztuje 1 złoty. Następna godzina to 3 złote, a jeszcze kolejne 5 złotych. Stacje znajdują się na rynku w Supraślu oraz przy szkole w Sobolewie.

Featured Video Play Icon

Michałowo, Gródek i Sokole na weekend. Co tam można zwiedzić?

Wysoczyzna Białostocka czyli wschodnie tereny województwa podlaskiego znane są głównie z Puszczy Knyszyńskiej, która posiada wiele walorów, dzięki którym jej zwiedzanie jest atrakcyjne. Warto jednak dodać, że to także tereny z wielkim potencjałem, który dopiero jest dostrzegany i powoli rozwijany. Michałowo, Gródek i Sokole to miejsca, które w przyszłości będą atrakcyjnym kierunkiem turystycznym ale też kierunkiem migracji z Białegostoku “na obrzeża”. Michałowo to od 2010 roku miasto, zaś Gródek i Sokole to jeszcze wsie. Chociaż ta druga miejscowość ma 2900 mieszańców i mogłaby uzyskać prawa miejskie, które utraciła w rosyjskim zaborze. Kolejność zwiedzania dowolna. Dojazd do Sokola i Gródka możliwy jest pociągiem weekendowym do Walił. Do Michałowa natomiast kursują autobusy. Można też spakować rower do pociągu i objechać wszystko właśnie takim pojazdem.

Co zwiedzić w Michałowie?

fot. Yarl / Wikipedia

Najbardziej rozpoznawalnym miejscem w Michałowie jest zalew oraz plaża wraz z placem zabaw. Dlatego jeżeli to nasz rodzinny wyjazd to dzieci nie będą się nudzić. Sami dorośli też nie, bo można na miejscu wypoczywać, kąpać się oraz grillować. W Michałowie znajduje się także kilka ciekawych budynków – a mianowicie Urząd Miejski z charakterystyczną wieżą zegarową oraz przepiękna drewniana Cerkiew pw. św. Mikołaja. Ponadto warto też zajrzeć na tereny starej cegielni, gdzie znajdują się niesamowite tunele – wybudowane właśnie z cegieł. Sam budynek jest już opuszczony, ale warto wejść do jego wnętrz. Ma swój klimat.

Co zwiedzić w Gródku?

fot. Krzysztof Kundzicz / Wikipedia

W Gródku także znajduje się zalew oraz przepiękna Cerkiew pw. Narodzenia Bogurodzicy z majestatyczną kopułą. Warto także zajrzeć do środka świątyni, gdyż wystrój jest oszałamiający. Przepiękne freski i wszelkie ozdoby wprowadzą niejednego w zachwyt. Warto też obejrzeć z bliska dzwon stojący na dziedzińcu. Jest także miejsce, które na co dzień jest puste, ale zamienia się w pole koncertowe przy różnych okazjach. To Uroczysko “Boryk” – tam odbywa się raz do roku Siabrouskaja Biasieda. Jest to fantastyczna impreza przepełniona folklorem.

Co zwiedzić w Sokolach?

Zacznijmy od tego, że Sokole jest dziś małą wioseczką, ale z ogromnym potencjałem. Ma wspaniałą historię oraz linię kolejową, która dziś służy tylko w weekendy na przejazdy turystycznego pociągu. Jednak jeżeli kiedyś dojrzeje we władzy że warto rozwijać przewozy pasażerskie tym środkiem komunikacji, to Sokole na tym zyska.

 

W Sokolu można zwiedzać przede wszystkim Zabytkowy Dom Ludowy im. Pierwszego Marszałka Polski Józefa Piłsudskiego. Jest on całkowicie zmodernizowany i wyremontowany. Jest to modernistyczny budynek gotowy do organizacji wielu przedsięwzięć artystycznych. Sokole lezy także na skraju Parku Krajobrazowego Puszczy Knyszyńskiej. Zwiedzanie jej właśnie w okolicach wsi pozwoli na obejrzenie przyrody z bliska i dostrzeżenie jej wszystkich walorów. Warto tez dodać, że w okolicach wsi mieszkają rysie. Jeżeli nie będziemy hałasować idąc przez las, to jest szansa, że gdzieś niedaleko dostrzeżemy te wielkie koty.

To najświętsze miejsce na całym Podlasiu. Cudowne źródełko, krzyże i tłumy pielgrzymów.

W tym tygodniu rozpoczyna się Święto Przemienienia Pańskiego na Świętej Górze Grabarce. Pielgrzymi z całej Polski jak co roku przywędrują do klasztoru by zostawić tam swój krzyż wraz z intencjami. Nabożeństwa potrwają 3 dni. Nawet jeżeli ktoś nie wyznaje prawosławia to i tak warto tam pojechać. Z pewnością będzie to ogromne duchowe przeżycie.

 

Chociaż tradycja pielgrzymowania sięga już 1710 r., to na dobre rozpoczęła się po II Wojnie Światowej. Wówczas to zdecydowana większość sanktuariów znalazła się w w granicach Związku Radzieckiego. Na początku XVIII w. cały region nawiedziła epidemia. Do tej pory nie wiadomo, jaka to była dokładnie choroba. Jedni są przekonani, że ludność dziesiątkowała dżuma, drudzy skłaniają się do wersji z cholerą. Być może w okolicy nie przetrwałby nikt, gdyby nie cudowne wydarzenie. Pewien staruszek z Siemiatycz doznał wizji. Niezidentyfikowany głos wskazał mu sposób na ocalenie. Przed śmiercią ludzi mogła ocalić tylko wizyta z krzyżem na uroczysku. Odezwa była ogromna. Pełni nadziei wierni udali się na górę całymi tłumami. Przypuszcza się, że mogło zebrać się na niej wówczas 10 tys. pielgrzymów.

 

Nieopodal sanktuarium znajduje się cudowne źródełko. Pod kapliczką zawsze gromadzą się kolejki. Każdy chce nabrać w butelkę jak najwięcej wody. Jej uzdrawiające właściwości pomogły niezliczonej rzeszy cierpiących. Spora grupa wiernych korzysta również ze strumienia. Namoczoną chusteczką ocierają chore miejsca, a następnie zostawiają ją nad brzegiem. Świątynia cudem ocalała z obu wojen światowych. Przegrała jednak z pożarem, który wybuchł w lipcu 1990 r. Śledczy uznali, że to było dzieło podpalaczy. Wierni nie mogli nawet myśleć o tym, że w tym miejscu zabraknie cerkwi. Odbudowali ją na wzór poprzedniczki. Budulcem głównym był już jednak kamień. Wyświęcenie miało miejsce osiem lat po tragedii.

A oto harmonogram na ten rok:

Sobota, 17.08.2019 r.
17.00 – Nabożeństwo Całonocnego Czuwania
21.00 – Akatyst do Matki Bożej

 

Niedziela, 18.08.2019
6.00 – Liturgia Święta
8.00 – Poświęcenie wody
10.00 – Liturgia Święta

17.30 – Powitanie Hierarchów
18.00 – Nabożeństwo ku czci Przemienia Pańskiego
23.00 – Nabożeństwo za zmarłych – PANICHIDA

 

Poniedziałek, 19.08.2019
01.00 – I Liturgia Święta
04.00 – II Liturgia Święta
06.30 – III Liturgia Święta
09.30 – Liturgia Święta i uroczysta procesja z poświęceniem owoców

fot główne: Radosław Drożdżewski / Wikipedia

Przepiękne widowisko na niebie. Noc spadających gwiazd. Gdzie je oglądać?

Jak co roku jest to niesamowite zjawisko dostrzegalne gołym okiem. Wygląda naprawdę efektownie. Nasza Ziemia ma takie położenie, że na niebie można obserwować rój meteorów zwanych Perseidami. Wystarczy wybrać ciemne miejsce i obserwować niebo. Nie będzie brakować rozbłysków. W ciągu godziny dojrzymy ich aż kilkadziesiąt! Najlepszy czas na obserwacje to właśnie dziś w nocy. Księżyc nie będzie przeszkadzać. Planujcie wycieczkę za miasto.

 

Najlepsze miejsca do obserwacji to przede wszystkim południowa i wschodnia część Białostocczyzny. Wystarczająco daleko od łuny światła z Białegostoku będzie już w okolicach Doktorc. Tam też przepływa Narew więc można zorganizować klimatyczny piknik nad rzeką. Słuchając odgłosów natury, patrząc w niebo poczujemy się jak w zaczarowanym świecie. Kolejny dobrym miejscem będzie też wiata biwakowa pod Pietkowem. Będzie tam widoczne całe niebo. Możemy także zrobić piknik nad Narwią w Strękowej Górze. Tam również jest wiele miejsc, w których światło większego miasta nie będzie nam przeszkadzać w obserwacji. Świetnym miejscem będą również okolice Jagłowa nad Biebrzą. Tam również zbyt wielu zabudowań i światła nie ma. Dobrym pomysłem może być też obserwacja gdzieś po drodze z Bielska Podlaskiego do Hajnówki.

 

Warto żeby były to jak największe otwarte przestrzenie oraz nieskrępowana możliwość obserwacji. Warto też by nie było to blisko lasu, który nie tylko będzie zasłaniać ale też może narazić nas na spotkanie z dzikim zwierzęciem, które możemy zaskoczyć swoją obecnością. Leżenie i patrzenie w niebo nie powoduje zbyt dużo hałasu. Jeżeli również nie będzie wiatru to zwierzę może nas nie wyczuć. Zaskoczone natomiast może zaatakować. Dlatego też najlepiej urządźmy sobie piknik w wieży widokowej lub nad rzeką.

 

Byleby tylko pogoda dopisała, która w ostatnim czasie jest kapryśna. Potrzebujemy bezchmurnego nieba. Warto też zabrać aparat fotograficzny i ustawić, by robił zdjęcia nieba interwałem. Wtedy istnieje duża szansa, że wyjątkowy moment uchwycimy na pamiątkę. Można też bez aparatu. Wystarczy leżeć i patrzeć w niebo. Wszystko będzie dostrzegalne gołym okiem. Kiedy obserwować? Po zachodzie księżyca czyli od 1:54.

Podlaskie rzeki wysychają. Urzędnicy zamiast je ratować, planują ich degradację!

Kryzys klimatyczny jest faktem, a jednym z jego skutków jest niski poziom na Bugu czy Narwi. Tymczasem urzędnicy planują dalszą degradację tej pierwszej rzeki. Istnieje inicjatywa wskrzeszenia drogi wodnej E40 – dzięki czemu można by było transportować rzeką towary z Morza Czarnego do Morza Bałtyckiego. Chociaż pomysł taki brzmi atrakcyjnie, to przygotowanie rzek, w tym Bugu pod taki transport to faktyczne ich zniszczenie. O regulacji rzek w Białymstoku i pod Białymstokiem pisaliśmy już w ostatnim czasie. Opisaliśmy tam jakie tragiczne skutki to przyniosło. Nie inaczej będzie na Bugu.

 

Jeżeli urzędnicy zlikwidują starorzecza, bagna, meandry oraz łęgi – przerabiając wszystko na “rynnę” to będzie to wyrok śmierci dla żyjących przy rzece kilkuset gatunków owadów, ryb i ptaków. Załamanie ekosystemu spowoduje także, że rzeka zacznie wysychać. Dziś dzięki temu że jest nieuregulowana i naturalna to gromadzi wodę “na zapas”, a mimo to jej stan jest bardzo niski. Po regulacji woda spływać będzie szybko jak w rynnie, przez co przy każdej suszy skutki będą tragiczne. Woda zwyczajnie zniknie, a z nią żyjące przy niej gatunki.

 

Na szczęście na najcenniejszych przyrodniczo terenach Bugu obowiązuje obszar specjalnej ochrony ptaków – Natura 2000 – dzięki czemu nie można po prostu tego zniszczyć. Jednak odpowiednio zdeterminowano samorządowcy ominą te tereny, przez co zniszczą rzekę na innych fragmentach – doprowadzając również do degradacji na obszarach chronionych. Nie mamy zielonego pojęcia dlaczego w Polsce tak niechętnie inwestuje się w kolej. Wiecznie szukamy alternatyw. Najpierw masowo tworzyliśmy drogi pod samochody – co się chwali. Jednak, gdy Unia dawała środki na modernizację kolei to politycy bardzo mocno zabiegali, by kasę tą przerzucić na drogi dla samochodów. Na szczęście nie udało im się to, dzięki czemu nasza kolej powolutku podnosi się z ruiny. Tak samo nie jest zrozumiałe po co niszczyć rzekę, jak można by było cały szlak od morza do morza poprowadzić koleją.

Łąki kwietne stały się hitem. Tylko posadzili je nie tam, gdzie trzeba zieleni.

W ostatnim czasie niemalże “hitem” stały się pola słoneczników na Wysokim Stoczku. Na pewno rośliny cieszą mieszkańców, ale nasadzenia akurat tam to wyrzucanie pieniędzy w błoto. Gdyby tak w budynku przy ul. Słonimskiej doszło do próby refleksji to ktoś by próbował odwrócić negatywne skutki tego co narobił czyli zabetonowanie centrum, doprowadzenie do wielu powodzi i nagrzewania centrum. Tymczasem sadzi się łąki kwietne daleko od betonowej pustyni, zaś 10-lecie jej istnienia czyni się niemalże świętem.

 

Za 1,6 miliona złotych posadzone zostały pola słoneczników oraz za w tej kwocie powstaną jeszcze kolejne. Bardzo ładnie, ale niech ktoś wytłumaczy jaki jest sens sadzenia na Wysokim Stoczku, gdzie w pobliżu znajdują się (jeszcze) niezabudowane bagna pełniące rolę “strefy przewietrzenia miasta”, choć dodalibyśmy że “tymczasowej”, bo nie wierzymy iż developerzy nie robią nic, by tam w końcu wkroczyć.

 

Jaki jest też sens sadzenia łąki kwietnej na Placu NZS (wkrótce)? W tym przypadku również nie jest to najlepszy pomysł. Już teraz są aktywiści, którzy chcą zmienić przeznaczenie placu. Prędzej czy później dopną swego. Bo mimo iż białostoczanie zadecydowali iż nie chcą zmian w ruchu drogowym na placu, to zagospodarowanie samego placu – tak by można było na niego wejść – w przyszłości jest raczej pewne. I co wtedy – zrywać łąkę?

 

Jeżeli sadzić łąki – to w przemyślany sposób. Przede wszystkim na Rynku Kościuszki czy ul. Lipowej, które szczelnie zabetonowane nagrzewają się najszybciej przez co trzeba wylewać bez sensu wodę, by chłodzić beton. Od tego trzeba zacząć.

fot główne: Bialystok.pl

Powstaje nowy film w Białymstoku. Młoda reżyser właśnie stąd pochodzi.

Białystok znów służy za plan filmowy, tym razem konkretnie cerkiew Haga Sophia na Wygodzie. W filmie grają aktorzy z naszego miasta. Anna Pawluczuk – studentka V roku reżyserii PWSTviT w Łodzi realizuje w Białymstoku swój film dyplomowy. Pomagają jej w tym aktorzy z białostockich teatrów.

 

O czym jest film? Główna bohaterka – Marta musi zorganizować pogrzeb swego ojca. Dzień przed pochówkiem w cerkwi zjawia się matka bohaterki z nowym partnerem. Główna bohaterka nie widziała jej od 10 lat. Widzowie filmu jednak nie tylko obejrzą interesującą historię, ale też zobaczę przede wszystkim zwyczaje, które w zasadzie są tylko na Podlasiu, gdzie bardzo mocno rozwinięte jest prawosławie. Dlatego też zobaczyć będzie można czuwanie przy zmarłym – będące prawosławnym rytuałem.

 

W filmie występują aktorzy z Białegostoku – Katarzyna Wolak, Ewa Palińska, Eliza Krasicka, Marek Tyszkiewicz czy Michał Jarmoszuk. Reżyser filmu Anna Pawluczuk również pochodzi z Białegostoku. 28-letnia studentka ukończyła w naszym mieście kulturoznawstwo. Ma za sobą już pierwsze nagrody w filmie.

fot główne: http://www.hagiasophia.cerkiew.pl/

 

Przypadkowe osoby mają wpływ na wygląd miasta. Czy tak powinno być?

Budżet Obywatelski w Białymstoku cieszy się sporą popularnością. Można powiedzieć, że aż za dużą. Na pewno trzeba powiedzieć, że dzięki niemu powstało wiele dobrego – place zabaw, drogi czy parkingi. Można pojechać na osiedle TBS i zobaczyć na żywo jedną ze zrealizowanych w ten sposób propozycji – bulwary. Niestety budżet obywatelski ma potężną wadę. Mieszkańcy mogą bowiem nie tylko urządzać swoje osiedla i przekonywać sąsiadów, że warto. Mogą też zgłaszać pomysły “ogólnomiejskie” co jest po prostu koszmarem. Przykładem niech będzie realizacja, która wkrótce nastąpi.

 

Otóż w Białymstoku pojawi się 15 figurek niedźwiadków w różnych miejscach. Na wzór krasnali we Wrocławiu czy krasnoludkach w Suwałkach. Zaśmiecanie przestrzeni figurkami to zły pomysł. Dlaczego? Wystarczy spojrzeć na pomnik przy placu NZS, gdzie każdy doczepił do niego co chciał. Jedni napisy Bóg, Honor i Ojczyzna a drudzy “Niepodległość”. O ile idea wydaje się słuszna, to ogólny wygląd pomnika przypomina koszmar. Wyobraźmy sobie, że w ramach projektów ogólnomiejskich co roku ktoś będzie jakieś figurki dostawiać. Sami widzicie jaki byłby bałagan. Sami też widzicie jak słowa strażnika z lotniska w “Misiu” pasują tu idealnie. Warto pochwalić miasto, że chociaż to bzdet, to przynajmniej ktoś profesjonalnie go zaprojektuje. Ogłoszony w tej sprawie został konkurs.

 

Należy sobie zadać pytanie. Czy miasto to choinka, do której każdy może doczepić co mu się żywnie podoba? Czy też jednak to w jakiś sposób zaplanowana przestrzeń? Po wojnie większość budynków w centrum projektował architekt Stanisław Bukowski. Gdy Tadeusz Truskolaski postanowił przebudować miasto – to też sam nie kreślił rysunków tylko zrobili to architekci. Dlatego też nie można oddawać gospodarowania miasta przypadkowym osobom – mimo ich najszczerszym chęciom. Dlatego też Budżet Obywatelski powinien działać tylko na osiedlach. “Zrób coś dla siebie i dla sąsiadów”. Bo teraz to uszczęśliwianie wszystkich na siłę. Projekt „Białystok WidziMisie” został zgłoszony do Budżetu Obywatelskiego 2018, na jego realizację przeznaczono 85 tys. zł.

Ten kościół ma 280 lat. To prawdziwa perła!

Kościół pw. Św. Barbary w Kramarzewie w powiecie grajewskim to niesamowite miejsce. To nie tylko jeden z najcenniejszych zabytków drewnianej architektury województwa podlaskiego, ale także jeden z nielicznych tak starych budynków w regionie, który został mocno doświadczony przez wojny. Warto wiedzieć, że dawniej na Podlasiu drewno było ulubionym budulcem. Dlatego też do dziś można napotkać w regionie wiele drewnianych kościołów, cerkwi, a nawet meczety. Wszystkie te budynki doskonale oddawały kulturę panującą na Podlasiu.

 

Dlaczego Kościół pw. Św. Barbary to architektoniczna perełka? Przede wszystkim kościoły najczęściej są wielkie, monumentalne oraz posiadają wieżę. Ten jej nie ma. Wszystkie elementy świątyni są nakryte jednym, wspólnym dachem. Ponadto drewnianą szalówką naśladowano budowle z kamienia. Sam kościół przypomina okręt płynący na wschód czyli do Jerozolimy. Ta łódź ma porywać duszę, by człowiek czuł poczucie przynależności do Boga. Dlatego świątynia zawiera wszystkie elementy, dzięki którym człowiek chce wracać do tego miejsca. Warto też wspomnieć o zapachu w kościele. Wiekowe drewno i kadzidła tworzą wspaniałą mieszankę, która powoduje że jeszcze bardziej czujemy w świątyni atmosferę “sacrum”. Kościół nie tylko jednak jest przepiękny z zewnątrz. Również wewnątrz zachwyca. Szczególnie malunki na drewnianych ścianach i suficie.

Warto dodać, że świątynia pierwotnie stała w Radziłowie. Została ona jednak przeniesiona w latach 80. XX wieku właśnie do Kramarzewa. Zaś w starym miejscu wybudowano kościół murowany. W 1739 roku dzięki staraniom proboszcza Jakuba Tafiłowskiego drewniana świątynia powstała. Remontowano ją w 1760, 1811, 1820 oraz od 1867 do 1879 roku, a także w 1962 roku. W świątyni znajdują się późnobarokowe ołtarze z XIX wieku, a także rzeźby świętych Piotra i Pawła oraz obraz św. Barbary. Do tego późnobarokowa ambona w kształcie łodzi z baldachimem w kształcie żagla. Oczywiście wykonana z drewna. Na uwagę również zasługuje stojąca obok kościoła dzwonnica. Również drewniana. Kościół najlepiej zwiedzać wtedy, gdy odprawiane są w nim nabożeństwa.

fot. główne: Grzegorz Poniatowski / Wikipedia

Featured Video Play Icon

Weekendowy wypad na granicę z Litwą. Osada jaćwieska i odpoczynek nad jeziorem.

Ziemia Sejneńska to jedno z wielu niesamowitych miejsc województwa podlaskiego, które jest przez turystów w zasadzie pomijane. Nie wiadomo z czego to wynika, ale w każdy weekend mieszkańcy innych części województwa (oraz Polski) mają doskonałą okazję, by tam się wybrać.

 

Co weekend (w piątki, soboty i niedziele) kursuje bowiem pociąg z Białegostoku do Kowna. Nie oznacza to, że po drodze nie ma żadnych stacji. Kolej jedzie przez Czarną Białostocką, Sokółkę, Sidrę, Dąbrowę Białostocką, Augustów, Suwałki i Trakiszki. To właśnie ta ostatnia stacja w Polsce powinna nas zainteresować gdyż trochę ponad kilometr od niej znajduje się kilka miejsc, które warto zobaczyć.

Osada prusko-jaćwieska

Od razu należy zaznaczyć, że nie jest to żadne nudne muzeum tylko prywatna inicjatywa pana Piotra Łukaszewicza, który zbudował w miejscowości Oszkinie wielki kompleks nawiązujący do dawnych czasów pogańskiej Litwy. Na miejscu możemy od niego poznać wiele niesamowitych historii dotyczących pierwszych Litwinów, którzy przywędrowali na dzisiejszą Suwalszczyznę. Sama osada zaś znajduje się na 7,5 hektarach i odtwarza XIII-wieczne “miasteczko”. Można obejrzeć wieżę strażniczą, twierdzę, fosę oraz bardzo wiele obiektów związanych z pogańskim kultem, który zanikł, gdy Litwa zdecydowała się przyjąć chrzest w 1378 roku – do czego zobowiązał się przyszły król Polski – Władysław Jagiełło.

 

Tymczasem dzisiaj na Litwie odradza się kult neopogaństwa. Oczywiście jest to mikroskala, ale warto dowiedzieć się o energii nawiedzającej osadę, a także poznać dawne pogańskie bóstwa. Na terenie obiektu nie brakuje również wielu wspaniałych budowli, które zachwycą niejednego odwiedzającego. Wystarczy spędzić tam kilka godzin by poczuć wyjątkową moc tego miejsca.

Dane kontaktowe osady:
Oszkinie 42, 16-515 Puńsk, tel. 603 977 637, e-mail: [email protected]

Jezioro Sejwy i litewski folklor

Sama osada to jednak nie wszystko. Jest jeszcze jezioro Sejwy, wokół którego mieści się wiele ciekawych przybytków związanych z wypoczynkiem. noclegami i rozrywką. Warto dodać, że są to miejsca na uboczu bez tłumów i wielkich miast. Cisza oraz spokój. Warto jednak dodać, by przyjeżdżający mieli świadomość że zastaną na miejscu surową przyrodę oraz niewiele wygód. Jednak niedaleko jeziora znajduje się bar oraz agroturystyka, więc nie musicie się na stawiać na survival. Warto też dodać, że polodowcowe jeziora – w tym jezioro Sejwy są niesamowicie czyste. Zanurzając się w nich nie będziecie mieli obaw o wysypki czy inne zapalenia – jak to się zdarza w sztucznych zalewach.

 

Ogólnie mówiąc – jest to idealne miejsce dla wszystkich tych, którzy chcą solidnie wypocząć od przebywania w mieście. Wystarczy nabrać książek (z internetem w komórce będzie kiepsko), można też rower, strój kąpielowy. Następnie wsiadać w pociąg do Trakiszek i przepis na cudowny wypoczynek gotowy!

Są tylko 2 takie miejsca w województwie. Kolejki wąskotorowe to niesamowita atrakcja!

Są tylko 2 takie miejsca w województwie podlaskim – Puszcza Augustowska oraz Puszcza Białowieska. W obu przypadkach funkcjonuje niesamowita atrakcja turystyczna – kolej wąskotorowa. Warto przejechać się i tu i tu.

Kolejka Wigierska

Wigierska kolejka wąskotorowa już w 1991 roku została wpisana do rejestru zabytków jako cenny wytwór techniki. Pierwotnie kolejka leśna kursowała z Płocziczna do Zelwy. Trasa liczyła 36 km. Teraz niestety turyści mogą podróżować na krótszym szlaku, bo 10 km z Płociczna do Krusznika. Ale i tak warto to zrobić. Przejazd kolejką zabytkową przebiega przez malownicze tereny Puszczy Augustowskiej oraz Wigierskiego Parku Narodowego tuż nad brzegiem jeziora. W sierpniu 2019 można z atrakcji korzystać codziennie w godz. 10.00, 13.00 oraz 16.00. We wrześniu codziennie o godz. 13.00. Adres stacji początkowej to Płociczno-Tartak 40.

 

Bilet normalny kosztuje 30 zł. Dzieci do ukończenia 7 roku życia – 6 zł, starsze 20 zł. Można też przewozić rower za dopłatą 10 zł. Warto pamiętać, że przejazd odbywa się przez Wigierski Park Narodowy dlatego trzeba będzie dokuopić też kartę wstepu za 5 zł lub 2,5 zł jeżeli przysługuje nam ulga (uczniowie, emeryci i renciści). Dzieci do lat 7 w WPN wchodzą za darmo.

Telefon do organizatorów: 87 5639263, kom. 603 165 390, 697 075 906

Kolejka w Hajnówce

Wąskotorówka kursuje z Hajnówki do miejscowości Topiło. Można się przejechać do końca września. Wybudowana przez Niemców w czasie I Wojny Światowej służyła do transportu drewna. Dziś wozi turystów przez piękne zakątki Puszczy Białowieskiej. Warto się wybrać gdyż nie da się ich zobaczyć ze szlaku. Kolejka mknie przez rezerwat Głęboki Kąt oraz rzekę Leśną. Maszyna zatrzymuje się, by turyści mogli podziwiać piękno nie tylko przejazdem.

 

Cena biletów to: normalny 30 zł, ulgowy 20 zł, przewóz roweru lub psa – 5 zł. Dzieci do lat 4 podróżują bezpłatnie. Do końca sierpnia kursy odbywają się we wtorki, czwartki, soboty i niedziele o godz. 10.00 i 14.00. Przez cały wrzesień w czwartki i soboty o 10.00 i 14.00. Stacja znajduje się na uboczu Hajnówki. Główną ulicą w mieście jest 3 Maja. Powinniśmy nią przjechać całe miasto, aż do skrzyżowania z Reja i Celną. Skręcamy w tą drugą. Na jej końcu będzie stacja.